13/05/2015 21:00
Անձնական կյանքիս մասին դեռ նախընտրում եմ լռել. Նարե Գևորգյան
Երիտասարդ երգչուհի Նարե Գևորգյանը, ով բացի ձայնային տվյալներից աչքի է ընկել նաև հետաքրքիր արտաքինով և ժպտադեմությամբ, Aysor.am-ի հետ զրույցում անկեղծացավ նաև շատ ու շատ այլ թեմաների շուրջ:
-Նարե, ինչո՞վ եք այժմ զբաղվում:
-Այժմ աշխատում եմ Էրեբունու մշակույթի տանը. «Քաղաքում» հեռուստասերիալի մի քանի դերասաններ` Արթուր Պետրոսյանի ղեկավարությամբ, ստեղծել են «Դիմակ» թատերախումբը, որտեղ ես աշխատում եմ որպես վոկալիստ:
-Դժվար չէ՞ երիտասարդ տարիքում «սովորեցնելը»:
-Դասավանդելու փորձ ձեռք եմ բերել դեռ 19 տարեկանից: Աշխատել եմ և́ երիտասարդների, և́ փոքրիկների հետ: Դա չափազանց հաճելի, բայց նաև պարտավորեցնող է: Չէ՞ որ ես, փաստորեն, կրթում եմ եկող սերնդին և սխալվելու իրավունք չունեմ: Բայց պետք է նշեմ, որ իմ աշակերտներին սիրում, վստահում և իրենց հետ շատ հույսեր եմ կապում: Միշտ իրեց ասում եմ` դուք իմ ԴԵՄՔՆ եք ներկայացնում (ժպտում է):
-Իսկ նոր երգ, տեսահոլովակ չե՞ք պատրաստում:
-Շուտով միանգամից երկու նոր երգ կներկայացնեմ իմ լսարանի դատին: Առաջինն ավելի ամառային, ռիթմիկ ոճի մեջ է, երկրորդը` ռոմանտիկ, լիրիկական:
-Համագործակցությունը «Շանթ» հեռուստաընկերության հետ շարունակվո՞ւմ է:
-Այո, և միշտ կշարունակվի, քանի որ ինձ համարում եմ «Շանթի» մի մասնիկը, ինչի համար հպարտ եմ: Յուրաքանչյուր ստեղծագործող մարդու հաճելի է գտնվել պրոֆեսիոնալ և իրենց գործին տիրապետող մարդկանց շրջապատում: Այդ տեսանկյունից «Շանթ»-ում ես ինձ լիովին ապահով եմ զգում:
-Նարե, գո՞հ եք Ձեր ընտրած մասնագիտությունից, թե՞ հաճախ եք հիասթափությունների առընչվում:
-Այո, գոհ եմ: Իհարկե, գիտեմ, չկա մասնագիտություն, որտեղ չլինեն հիասթափություններ ու դժվարություններ, բայց այն, որ ես մեծագույն սիրով եմ անում իմ գործը և ամենայն պատասխանատվությամբ եմ վերաբերում իմ մասնագիտությանը, ինձ ուժ է տալիս պայքարելու և երբեք չկոտրվելու: Հակառակն անելու իրավունք էլ չունեմ, քանի որ այդ դեպքում կհիասթափեցնեմ իմ այն լսարանին, որ ուրախանում է նույնիսկ իմ ամենաչնչին հաջողությամբ:
-Ո՞րն է բեմարվեստի մարդու ամեակարևոր առանձնահատկությունը:
-Կարծում եմ` տեսակը, «շարմ» ասվածը: Դու կարող ես դաշնամուրի ստեղները սկսել և ավարտել քո հզոր դիապազոնով, բայց չունենալ տեսակ, որը քեզ կառանձնացնի մնացյալ հզոր տվյալներ ունեցող երգիչներից: Այնպես որ, յուրաքանչյուր արտիստի ամենակարևոր առանձնահատկությունը տեսակն է:
-Էկրանից միշտ ժպտերես եք, կենսախինդ: Իրականում բնավորությամբ ինչպիսի՞ն եք:
-Իձ մոտ հաճախակի են առանց որևէ պատճառի տրամադրության կտրուկ տատանումներ լինում: Առանց պատճառի կարող եմ տխրել, բայց վայրկյաններ անց կրկին վերադառնալ հին ժպտերես Նարեին: Իսկ հիմնականում ավելի հանգիստ բնավորություն ունեմ, նաև, փորձում եմ ամեն ինչին լավատեսորեն նայել, լավատեսություն փոխանցել: Չեմ սիրում մելանխոլիկ մարդկանց, նրանց շրջապատում շնչահեղձ եմ լինում: Ես ժպտերես եմ թե́ առօրյայում, թե́ բեմում: Մարդիկ սովոր չեն և չեն սիրում ինձ առանց ժպիտի տեսնել: Երբ լուրջ դեմքով եմ լինում, անընդհատ հարցնում են. «Վատառո՞ղջ ես, ինչ-որ բա՞ն է պատահել» (ժպտում է):
-Ձեզ համարո՞ւմ եք հայկական շոու-բիզնեսի ներկայացուցիչ, թե՞ առանձնացնում եք շոու-բիզնեսից:
-Եթե ես երգում եմ և հեռուստատեսությամբ ցուցադրվում են իմ երգերը, ինքնըստինքյան ընդգրկվում եմ շոու-բիզնես ասվածի մեջ: Այլ հարց է, որ ինքս ինձ երբեք դրա մի մասնիկը չեմ համարել: Անելով իմ սիրած գործը` ես ոչ-ոքի հետ չեմ մրցում: Բնականաբար, շոու-բիզնեսային դեմքերից ետ մնալու մտավախություն չունեմ: Երբեք չեմ էլ ձգտել շոու-բիզնեսում «սարեր շուռ տալ»: Ես գումար աշխատելու համար չէ, որ երգում եմ, այլ ներսումս պահանջ ունեմ երգելու, երգով խոսելու: Կարծում եմ` երաժշտությունն ինձ հետ է ծնվել:
-Երբևէ մտածե՞լ եք երկրորդ մասնագիտություն ստանալու մասին:
-Այո, բայց դրա մասին գիտեն միայն ինձ շատ մտերիմ մարդիկ. երազում էի բժշուհի դառնալ, բայց երբ գլխի ընկա, որ կարող եմ փորձել, արդեն ուշ էր…
-Ինչո՞ւ:
-Բժշկությունը երկար տարիների ուսումնասիրություններ ու փորձ է պահանջում: Երբեմն ինքս ինձ հույս տալու համար ասում եմ. «Մարդը չի կարող մի քանի մասնագիտություններով փայլել: Փնտրիր և գտիր քոնը և դրանում կատարելագործվիր»:
-Մեր երգիչ-երգչուհիներից շատերն աշխատում են ակումբներում, ռեստորաններում, նաև ընդունում են հարսանիքներում երգելու առաջարկներ: Ինչպե՞ս եք վերաբերում այդ հանգամանքին: Ի՞նձ է թվում, թե դեռևս խուսափում եք նման մասնակցություններից:
-Միանշանակ, չեմ խուսափում: Ինքս չեմ աշխատում, քանի որ չունեմ համապատասխան երգացանկ: Բայց ասեմ, որ շատ եմ հարգում այն երգիչ-երգչուհիներին, ովքեր ակումբներում երգում են, այլ ոչ թե մի քանի «քիթը բարձր» «դեմքերի» նման տանը նստում և ասում` լավ է անգործ մնալ, քան ակումբներում երգել: Նրանք այդպես տարիներ շարունակ «դոփում» են նույն տեղում: Ես այդպիսիներին կասեմ. դուք չեք էլ պատկերացնում, թե օրական որքան մեծ չափաբաժնով են իրենց սիրված ու գնահատված զգում այդ արտիստերը: Ամեն օր իրենց երգով լցնում են տասնյակ երեկույթներ և ուրախացնում մարդկանց: Մեղադրել արտիստին, որ նա օգտվում է ֆինանս ապահովող միակ աղբյուրից, սխալ է: Տարիներ առաջ կազմակերպվող հավաքական համերգներն այսօր տեղափոխվել են ակումբներ: Այնպես որ պետք չէ վարկաբեկել երգչին այն բանի համար, որ նա իր տաղանդի դիմաց վարձատրվում է:
-Ըստ Ձեզ, այսօր երիտասարդները երաժշտական ո՞ր ոճով են հետաքրքրված:
-Կարծում եմ` ամենազանազան, և դա ինձ ուրախացնում է: Մեր օրերում ամեն մեկն ընտրում և լսում է այն երաժշտական ոճը, որում ինքն իրեն է գտնում: Պատկերացնո՞ւմ եք` որքան անհետաքրքիր կլիներ, եթե բոլորը լսեին նույն բանը: Կցանկանայի, որ թախծագին երգերին, որոնք, ի դեպ, մեր ազգը բավարար չափաբաժնով արդեն ընդունել է, հաջորդեին ռիթմիկ, ուրախ հնչողությամբ երգեր:
-Նարե, այժմ Գյումրիո՞ւմ եք ապրում:
-Ես Գյումրիում երբեք չեմ ապրել: Ծնվել եմ Հոկտեմբերյան քաղաքում, ապրում եմ Մեծամորում: Պարզապես իմ առաջին քայլերը սկսել եմ Գյումրիի «Դեղձանիկ» համույթում: Անչափ սիրում եմ Գյումրին և անձնագրով էլ Գյումրիի քաղաքացի եմ (ժպտում է): Հեռակա կարգով սովորում եմ Գյումրու Մ. Նալբանդյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտում:
-Կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին:
-Ընտանիքս բաղկացած է 5 հոգուց. Հայրս մասնագիտությամբ ռեժիսոր է, բայց դեռևս ցանկություն չի հայտնել ինձ համար տեսահոլովակ նկարահանել: Ի դեպ, հենց նոր նկատեցի այդ հանգամանքը… Մայրս գրադարանավարուհի է, սակայն աշխատում է Հոկտեմբերյանի զինվորական զորամասերից մեկում` որպես շտաբի գործավարուհի: Քույրս հոգեբան է: Իսկ եղբայրս իմ հպարտությունն է, ով ներկա պահին ծառայում է Արցախում` մնացած դիրքապահների հետ անառիկ պահելով Արցախի սահմանները:
-Գեղեցիկ և տեսանելի աղջիկ եք, զարմանալի է, որ անձնական կյանքում նորություններ չունեք: Թե՞ խնամքով թաքցնում եք նորությունը:
-Շնորհակալ եմ… Միշտ չեմ սիրել անձնական կյանքս հանրայնացնել, սակայն մեր օրերում դժվար է այն խնամքով թաքցնելը: Այսօր մարդիկ կարող են քո անձնական կյանքի վերաբերյալ քեզանից շատ ինֆորմացիա ունենալ (ժպտում է): Բայց երբ գա այն ժամանակը, երբ կունենամ հնչեղ նորություն, անձնական կյանքում` էական փոփոխություն, կբարձրաձայնեմ: Այժմ նախընտրում եմ լռությունը:
-Իսկ կարևորո՞ւմ եք Ձեր երկրորդ կեսի մասնագիտությունը:
-Ե́վ այո, և́ ոչ: Անկեղծ ասած` երբեք չէի մտածել այդ մասին, հստակ կդժվարանամ պատասխանել:
-Նարե, հաճախ երգարվեստի մեր ներկայացուցիչները հայտնվում են դերասանի կարգավիճակում: Երբևէ նման առաջարկ ստացե՞լ եք:
-Այո, ժամանակին «Շանթ» հեռուստաըկերությունից առաջարկ ստացա «Անուրջներ» հեռուստասերիալում կերպարանավորելու «Նարեի» դերը: Կանչեցին քասթինգի… Կարծում եմ, այն ժամանակ տարիքով փոքր լինելու պատճառով չէի կարող կերպարը ներկայացնել իր ողջ խորությամբ: Բացի այդ, եթե քասթինգին մասնակցում էր նաև Էթերի Ոսկանյանը, ում իր աշխատանքում պրոֆեսիոնալ եմ համարում և դրանում համոզվեցի հետագայում, կարծում եմ, պարզ էր, որ դերասանական ոչ մի փորձ չունեցող Նարեն միանշանակ չէր կարող իրեն գտնել սերիալի գլխավոր հերոսուհու դերում:
-Ովքե՞ր են Ձեր ընկերները:
-Ես շատ տարբեր ընկերներ ունեմ` երգչուհի, դերասանուհի, պարուհի, բժշկուհի, հոգեբան… Լավ ու բարի ընկերների պակաս չունեմ:
-Նրանք հաճա՞խ են Ձեզ շոյիչ խոսքեր շռայլում:
-Այո, և ինձ համար հաճելի է նրանցից լսել «Դու մեր ձեռքբերումն ես» արտահայտությունը: Ես էլ համարում եմ, որ նրանք են իմ ձեռքբերումները:
-Կոլեգան կարո՞ղ է լավ ընկեր լինել:
-Միշտ կարող է թվալ, որ գործընկերդ չի կարող իսկական ու անկեղծ ընկեր լինել: Ես դա հերքում եմ, իմ լավագույն ընկերներուհիները երգչուհիներ են:
-Սիրո՞ւմ եք կիսվել, անկեղծանալ ընկերների հետ: Կամ, գուցե կա ինչ որ մե՞կը, ում հետ ավելի անկեղծ եք:
-Ճիշտն ասած` երբեմն ընկերներս նեղանում են` ասելով, որ շատ արտահայտվող մարդ չեմ: Բայց ես ջրի նման թափանցիկ եմ և առանձնապես գաղտնիքներ չունեմ: Նաև, չեմ սիրում մարդկանց ականջները «լցնել», հոգնեցնել` ինձ համար անկեղծության ժամ ապահովելով: Եթե անկեղծանում եմ, ապա միայն այն դեպքում, երբ անձամբ են հետաքրքրվում տվյալ թեմայով:
-Ներողամի՞տ եք:
-Շատ: Կարող եմ ներել նույնիսկ այնպիսի բաներ, որոնք սկզբից աններելի էին թվում: Կարող եմ վիճել և 15 րոպեից մոռանալ այդ մասին: Եթե որևէ մեկին նեղացնում եմ, օրերով չեմ քնում, գլուխս բարձին դնելիս` միայն այդ մասին եմ մտածում:
-Ներողություն խնդրո՞ւմ եք:
-Բնականաբար, հաջորդ օրն իսկ ներողություն եմ խնդրում` անկախ նրանից, մեղավոր եմ, թե ոչ: Ես հիշաչար չեմ և գիտեմ, որ մարդը սխալական է: Չէ՞ որ Աստված ներում է նույնիսկ ամենաաններելի մեղքերը:
-Ինչի՞ց եք առավել շատ հիասթափվում:
-Ստից, կեղծիքից, անարդարությունից:
-Նարե, կա՞ մի օր, որին ամենաշատն եք սպասում կյանքում:
-Եթե անկեղծ, ապա այս պահին միայն եղբորս վերադարձին եմ սպասում: Թեմայից մի փոքր շեղվելով` ցանկանում եմ համբերություն և խաղաղություն մաղթել առաջնագծում մեր բոլորի խաղաղ քունն ապահովող դիրքապահ արծիվ զինվորներին: Անչափ հպարտ եմ նրանցով ու պարտական եմ նրանց: Մեր զինվորներին մաղթում եմ խաղաղ ծառայություն և բարի վերադարձ:
