Ֆրունզիկ Մկրտչյանի պես մարդիկ 100 տարին մեկ են ծնվում. Սամվել Առաքելյան (Niko)

Տարիներ առաջ այսօրվա հումորային հաղորդումները նախորդվում էին հումորային սկետչներով: Ինչ խոսք, գյումրեցիներն այդ հարցում վարպետ են: Գյումրիի Վարդան Աճեմյանի անվան դրամատիկական թատրոնի դերասան Սամվել Առաքելյանը (Niko) շատերին է հայտնի իր կերպարներով. սատիրայից մինչև դրամատիզմ՝ այսպիսին է նրա ճանապարհը: Life.panorama.am-ի հետ դերասանը զրուցեց անցած դժվարությունների, իրեն բաժին հասած Նիկո կեղծանվան, ընտանիքի և հետաքրքիր դեպքերի շուրջ:

-Պարոն Առաքելյան, որտեղի՞ց է առաջացել Ձեր Նիկո կեղծանունը:

-Դա ստացել եմ մի հրաշալի մարդու պատվին: Խոսքս Թատերական գործիչների միության նախագահ, Դրամատիկական թատրոնի հիմնադիր Հրաչ Նիկիտիչի մասին է: Բոլորն ասում էին, որ իրար շատ ենք նման: Ինձ միշտ Նիկիտիչ էին ասում, տարիների հետ Նիկիտիչը դարձավ Նիկո: Մի դեպք պատմեմ. Սունդուկյանի անվան թատրոնում ներկայացում պետք է բեմադրեինք: Այդ ժամանակ գլխավոր ռեժիսորը Խորեն Բաբկենիչն էր, ումից շատ բան եմ սովորել և շնորհակալ եմ Աստծուն, որ բախտ եմ ունեցել նման «գիգանտ» դերասանների հետ բեմ բարձրանալ, շփվել: Ինձ շատ էր սիրում: Անցնեմ պատմությանս. երեկոյան պետք է «Կորադո» ներկայացումը խաղայինք, փորձերի էինք: Գնացինք «բուֆետ»՝ սրճելու, ու մեկ էլ ամբողջ թատրոնով մեկ լսվում է տեխնիկական ռեժիսորի ձայնը. «Հրաչ Նիկիտիչ բեմ արի, Բաբկենիչը կանչում է»: Մի պահ քար լռություն տիրեց, բոլորն իրար երեսի էին նայում, փնտրում էին Նիկիտիչին: Ես հանգիստ բարձրացա տեղիցս ու գնացի: Բոլորը զարմացել էին (ծիծաղում է):

-Արդեն բավական ժամանակ է, որ հեռուստադիտողը ձեզանից տեղեկություններ չունի: Այսօր ինչո՞վ եք զբաղվում:

-Իսկապես, մոտ չորս տարի կլինի, որ էկրաններին չեմ երևում: Պարզապես առաջարկներ չեմ ունեցել, մի քանիսն էլ ինքս եմ մերժել, քանի որ պայմանները չեն գրավել: Այժմ հիմնականում թատրոնում եմ աշխատում, մեկ տարի առաջ էլ նկարահանվեցի Սուրեն Բաբայանի նկարահանած գեղարվեստական ֆիլմում:

-Որտե՞ղ եք ավարտել:

- Ավարտել եմ Մերկուրովի անվան նկարչական դպրոցը, այնուհետև՝ Գեղարվեստի ուսումնարանի կերամիկայի բաժինը: Թատրոն մուտք եմ գործել 1976 թվականին՝ սիրողական մակարդակով, տեքստիլագործների ինքնագործ խմբից: Այնուհետև ավարտեցի թատրոնին կից դերասանական ստուդիան՝ Գրիգոր Մկրտչյանի կուրսը: Ինձ դասավանդել են հայ բեմի մեծ վարպետներ, ժողովրդական արտիստներ: 1986 թ-ից թատերական գործիչների միության անդամ եմ: Թատրոնին զուգահեռ Հայաստանում առաջին անգամ բացված հումորի տանը աշխատել եմ և՛ որպես դերասան, և՛ որպես բեմի մեքենավար: Երկրաշարժից հետո էլ տղաներով հիմնեցինք երգիծանքի թատրոն, որտեղ հանդես եմ եկել փոխտնօրենի և դերասանի կարգավիճակով: 1998 թվականից աշխատել եմ «Շանթ» հեռուստաընկերությունում: Արվեստի բնագավառում «Վաստակաշատ գյումրեցի» տիտղոսակիր եմ, «Ոսկե մուշուրբա» և «Ոսկե DVD»  մրցանակակիր, նաև Պոլոզ Մուկուչի ոսկե արձանիկն եմ մրցանակ ստացել ԱՄՆ-ում՝ «Տաքսի-տաքսի» ներկայացման մեջ Կնյազին մարմնավորելու համար: Իսկ 50-ամյակիս արժանացա «Ոսկե դիմակ» շքանշանի:

-Պարոն Առաքելյան, ինչո՞ւ ընտրեցիք հենց դերասանի մասնագիտությունը:

-Եթե ասեմ, որ մանկուց երազել եմ, սուտ կլինի: Ճակատագիրն իր ձեռքով ինձ տարավ ինքնագործ խումբ, որտեղից էլ ամեն ինչ սկսվեց: Գիտեք, երբ ամիսներով չարչարվում ես, տանջվում ու արդյունքում բուռն ծափահարություններ ու շնորհավորանքներ վաստակում, քեզ հրաշալի ես զգում: Ուրախանում ես, որ մարդիկ կատարածդ աշխատանքը գնահատում ու սիրում են: Հետագայում, որքան էլ դժվար պահեր ունենաս, միևնույն է, արդեն ուշ է, չես կարող փոխել մասնագիտությունդ: Ես գոհ եմ, որ մարդիկ իմ կատարած աշխատանքը բարձր են գնահատում թե՛ Հայաստանում, թե՛ Հայաստանից դուրս:

-Այսօր գո՞հ եք Ձեր ընտրությունից:

-Անկեղծ ասած՝ ինչպե՞ս կարող ես գոհ լինել, երբ ապրում ես չնչին աշխատավարձով: Երևանում դերասանները գոնե կարող են զբաղվածություն ունենալ տարբեր հեռուստաընկերություններում, մեզ մոտ ապրում ենք «չոր ու ցամաք» աշխատավարձով: Եվ դա այն դեպքում, երբ օր-օրի ամեն ինչ թանկանում է: Մեր թատրոնի թե՛ դերասանական, թե տեխնիկական կազմը նվիրյալ «ֆանատներ» են, մարդիկ իրենց գործն են սիրում ու համերաշխ, մի մեծ ընտանիքի պես ապրում և ստեղծագործում են: Մեկ-մեկու հարգել ու սիրել գիտեն, որը մեր գործում շատ կարևոր է: Թեև, գոհ եմ մի բանի համար. երեկ տուն գնալիս երթուղային բարձրացա, նստելու տեղ չկար: Մի տարեց կին զարմացած նայեց դեմքիս (երևի չէր պատկերացնում, որ երթուղայինով եմ շրջում), տեղից բարձրացավ ու ինձ առաջարկում էր նստել: Մի երիտասարդ վեր կացավ, թե պարոն Առաքելյան, եկեք իմ տեղը նստեք: Պարզվեց, որ այդ ծեր կինը մի քանի օր առաջ թատրոնում է եղել և դիտել է «Մեսրոպ Մաշտոց» ներկայացումը: Իջնելիս վարորդին ինչ-որ բան ասաց: Հետո պարզվեց, որ իմ տոմսն է ստացել: Երբ վարորդին ասացի՝ ինչո՞ւ վերցրիր, պատասխանես. «Տատին շատ խնդրեց՝ ասելով, որ շնորհակալությունից բացի սա կարող է անել»:  Այ սրա համար արժի ապրել և ստեղծագործել: Մեզ իրական գնահատողը մեր ժողովուրդն է: Եթե նորից աշխարհ գամ, հաստատ նորից դերասան կլինեմ, մարդկանց ուրախություն ու ժպիտ կպարգևեմ: Դա, թեև, շատ բան չէ, բայց ամենաթանկ դեղն է:

-Որքանո՞վ է դերասանը գնահատված Հայաստանում:

-Որպեսզի գնահատվես, պետք է Հայաստանից դուրս ելնես, այլ տեղ գործունեությունդ ծավալես: Այ այդ ժամանակ կսկսեն այստեղ գնահատել: Նաև ցավում եմ, երբ մեր արվեստագետներին կենդանության օրոք չենք գնահատում: Ա՜յ, երբ մեռնում են, մի լավ մեծարում են:Ակամայից մտաբերում ես «Գնա մեռի, արի սիրեմ» արտահայտությունը: Սիրիր, գնահատիր քո արվեստագետներին, որպեսզի եկող սերունդը օրինակ վերցնի:

- Դուք, որքան նկատել եմ, բազմաժանր դերասան եք: Դժվար չէ՞ ժանրից ժանր անցումը:

-Ճիշտ եք նկատել: Դժվարություններ ունի, իհարկե: Ընդհանրապես, յուրաքանչյուր դեր իր դժվար կողմերն ունի: Անընդհատ տարբերակներ ես մտածում, մինչև ճիշտ ասելիքը գտնես: Լավ դերասան լինելու համար մեծ աշխատանք է պահանջվում: Յուրաքանչյուր դեր ինձ համար կարևոր է և պատասխանատու՝ լինի մեծ կամ փոքր խոսքով: Պետք է ճիշտ մատուցելու ձևը գտնել: Վերջերս պատմական մի գործում դեր վստահվեց ինձ: Բավական մեծածավալ ու լուրջ գործ էր: Կերպարանավորում էի ասորի քահանայի: Բացասական կերպար էի: Որպեսզի կարողանամ կերպարը ճիշտ մատուցել, մտերիմներիցս մեկի միջոցով ասորերեն «Հայր մեր»-ը գտա, սովորեցի: Դրա համար ինձանից մեկ ամիս պահանջվեց: Այնպես որ, մինչև «չքրտնես», ոչինչ չի ստացվի:

-Ո՞ր ժանրում եք Ձեզ զգում, ինչպես «ձուկը ջրում»:

-Ինձ համար ժանրը նշանակություն չունի, յուրաքանչյուր ժանրում էլ պետք է այնքան աշխատես, որ հանդիսատեսը գոհ լինի: Երբ խոհարարը ուտեստ է պատրաստում, մտածում է չէ՞՝ ինչ համեմունքներ օգտագործի, որ ուտողի քիմքին դուրեկան լինի, որ նորից իրեն այցելի: Այդպես էլ մեր գործն է. պետք է այնպես անենք, որ ժողովուրդը սիրի, ցանկանա գալ թատրոն: Փառք Աստծո, այսօր մեր թատրոնը հանդիսատեսի պակաս չի զգում: Գիտե՞ք, մեր Լենինականի, Շիրակ աշխարհի հանդիսատեսի պես ոչ մի տեղ չես գտնի: Եթե ցանկանում ես իմանալ՝ գործդ ստացվե՞լ է, թե ոչ, պետք է մեզ մոտ մի քանի անգամ ելույթ ունենաս. ծափահարեց՝ բրավո, չծափահարեց՝ գնա սխալներդ ուղղիր (ծիծաղում է):

-Ժամանակակից «հումորաստեղծներից» ո՞ւմ եք առավել հավանում:

-Շատ եմ սիրում Եվգենի Պետրոսյանին և իր խմբին: Նրա յուրաքանչյուր բեմադրության վրա աշխատում է մոտ 15 սցենարիստ, այդ պատճառով էլ ամեն ինչ որակով է լինում: Շատ եմ սիրել Ռայկինին: Խոսքի մեծ վարպետ էր և ի՜նչ լրջությամբ էր մատուցում հումորը, սատիրան: Սիրել ու սիրում եմ Ֆրունզիկ Մկրտչյանին: Նրա պես մարդիկ 100 տարին մեկ են ծնվում: Հաստատ նորից Գյումրիում կծնվի: