Երբ պետք է դպրոցն ավարտեի, դժբախտ դեպք եղավ, ծնողներս գրեթե ամեն ինչ կորցրեցին. Շուշան Երիցյան

Չնայած երիտասարդ տարիքին` Շուշան Երիցյանը հասցրել է աշխատել Ազգային ժողովում, զբաղվել մոդելային և դերասանական գործունեությամբ: Aysor.am-ի հետ զրույցում նա անկեղծացավ և́ գործնակա, և́ անձնական հարցերի շուրջ:

-Բոլորովին վերջերս ավարտվեց Ձեր մասնակցությամբ «Սիրո գերին» հեռուստասերիալը: Այժմ ի՞նչ զբաղվածություն ունեք:

-Այժմ նոր նախագծի վրա ենք աշխատում, որում հանդես կգամ օրեր անց: Միայն կարող եմ ասել, որ հետաքրքիր նորություններ շատ են լինելու, փակագծերն ավելին բացել չեմ կարող:

-Շուշան, Ձեզ փորձել եք տարբեր բնագավառներում. մասնագիտությամբ փաստաբան եք, աշխատել եք Ազգային ժողովում, զբաղվել եք մոդելային կարիերայով, հանդես եք գալիս որպես դերասանուհի: Ի վերջո, Ձեր «տեղը» գտե՞լ եք, թե՞ դեռ պրպտումների մեջ եք:

-Արդեն երկար ժամանակ է, այդ առումով ինձ մոտ հստակություն կա. Հայաստանում զբաղվում եմ հանրայի գործունեությամբ, դերասանությամբ, բացառիկ դեպքերում համաձայնում եմ Հայաստանը ներկայացնել գեղեցկության համաշխարհային մրցույթներում:

-Պարտադրանքո՞վ եք ընտրել Ձեր մասնագիտությունը:

-Քանի որ ես մեծացել եմ շատ լիբերալ և սիրով լի ընտանիքում, ստիպողական ոչինչ չի եղել: Ծնողներիս հետ խորհրդակցելուց հետո հասկացանք, որ դիվանագիտությունը մանկուց լավ է ստացվել ինձ մոտ (ժպտում է): 

-Ի՞նձ է թվում, թե մոդելային գործունեությունն ավարտել եք:

-Հայաստանում բացառիկ դեպքերում եմ դուրս գալիս պոդիում: Այժմ ամբողջովին ներգրավվել եմ դերասանական կարիերայի մեջ: 

-Հաճախ տարիներ են անհրաժեշտ լինում, որպեսզի հեռուստատեսությունը քեզ իր «տուն» թողնի: Ձեզ մոտ այդ մուտքն ինչպե՞ս եղավ:

-Դա միանգամից տեղի ունեցավ և ոչ թե տարիների ընթացքում, աստիճանաբար: Անմիջապես սկսեցի աշխատել քասթինգ ստուդիաների ռեժիսորների հետ: Բոլորին շնորհակալ եմ ինձ այդքան վստահելու համար, այն մեծ աշխատանքի համար, որն ինձ հետ տարան:

-Մտավախություն չկա՞ր, որ կարող եք ձախողել:

-Ո́չ, ոչ մի վայրկյան չեմ մտածել այդ մասին: Վստահ էի, որ դա է իմը, իսկ մնացածը ժամանակի և աշխատանքի արդյունքում է լինում:

-Ամեն դեպքում, միգուցե որոշեք հմտանա՞լ դերասանի մասնագիտության մեջ, ընդունվեք թատերական ինստիտո՞ւտ:

-Չնայած այն հանգամանքին, որ ես քասթինգ ստուդիա եմ ավարտել, խաղացել եմ գեղարվեստական ֆիլմերում ու սերիալներում, միևնույն է` առաջնային նպատակս Թատերական ինստիտուտում սովորելն է:

-Այս դաշտում քննադատությունը շատ է, ինքներդ էլ զերծ չմնացիք այդ ամենից. շատերը խոսում էի, որ դուք էկրաններին ավելի շատ ցուցադրում էիք Ձեր մոդելային կազմվածքն ու համապատասխան զգեստները, քան կենտրոնացած էիք դերի վրա: Իսկապե՞ս նման միտում կար:

-Երբեք նման միտում չի եղել: Դերս այնպիսին էր, որ պետք է միշտ խնամված ու հետաքրքիր կերպարներով հանդես գայի: Երևի այդ պատճառով են մտածել, որ պահվածքս բխում է նախկինում մոդելինգով զբաղվելուց:

-Ընդհանրապես, ինչպե՞ս եք վերաբերում քննադատություններին, ասեկոսեներին:

-Եթե առողջ քննադատություն է, ընդունում եմ: Բայց պետք չէ անձնական բնույթի վիրավորանքներ հասցնել, հատկապես, որ տվյալ մարդուն չեն էլ ճանաչում: Առհասարակ, ինքս քննադատող չեմ, դիմացինիս կամ դրական եմ վերաբերում, կամ ընդհանրապես չեմ վերաբերում: Պետք է բարի լինել: Մի խոսքով, եկեք սիրենք և հանդուրժող լինենք միմյանց նկատմամբ (ժպտում է):

-Ձեր մասին ամենաշատը ի՞նչ բնույթի բամբասանքներ եք լսել:

-Շատ են քննարկել արտաքինս և անձնական կյանքս: Սակայն այդ ամենն իրականության հետ ոչ մի կապ չեն ունեցել:

-Մի քիչ էլ մենք «բամբասենք». հաճախ ասում են, որ դիմել եք պլաստիկ վիրահատությունների:

-Միայն քիթս եմ վիրահատել, իսկ մնացած ամեն ինչ բնական է: Ի տարբերություն շատերի` չեմ խուսափում այդ հարցին պատասխանելուց:

-Կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին:

-Մեծացել եմ այնպիսի ընտանիքում, որտեղ կար միասնականություն, միմյանց նկատմամբ սեր ու հարգանք: Երբ պետք է դպրոցն ավարտեի, դժբախտ դեպք եղավ, ծնողներս գրեթե ամեն ինչ կորցրեցին: Երևի հենց դա ինձ օգնեց, ուժ տվեց ընդունվել, ուսանողական տարիներից աշխատել ու հասնել մի աստիճանի, երբ ինքդ կարող ես ընտանիքիդ ինչ-որ մի բանով օգտակար լինել, փոխհատուցել:

-Ինչո՞վ են զբաղվում Ձեր ծնողները:

-Մայրս լեզվաբան է, հայրս` անհատ ձեռներեց:

-Ընտանիքի միա՞կ զավակն եք:

-Ոչ, եղբայր ունեմ, ով այս պահին ծառայում է հայոց բանակում:

-Մարդիկ, կարծեք թե, Ձեզ չեն պատկերացնում միայնակ. միշտ ինչ-որ մեկի անունը հայտնվում է Ձեր անվան կողքին:

-Մարդիկ սիրում են բամբասել, այդ տեսանկյունից ամենահարմար թեմաներից մեկն էլ անձնական կյանքն է:

-Վերջերս հրապարակվեցին նկարներ, որտեղ մի երիտասարդի հետ եք տարբեր միջոցառումների ընթացքում: Դուք նրան ներկայացրեցիք որպես մտերիմ ընկեր: Հավատո՞ւմ եք աղջիկ-տղա զուտ ընկերական հարաբերություններին:

-Դա մեր լրատվամիջոցների` ինֆորմացիան իրենց համար շահավետ ներկայացնելու հետևանքն է… Խնջույքի ժամանակ միասին արված նկարները ոչինչ չեն նշանակում: Ինչ վերաբերում է աղջիկ-տղա հարաբերություններին, ապա, իհարկե, իսկական ընկերություն քիչ է պատահում, բայց պատահում է:

-Ինքներդ տղա ընկերներ շա՞տ ունեք, անկեղծ ընկերությունը սիրո չի՞ վերածվում:

-Առհասարակ, ընկերներ քիչ ունեմ, իսկ ծանոթներ` շա~տ-շա~տ… Իսկ սիրո վերածված ընկերություն ինձ մոտ չի պատահել, չգիտեմ:

-Շուշան, ասում են, գեղեցիկ աղջիկները դժվարությամբ են լավ ընկերուհիներ գտնում. ովքե՞ր են Ձեր ընկերուհիները:

-Ես բացառիկ մարդկանց եմ կարողանում իմ կյանք թողնել: Միայն մեկ ընկերուհի ունեմ, ում ճանաչում եմ 15 տարի: Իհարկե, տարբեր բնագավառներից գործընկերուհիներ ունեմ, ովքեր հետաքրքիր անձնավորություններ են, միշտ շփվում ենք, միջոցառումների մասնակցում:

-Ինչպիսի՞ն պետք է լինի Շուշան Երիցյանի կողակիցը:

-Հոգատար, հասկացող, ընդունի այն աշխարհը, որում ապրում եմ: Պետք է ինքնատիպ լինի, տղամարդու` իր յուրահատուկ տեսակն ունենա, ստանդարտ մտածողություն չունենա: Ամենակարևորը` այնքան ուժեղ և ինքնավստահ պետք է լինի, որ կարողանա ինձ տեսնել իր կողքին:

-Խանդո՞տ եք:

-Դա մարդկային զգացողության այն բնական երևույթներից է, որն ինձ տրված չէ: Խանդի զգացումն ինձ օտար է (ժպտում է):