Գոռ Վարդանյան. Տասից ավելի մասնագիտությունների եմ տիրապետում՝ մարզիկ եմ, մանկավարժ, հակատեռորիստ...

Life.panorama.am-ի այսօրվա զրուցակիցը Գոռ Վարդանյանն է, ով անկեղծացավ ոչ միայն սպորտային ու կինոոլորտներից, այլև որպես ընտանիքի հայր, ամուսին ու հայ:

-Գոռ, եթե չեմ սխալվում, դուք չունեք դերասանի, ռեժիսորի և սցենարիստի կրթություն, բայց գործնականում կարողանում եք երեքը մեկտեղել: Ինչպե՞ս է ստացվում:
-Անկեղծ ասած՝ ես տասից ավել մասնագիտությունների եմ տիրապետում. ավարտել եմ Երևանի Ճարտարապետական ինստիտուտը, նաև նկարիչ եմ: Իրավաբանական ֆակուլտետն եմ ավարտել: Մարզիկ եմ, մանկավարժ, հակատեռորիստ, թիկնապահ, հոգեբան, պրոդյուսեր, ռեժիսոր, ունեմ նաև երաժշտական կրթություն:

-Որպես պրոդյուսեր, ռեժիսոր, դերասան՝ ինքնուս չե՞ք:
-Ոչ, Միացյալ Նահանգներում սովորել եմ ու ավարտել: Ես իմ ոչ մի գործին սիրողական մակարդակով չեմ վերաբերում: Միջին որակի մի բան անել չեմ սիրում, միջին լինելու բնավորություն չունեմ: Եթե որևէ գործ եմ նախաձեռնում, ապա դա պետք է լինի շատ լավը: Պարզապես ամեն ինչի համար էլ ժամանակ է հարկավոր:

-Ինչո՞ւ են մարդիկ Ձեզ առավել շատ ճանաչում սպորտից, վերջին շրջանում՝ նաև կինոոլորտից:
-Առավել շատ այդ երկու ոլորտներում եմ աչքի ընկել: Իրականում, իմ մասնագիտությունները միմյանց օգնում են: Օրինակ, մինչև երաժշտությունը «չի գալիս», ֆիլմի սցենարը գրել չեմ կարողանում: Երկար տարիներ աշխատել եմ և՛ իրավապահ մարմիններում, և՛ ազգային անվտանգությունում:

-Փաստորեն ֆիլմ պատրաստելիս՝ առաջինը երաժշտությո՞ւնն եք որոշում:
-Թեման եմ որոշում: Ինքս պետք է հավատամ այդ թեմային: Ցանկացած ռեժիսոր, սցենարիստ, ֆիլմ արտադրող մարդ նախ պետք է հասկանա՝ ինչի՞ համար է դա անում, ի՞նչ ասելիք ունի: Հետաքրքիր են ստացվում այն ֆիլմերը, որոնցով ռեժիսորը ապրում է, զգում: Ֆիլմն էլ հեքիաթի պես մի բան է ու ամեն մարդ իր «պատմելու» ձևն ունի: Յուրաքանչյուր ռեժիսոր իր տեսանկյունից է նկարահանում:

-Ինչպե՞ս որոշեցիք զբաղվել ֆիլմարտադրությամբ:
-1993-95 թվականներին էր, նորանկախ Հայաստան. մի շրջան, երբ մարդիկ իրենց բնակարանները փոխում էին ինքնաթիռի տոմսի հետ և «փախնում» Հայաստանից: Իմ մտահղացումը շատերին անհնար էր թվում: Ես ոլորտին բոլորովին ծանոթ չէի, ոչինչ չէի հասկանում, ուղղակի խանդավառված էի: Տպավորված էի այն ժամանակվա մարտարվեստի ֆիլմերով: Թեև, ես որևէ մեկին նմանվել չեմ սիրում: Կարող ես օգտագործել այդ փորձը, բայց դու քո ստորագրությունը պետք է ունենաս: Հիմնականում, շատ էի հավանում Չակ Նորիսի ֆիլմերը: «Աքշն» ոճի ֆիլմեր եմ նկարահանում, քանի որ մեզ մոտ դա է լավ ստացվում: Հավատացեք, բավականին դժվար է նման ֆիլմեր նկարահանելը: Մենամարտերը բավական լուրջ ու ժամանակատար աշխատանք են պահանջում: Մրցումների գնալիս ավելի քիչ էինք մարզվում, քան, երբ ֆիլմում մենամարտ պետք է ներկայացնենք:

-Դերասանների համար դժվար չի՞ լինում հանդես գալ այդ ոճում:
-Յուրաքանչյուր պրոֆեսիոնալ դերասան պետք է ամեն ինչի պատրաստ լինի: Անհրաժե՞շտ է մարտաֆիլմում նկարահանվել, գնա՛ դասընթացների, սովորի՛ր, որոշ չափով հմտացի՛ր, որպեսզի խաղդ ստացվի: Հոլիվուդում՝ իմ դպրոց այսօր շատ դերասաններ են գալիս՝ արևելյան մարտարվեստի անհատական դասընթացներ ստանում: Պարտադիր բաներ կան, որ դերասանը պետք է իմանա. ձի քշել, մեքենա վարել, սիգար ծխել: Մանրուքներ, որոնք կարող են խանգարել: Մեզ մոտ դրան այնքան էլ ուշադրություն չեն դարձնում, քանի որ մարտարվեստի ֆիլմեր քիչ են նկարահանվում: Ավելի շատ խաղարկային, սենյակային ֆիլմեր են: Եթե պահանջը լինի, թատերական ինստիտուտում նման դասընթացներ կավելանան: Յուրաքանչյուր մասնագիտության մեջ կարևորը ցանկությունն ու աշխատասիրությունն է. դրսից ինչ-որ մեկը կարող է նկարահանվել և հրաշալի դերասան դառնալ, քան դերասանի դիպլոմով եկածը: Տաղանդ ու աշխատասիրություն՝ ահա կարևոր նախապայմանը:

-Ձեր ֆիլմերում նկարահանվող մեր դերասաններից եղե՞լ են մարդիկ, ովքեր ցանկացել են հմտանալ մարտարվեստում՝ մինչ նկարահանումները:
-Կարող եմ օրինակ բերել Ռաֆայել Քոթանջյանին: «Ընտրություն» ֆիլմի նկարահանման ժամանակ նա եկավ, համազգեստը հագավ և սկսեց մարզվել… Նույնը կարող եմ ասել Լևոն Ղազարյանի մասին: Ես դրանից ինձ լավ զգացի: Ասեմ, որ մեր բոլոր դերասաններն էլ պատրաստակամ են, կարծում եմ՝ անհրաժեշտության դեպքում սիրով կսովորեն: Սա նաև առողջության համար է օգտակար:

-Դրսի գործընկերներից ֆիլմային առաջարկներ ունեցե՞լ եք:
-Ես դերասան չեմ, գրում, նկարում ու խաղում եմ այն, ինչ ինքս եմ ուզում: Առաջարկներ շատ ունեմ, բայց մերժել եմ, որովհետև սկզբունքներիս չի համապատասխանել:

-Հնարավո՞ր է՝ Ձեր ֆիլմում գլխավոր հերոսի դերում դուք չլինեք:
-Իհարկե, հնարավոր է: Օրինակ, վերջին ֆիլմում կերպարս ուրիշ անուն ունի, ի տարբերություն մնացյալ ֆիլմերի, որտեղ իմ անունով եմ հանդես եկել: Այստեղ ես Մաքսն եմ, ու շատ տարբեր եմ…

-Մինչև հիմա ինչո՞վ է պայմանավորված այդ ավանդույթը չխախտելը՝ գլխավոր հերոսի կերպարում մեկ ուրիշին չտեսնելը:
-Ուղղակի այդպես եմ ուզում (ծիծաղում է):

-Սպորտը երեխաների ներսում ագրեսիվություն չի՞ առաջացնում, թե՞ ընդհակառակը՝ հավասարակշիռ է դարձնում:
-Սպորտային մեթոդիկայի հետ կապված 5 գիրք ունեմ գրած: Գոյություն ունի ոգի (դուխ) հասկացությունը: Երբ երեխան հասունանում է, զարգանում, կարողանում է ճանաչել սեփական հնարավորությունները: Իսկ առավել վաղ հասակում երեխաներին թվում է, թե իրենք որևէ մեկից հետ են կամ թույլ: Սա հոգեբանական երևույթ է: Իմ մարզիչը ժամանակին ասում էր. «Մարդու ուղեղի մեջ կան բազմաթիվ փակ դռներ: Իմ խնդիրը այդ դռներից յուրաքանչյուրի բանալին գտնելն ու ձեզ տալն է, որպեսզի կարողանաք բացել»: Կարատեն հետաքրքիր մարզաձև է: Այն իր մեջ հոգեբանական տարրեր է պարունակում, հղկում է, դարձնում օրինակելի ու վստահ:

-Շատերի մոտ կարծիք է ձևավորվել, որ սպորտսմենները գիր-գրականության հետ սեր չունեն:
- Ես սիրում եմ սպորտը, այն ինձ համար ապրելակերպ է,  բայց դա չի նշանակում, որ դրանից դուրս այլ բան չպետք է տեսնես: Պետք է սովորես, գրես, կարդաս, կատարելագործվես: Զգում եմ, որ հայ մարզիկներն արդեն աշխատում են այդ ուղղությամբ,  դա ողջունելի է:

-2015 թվականը կարևոր տարի է հայ ժողովրդի համար. ցեղասպանության 100-րդ տարելից: Որևէ ձեռնարկով պատրաստվո՞ւմ եք մասնակցություն ունենալ:
-Ես ամբողջ կյանքում դա եմ անում, ուժն է արդարություն ծնում: Մեր նպատակին հասնելու համար պետք է մեր երեխաներին ուժեղացնենք, բացը լրացնենք, որպեսզի հաղթենք: Ցանկացած զինադադար նոր պատերազմի սկիզբ է, պետք է այդ ժամանակահատվածում ուժեղանալ: Սերունդն ուժեղանում է, երբ միասնական են լինում, գաղափարախոսություն են ունենում, հայրենասեր ու զարգացած են լինում, կապեր ու ծանոթություններ են ունենում: Ինչպե՞ս են հրեաներն անում. օգնում են աշխարհում սփռված իրենց ազգին, ուժեղացնում են բանակը, մարդկանց: Եթե սերունդներին այսօր ուժեղացնենք, իրենք վաղն այդ հարցը կլուծեն:

-Հավատո՞ւմ եք, որ մի օր Հայաստանը կամբողջացնենք:
-Իհարկե հավատում եմ: Ես էլ այն մարդկանցից մեկն եմ, ով պայքարում է դրա համար: Ուղղակի պայքարի իմ ձևն ունեմ. դաստիարակում,  ուժեղացնում եմ սերունդ, քարոզում եմ հայրենասիրություն ու սեր: Պետք է բոլոր հայերով չբզկտենք, չթուլացնենք, չդավաճանենք միմյանց: Չերևացող աշխատանքներ կան, որոնք առավել մեծ արդյունք կարող են տալ:

-Ըստ Ձեզ՝ մեր երիտասարդները համախմբվա՞ծ են:
-Իսկ ինչո՞ւ ոչ: Խնդիրներ բոլոր ազգերի մոտ էլ կան, պարզապես մեզ մոտ մի քիչ շատ է. մեկ-մեկ սիրում ենք իրար տակ «փորել»: Պետք է թիմային մտածելակերպ ունենանք: Էգոիզմը բոլորի մեջ կա, բայց եթե ուզում ես հաղթանակի հասնել ու դաշնակիցներ ունենալ, պետք է մի քիչ էլ զիջող լինես ու թիմային մոտեցում ցուցաբերես: Ես-ը պետք չէ անընդհատ առաջ տանել: Եթե ուզում ես առաջ գնալ, դիմացինիդ, ընկերոջդ պետք է ոչ թե հետ հրես, այլ առաջ, ու դու էլ նրա հետևից գնաս… Ամեն տեղ էլ կա լավն ու վատը: Պետք է դավաճանը լինի, որ նվիրվածի արժեքն իմանաս, վատը լինի, որ լավը հասկանաս: Եթե կյանքում ամեն ինչ հարթ լինի, նշանակում է ռոբոտ ես:

-Շփվո՞ղ անձնավորություն է Գոռ Վարդանյանը:
-Իհարկե: Մարդկանց մեծամասամբ թվում է, որ ես շփվող չեմ (ծիծաղում է): Ես ինձ երբեք հեռու չեմ պահում մարդկանցից, անընդհատ միջոցառումներ եմ կազմակերպում, որտեղ սիրով շփվում եմ բոլորի հետ:

-Ձեզ ի՞նչը կարող է հունից հանել:
-Աշխատում եմ հունից դուրս չգալ, ինձ հանգիստ եմ պահում: Չեմ սիրում ծույլ, անբան, դատարկ մարդկանց, ովքեր ամբողջ օրը նստած երազում են, թե ինչի պետք է հասնեն, ու բողոքում են: Բայց ով ուզում ես եղիր, ինչ պաշտոնի կուզես եղիր, հաջողության կհասնես, եթե աշխատես:

-Նույնիսկ, որ երկրում ուզում ես եղի՞ր:
-Այո: Ու հավատացեք, որքան մեծ երկրում ես, այնքան դժվար է կայանալը, կորցնելու հավանականությունը շատ է: Ամեն օր պետք է աշխատել: Անձամբ ես ամեն օր մտածում եմ, թե վաղն ինչ պետք է անեմ: Միշտ պետք է սովորել: Երբ մտածեցիր, որ ամեն ինչ գիտես, կսկսես հետ նահանջել, դատարկվել:

-Զբաղվածությունը չի՞ խանգարում հաճախ ընտանիքի կողքին լինել: Տանը չե՞ն բողոքում Ձեր բացակայություններից:
-Իմ ընտանիքն ինձ համար առաջին տեղում է, իրենք ամենուր ինձ հետ են, նույնիսկ աշխատավայրում: Պատահում է, որ ծանրաբեռնված ենք լինում, բայց աշխատում եմ աշխատանքային գրաֆիկս ճիշտ կազմել: Երբ ընտանիք ես ստեղծում, պարտավոր ես ուժեղ լինել և ընտանիքդ լավ պահել: Հիմնական ծանրաբեռնվածություն տղամարդու ուսերին է ընկած, պետք է արժանապատվորեն տանել: Ես սիրում եմ ընտանիքս: Կինս, երեխաներս, ծնողներս ամենաթանկն են իմ կյանքում:

-Ձեր կինն ինչո՞վ է զբաղվում:
-Ունի երկու մասնագիտություն. միջազգային դիվանագետ է և դիզայներ: Այժմ ինձ է շատ օգնում գործնական հարցերում: Շատ գործեր տեսանելի չեն, բայց նա ամուր հենարան է ինձ համար: Իսկ որ ամենակարևորն է՝ երեխաներիս է դաստիարակում: Երեխաներն ավելի շատ մոր հետ են անցկացնում, և նրա պատասխանատվությունը այդ հարցում շատ մեծ է:

-Քանի՞ զավակ ունեք:
-5 երեխա՝ չորս տղա, մեկ աղջիկ:

-Դուք Հայաստանո՞ւմ, թե՞ Միացյալ Նահանգներում եք ապրում:
-Մեծամասամբ՝ Հայաստանում, թեև հաճախ եմ բացակայում: Երեխաները դպրոց են գնում այնտեղ, որտեղ այդ շրջանում ապրում ենք:

-Ասացիք՝ Ձեր ընտանիքը միշտ Ձեր կողքին է: Երբ կարճ ժամանակով եք բացակայելու երկրից, նրանք նորի՞ց Ձեզ հետ են:
-Այո, նույնիսկ, եթե մեկ շաբաթով: Հազվադեպ է եղել, որ միասին չենք գնացել: Մենք սովոր ենք միասին լինել, չենք հոգնում ճանապարհից: Այդպես ավելի լավ ենք զգում մեզ, նաև՝ ավելի հետաքրքիր է:

-Ձեր ընտանիքի ապագան Հայաստանո՞ւմ եք տեսնում:
-Կարծում եմ, չկա այնպիսի մի ընտանիք, որ իր ու իր երեխաների ապագան չտեսնի հզոր Հայաստանում: Մարդիկ հեռանում են, քանի որ այստեղ չեն գտնում իրենց փնտրածը: Ես այն մարդկանցից եմ, ովքեր ցանկանում են հզորացնել երկիրը: Այսօր այդ խնդիրը իմ սերնդի ուսերին է: Ես լավատես եմ: