Սա կյանք է, որտեղ ամեն ինչ էլ պատահում է. Մկրտիչ Արզումանյանը՝ հաղթանակների, պարտությունների, նաև սպասվող նորությունների մասին

Արմենիա հեռուստաընկերության եթերում շուտով կավարտվի «Տնփեսա» սիթքոմը: Յուրաքանչյուր նախագծի ավարտ ազդարարում է նոր ու առավել հետաքրքիր նախագծի մեկնարկը: Aysor.am-ը զրուցել է դերասան Մկրտիչ Արզումանյանի հետ՝ ծանոթանալու նոր մտահղացումներին, սպասվող նորություններին: Առիթից օգտվելով՝ դերասանի հետ զրուցեցինք նաև անձնական հարցերի շուրջ՝ անդրադառնալով իր կյանքի հաղթանակներին ու պարտություններին, ձեռքբերումներին և հիասթափություններին: Փորձեցինք նրան ճանաչել նաև որպես ընկեր, գործընկեր, ընտանիքի հայր…

-Մկրտիչ, հեռուստադիտողը սովոր է, որ լսարան ապահովող նախագծերը երկար ժամանակ են մնում էկրաններին: Ինչո՞ւ որոշեցիք եզրափակել:

-Չորս եթերաշրջաններում մենք կարողացանք այդ ձևաչափից «քամել» այն ամենն, ինչ հնարավոր էր: Չպետք է նախագիծն ավարտել այն ժամանակ, երբ հեռուստադիտողը կհոգնի նրանից: Ամեն պրոյեկտ պետք է ժամանակին ավարտվի, հակառակ դեպքում սիրված նախագիծը կդառնա ձանձրալի: Այս նախագիծն ինձ համար շատ պատասխանատու է մի քանի պատճառներով, և, կարծում եմ, չորս հաջողված եթերաշրջաններ ունեցանք, ինչն ինձ համար հաղթանակ էր:

-Իսկ ի՞նչ պատճառներով էր առավել պատասխանատու:

-Նախ, մասնակցեցի ևս մեկ գեղեցիկ և, կարծում եմ, հետաքրքիր նախագծում, որն ինձ համար էքսպերիմենտ էր: Հիշում եմ, որ սկզբում կարծիքներ կային, որ սա չի աշխատի, որոշ պատճառներով երկար կյանք չի ունենա: Սակայն, Փառք Աստծո, հակառակը ապացուցվեց: Ընդհանրապես, ցանկացած պրոյեկտ երկրորդ եթերաշրջանում ապացուցում է իր նախագիծ լինելը, իսկ ավելիի դեպքում, եթե հետաքրքրությունը պահպանում է, նշանակում է, որ այն լիարժեք կայացած է: Նաև կարևոր էր նրանով, որ ներկայացրեցի երկու կերպար, որոնք ինձ համար հոգեհարազատ դարձան: Միշտ իմ մեջ այդ հարցում մտավախություն կար: Բայց ի ուրախություն ինձ՝ ստացվեց և սիրվեց:

-Ավելին, հեռուստադիտողը հաճախ մոռանում էր, որ Կորյուն Անուշավանիչի ու Անուշավան Կորյունիչի դերում նույն դերակատարն է:

-Այո, իմ հարազատներն էլ են միշտ մոռանում, որ երկու կերպարներում նույն մարդն է (ժպտում է):

-Չե՞ք մտածում այս կերպարիներին այլ ձևաչափում օգտագործել:

-Եթե նման առաջարկ լինի՝ սիրով: Այս կերպարները դեռ ապրելու, զարգանալու հնարավորություն, տեղ ունեն: Ցանկացած նոր նախագծում, որտեղ էլ կմասնակցեմ, անելու եմ ամեն ինչ, որ և՛ որպես դերասան լավ հանդես գամ, և́ նախագծին օգնեմ:

-Արդեն իսկ կարոտո՞ւմ եք կոլեկտիվին:

-Իհարկե: Դեռ երրորդ եթերաշրջանում` հասկանալով, որ հաջորդը վերջինն է լինելու, կարոտում էի: Մեր բաժանման դաժան պահը միշտ աչքիս առաջ էր: Հուսով եմ, որ աձնակազմի մեծ մասի հետ կհանդիպենք հաջորդ նախագծում: Մենք բավական մտերմացել ենք` դառնալով մի մեծ թիմ, ընտանիք: Ուրախանում եմ` գիտակցելով, որ ձեռք եմ բերել շատ լավ ընկերներ ու գործընկերներ, որոնց հետ կարելի է երկար ճանապարհ գնալ` վստահ լինելով, որ միշտ կողքիդ կանգնած կլինեն: Առիթից օգտվելով` շնորհակալություն եմ հայտնում բոլորին, քանի որ երբեք չեն տրտնջացել և լավ են աշխատել:

-Երկարատև աշխատանքի ընթացքում յուրաքանչյուր կոլեկտիվում էլ կարող են ծագել խնդիրներ, անհամաձայնություններ, նույնիսկ` վեճեր: «Տնփեսայի» ընթացքում նման խնդիրների առջև կանգնե՞լ եք:

-Ստեղծագործական յուրաքանչյուր միջավայրում էլ պետք է փոքրիկ բանավեճեր լինեն: Նույնիսկ, կարծում եմ, պետք է նման իրավիճակներ ստեղծել, չէ՞ որ արդյունքում մտքեր, գաղափարներ են ծնվում: Առանց ստեղծագործական տարրաձայնությունների հնարավոր չէ աշխատել:

-Դերասաններից ո՞վ Ձեզ առավել հիացրեց, գուցե` հիասթափեցրեց իր խաղով:

-Բոլորն էլ շատ լավ են հանդես եկել: Ինձ շատ ուրախացրեց այն հագամանքը, որ Շուշաննա Թովմասյանը, ում նախկինում հանդիպել էինք դրամայում, որպես երգիծական դերասանուհի՝ ոչնչով չզիջեց: Շատ ուրախ և հպարտ եմ նրա համար: Գործընկերներիս մասին շատ երկար կարող եմ խոսել. այնպիսի վառ կոլեկտիվ էր հավաքվել, այնպիսի պրոֆեսիոնալների հետ եմ աշխատել, որ նրանց հետ ցանկացած նախագծում հայտնվելը մեծ հաճույք է: Մենք միշտ միմյանց օգնում ենք, խորհուրդներ տալիս:

-Հեռուստադիտողը` տեղեկանալով «Տնփեսայի» ավարտի մասին, արդեն իսկ Ձեզանից սպասում է առավել հետաքրքիր մի նախագծի: Մտածո՞ւմ եք այդ ուղղությամբ:

-Իհարկե, մտածում եմ: Բայց յուրաքանչյուր նոր բան պետք է լուրջ քննարկման, մտածելու արդյունք լինի: Բնականաբար, կան տարբեր մտահղացումներ, որոնք կարող են երկարակյաց ու հետաքրքիր լինել: Մենք անելու ենք այն, ինչն առավել կհետաքրքրի հեռուստադիտողին: Հեռուստաընկերության հետ նոր սիթքոմ ենք պատրաստում, բայց դեռևս մի քանի բան կա քննարկելու: Այս նոր նախագիծը ևս բավական աշխատանք է պահանջում

-Իսկ մոտավորապես ե՞րբ այն էկրաններին կլինի:

-Հավանաբար, աշնանը:

-Դերասանական կազմը որոշվա՞ծ է:

-Դեռևս ոչ, ամեն ինչ դեռ քննարկման փուլում է:

-Այս ընթացքում գեղարվեստական ֆիլմում հանդես չե՞ք գալիս:

-Այժմ «Արմենիա» TV-ն ցուցադրում է «Պապ 005» բազմասերիանոց ֆիլմը: Այն առաջնահերթ նկարահանվել է ռուսական հեռուստատեսության համար: Կերպարանավորում եմ Իսրայելի հետախուզության աշխատակցի: Նաև նոր գեղարվեստական ֆիլմ ենք նկարահանում, որտեղ ես հանդես եմ գալիս և՛ որպես պրոդյուսեր, և՛ որպես գլխավոր դերակատար: Նկարահանումները կսկսենք շուտով: Հետաքրքիր, գեղեցիկ և շատ ուրախ սցենար է գրվել: Կարծում եմ՝ բոլոր նախադրյալները կան, որ այն հաջողություն ունենա: Այստեղ իմ կերպարը շատ տարբեր է, երբեք նման կերպարով հանդես չեմ եկել: «Շարմ» ընկերությունը ևս ֆիլմ է նկարահանում, որտեղ նորից ներգրավված եմ, և նորից մեծահարուստի եմ մարմնավորելու:

-Մտավախություն չկա՞, որ նմանություններ կլինեն Կորյուն Անուշավանիչի հետ:

-Իհարկե, մտավախություն կա… Ընդհանրապես, ես միշտ եմ անհանգստանում, երբ նոր նախագիծ, գործ եմ սկսում, և դա նորմալ է: Բոլոր ստեղծագործող մարդիկ էլ ձգտում են, որ նոր աշխատանքը նախորդից տարբերվի: Հավատացեք, այդ վախը շատ է օգնում: Ես արդեն բավական ժամանակ է՝ աշխատում եմ նոր կերպարիս վրա, մշակում եմ ձայնս, առոգանությունս, որպեսզի հանկարծ չկրկնվեմ:

-Երբևէ մտածե՞լ եք այլ ժանրում հանդես գալու մասին:

-Դերասանի համար, կարծում եմ, ժանրային կտրուկ փոփոխությունը սխալ է: Դերասանը պետք է յուրաքանչյուր կերպարում, հոգեվիճակում կարողանա հանդես գալ: Ինձ համար շատ հետաքրքիր է դրաման, և երբ ինձ մի փոքր հնարավորություն է տրվում ներկայանալ այդ տեսանկյունից, առիթն օգտագործում եմ: Առաջին քայլերն արդեն կատարել եմ. դրամատիկ կերպարում նկարահանվել եմ ռեժիսոր Մհեր Մկրտչյանի ֆիլմում: Այն բոլորովին այլ տեսանկյունից ամփոփում է Հայաստանի վերջին 20 տարիների բոլոր իրադարձությունները: Ինձ համար կարևոր է այս ժանրում ևս լավ հանդես գալ: Մհերը և իմ այն գործընկեները, ովքեր արդեն դիտել են կադրերն, ասացին, որ շատ համոզիչ եմ խաղացել: Դա ինձ համար շատ կարևոր է: Իմ բնույթով ես «ազարտային» մարդ չեմ, բայց ինձ համար հիմա այդ «ազարտ» ասածը դրամատիկ ֆիլմում նկարահանվելն է: Մեծ ճանապարհ ու մեծ դժվարություններ ունեմ հաղթահարելու, բայց ես ինձ այդ ամենից հեռու չեմ պահելու:

-Մկրտիչ, հայ ժողովրդի համար մայիսը հաղթական, հաղթանակների ամիս է: Ոգևորվո՞ւմ եք այդ հաղթանակներով:

-Այո, նախ և առաջ ապրում ես երկրիդ հաղթանակներով: Մայիսի 9-ը մեզ համար շատ կարևոր օր է. մեր պապերը մասնակցել են հայրենական մեծ պատերազմին և հաղթել, հաղթանակ ենք տարել Արցախյան պատերազմում: Այս հաղթանակները մեզ շատ են ոգևորում, համախմբվել ենք և արել այն ամենն, ինչ հնարավոր էր: Եվ դա իր դրական պտուղներն է տվել:

-Եթե այդ հաղթանակները բերենք անձնական տիրույթ, ապա Ձեր կյանքում գործնական և անձնական հաղթանակներ որո՞նք եք համարում:

-Գործնականի մասին դեռևս ոչինչ չեմ ցանկանա ասել, քանի որ, կարծում եմ, դեռ շատ-շատ երկար ճանապարհ ունեմ անցնելու: Իհարկե, ցանկացած հաջողված գործ, նախագիծ, որն ընդունվում ու սիրվում է հանդիսատեսի կողմից, արդեն իսկ հաղթանակ է, բայց դրանով բավարարվել ու հանգստանալ պետք չէ: Պետք է անընդհատ աշխատել: Իսկ անձնական կյանքում ինձ համար հաղթանակ է իմ ընտանիքն, առանց որի ուղղակի չեմ կարող շնչել:

-Անհաջողությունները պարտությո՞ւն եք ընկալում:

-Ոչ, նույնիսկ անհաջողությունը կարելի է հաղթանակ համարել, քանի որ այն քո աչքերն ավելի է «բացում», փորձում ես հարցին այլ հայացքով նայել, այլ կերպ լուծել: Դժվարությամբ ձեռք բերած հաղթանակդ ավելի քաղցր է:

-Իսկ պարտությունների հաճա՞խ եք բախվում: Ինչպե՞ս եք տանում պարտությունները:

-Նայած ինչ պարտություն, ինչ հանգամանքներում, ինչպես: Նախկինում շատ դժվարությամբ էի պարտվում: Այժմ հասկանում եմ, որ կարևորն այդ ամենին ճիշտ լուծում տալն է, ելք գտնելը: Իմ անցած ճանապարհը ցույց տվեց, որ չլուծվող հարցեր գոյություն չունեն: Ի վերջո, քո կողմից կայացվելիք ճիշտ որոշումը չի ուշանա: Ընդհանրապես, պարտությունները կյանքում անհրաժեշտ են: Մարդը պետք է այն զգա, որպեսզի հետևություններ անի ու դառնա ավելի ուժեղ: Այդ դեպքում քայլերդ էլ ավելի ուժեղ են լինում, էլ ավելի մտածված:

-Կյանքը մարդկանց միշտ «դասեր» է տալիս: Թեև դեռ շատ երիտասարդ եք, բայց, ամեն դեպքում, կյանքը Ձեզ դասեր տվե՞լ է, կարողացե՞լ եք այդ ամենից եզրահանգումներ անել:

-Ամեն ինչից պետք է դաս քաղել, յուրաքանչյուր իրավիճակից, իրադարձությունից: Ցանկացած պահի պետք է սովորես, վերլուծես, եզրակացություններ անես ու հասկանաս՝ ճի՞շտ ես արել, թե՞ ոչ: Իհարկե, իմ կյանքում էլ շատ լուրջ իրադարձություններ են եղել: Ես որոշ չափով ուրախ եմ այդ ամենի համար, քանի որ ավելի ամուր եմ դարձել:

-Մկրտիչ, դուք էկրանից այն կողմ ավելի անկաշկանդ եք երևում, կյանքում, կարծեք թե, առավել համեստ եք: Այդպե՞ս է:

-(ժպտում է) Ես կյանքում խաղալ չեմ սիրում, դերեր չեմ ստանձնում: Աշխատանքից դուրս փորձում եմ ինքս ինձ հետ լինել: Իսկ կադրում պետք է դեր խաղամ, դա իմ աշխատանքն է, և խաղում եմ ինձ վստահված դերը: Ոչինչ ու ոչ-ոք ինձ չի ստիպում, որ կադրից դուրս մնամ նույն դերում: Եթե դա աններելի է, չգիտեմ ինչ ասեմ…

-Իհարկե, աններելի չէ. ըստ իս, մեկը Ձեր դերասանական, մյուսը՝ մարդկային հատկանիշների մասին է խոսում:

-Շնորհակալ եմ: Մեկն իմ աշխատանքն է, մյուսը՝ իմ կյանքը: Ես ուղղակի փորձում եմ անկեղծ լինել, լինել այնպիսին, ինչպիսին կամ:

-Իրական կյանքում, հատկապես անկեղծ ու համեստ մարդկանց համար, դժվար է չշփվել ու չառընչվել ստի, խաբեության, կեղծիքի հետ:

-Բնականաբար, շատ բարդ է: Շատ բաներ ցավալի են, շատ բաների հետ էլ համաձայն չես լինում ու չես կարողանում հաշտվել: Բայց սա կյանք է, որտեղ ամեն ինչ էլ պատահում է…

-Իսկ ունե՞ք բնավորության վատ գծեր, որոնց մասին կցանկանաք բարձրաձայնել:

-Հավանաբար, ունեմ: Դա երևի կողքից ավելի տեսանելի կլինի:

-Բարկացկո՞տ եք:

-Ոչ, շատ դժվարությամբ եմ ափերից դուրս գալիս:

-Իսկ ներողամի՞տ եք:

-Իհարկե, ներողամիտ եմ: Եթե զգամ, որ դիմացինիս օգնության ձեռք է պետք մեկնել, նույնիսկ, եթե նրա հետ ոչ դրական հարաբերությունների մեջ լինեմ, միևնույն է, նրան կլսեմ ու կփորձեմ հասկանալ ու աջակցել: Հաճախ ինձ մեղադրում են՝ ասելով, որ շատ փափուկ եմ, բայց ինչ արած, այդպիսին եմ, չեմ կարող փոխվել: Եվ, կարծում եմ, որ դա վատ չէ:

-Սիրո՞ւմ եք կտրուկ որոշումներ կայացնել:

-Այո, մեծամասամբ այդպել էլ անում եմ: Եթե նույն պահին որոշում չես ընդունում, ապա ամեն վայրկյանը հեռացնում է քեզ այդ որոշումից: Նախկինում այդպիսին չէի, բայց հիմա աշխատում եմ որոշումների մեջ կտրուկ լինել և մեկ օրից ավել չմտածել: Նախկինում ցանկացած հարցի շուրջ անիմաստ տանջվում էի, մտածում օրերով:

-Կյանքում եղե՞լ են քայլեր, որոնց համար զղջացել եք:

-Իհարկե, շատ անգամներ: Բայց ցանկացած բանում միշտ ինքս ինձ եմ մեղադրում և փորձում հետագայում ավելի պատրաստ լինել, որպեսզի այլևս ոչինչ չցավեցնի:

-Փաստորեն, ինքնաքննադատ ե՞ք:

-Եթե այդպիսին չլինեմ, ինձ համար շատ բարդ կլինի: Ինքնաքննադատությամբ չզբաղվելն աստղային հիվանդության առաջին նշանն է: Ամենակարևոր բանն այն է, որ միշտ ու բոլորից ձգտես սովորել: ՉԷ՞ որ տարիքի հետ քո ասած յուրաքանչյուր բառն այլ ազդեցություն է ունենում:

-Ձեր ընկերներից, գործընկերներից շատերը փորձում են իրենց կյանքը դասավորել Հայաստանից դուրս: Կարծում եմ, ցանկության դեպքում կարող էիք ապրել դրսում և ունենալ առավել լավ պայմաններ: Երբևէ չե՞ք մտածել այդ ուղղությամբ:

-Չէի ասի, թե դա հեշտ է գործընկերներիս համար: Եթե ոչ բոլորի, ապա մեծամասնության ապրելակերպին ծանոթ եմ. գիտեմ, թե ինչպես են ապրում և ինչ են անում այնտեղ: Չէի ասի, որ դա հեշտ է, բավական բարդ ճանապարհ են ընտրել: Բայց դա իրենց ընտրությունն է, միգուցե զգացել են, որ կյանքն այդպես ավելի բարեկեցիկ կարող են դարձնել ու իրենց ընտանիքի ապագան կապել են այս կամ այն երկրի հետ: Ինչ վերաբերում է ինձ, ապա ես ունեցել եմ և ունեմ տարբեր առաջարկներ դրսից, բայց դեռևս այդ ուղղությամբ լուրջ չեմ մտածում:

-Ունեք երկու զավակ: Ինչո՞վ են զբաղվում:

-Դպրոցական են. դուստրս 14 տարեկան է, որդիս՝ 7:

-Նման ճանաչում և սեր վայելող տղամարդկանց կողքին մի քիչ դժվար է կանանց համար. լինել բոլորի ուշադրության կենտրոնում, անընդհատ նկարահանման հրապարակում, ուշ ժամերի տուն գալ... Նման կենցաղային հարցերի շուրջ հաճա՞խ են տանը բախումներ լինում:

-Բացարձակապես նման խնդիր չենք ունեցել: Իմ աշխատանքի բնույթը պարզ էր այն օրվանից, երբ մենք հանդիպել ենք, ամուսնացել: Մենք գիտակցում էինք, որ իմ աշխատանքը գրաֆիկ չունի, ստեղծագործական կյանքն այդպիսին է: Եթե կա այնպիսի մեկը, ով ստեղծագործական աշխատանք է կատարում և իր գործնական օրը տևում է առավոտյան ժամը 9:00-ից մինչև 18:00 ու ամեն ինչ անթերի է անում, ապա կներեք, չեմ հավատա այդ երևույթին: Իհարկե, ցանկալի է ժամերը հնարավորինս կարգավորել, սակայն, ցավոք սրտի, ինձ մոտ այդպես չէ: Որքան էլ կարգավորեմ, որոշ ժամանակ հետո նորից ժամային գրաֆիկս խառնվում է: Ե՛վ ես, և՛ հարազատներս արդեն սովորել ենք կյանքի այս ռիթմին: Ինչ արած, գործիս բնույթն այդպիսին է: Ես էլ անում եմ հնարավորինս ամեն ինչ, որ նկարահանումներից հետո անմիջապես ընտանիքիս կողքին լինեմ և միմյանց հետ առավելագույն երկար ժամանակ անցկացնենք:

-Տուժող կողմը, հավանաբար, ընկերներն են հանդիսանում: Իրենց համար ժամանակ չի մնում:

-Այո, տուժում են: Ճիշտ է, ամեն օր հեռախոսով զրուցում ենք, բայց հաճախ չենք կարողանում հանդիպել: Բոլորն էլ զբաղվածություն ունեցող, աշխատող մարդիկ են, ազատ են լինում ժամը 6-7-ից հետո, իսկ ես չեմ էլ հիշում, թե երբ եմ այդ ժամերին ազատ եղել: Սակայն այդ շփումն էլ անհրաժեշտ է, փորձում ենք ժամանակ գտնել:

-Ովքե՞ր են Ձեր ընկերները:

-Իմ ընկերներն այս ասպարեզի հետ բոլորովին կապ չունեն: Տարբեր մարդիկ են: Ունեմ և՛ մանկության ընկերներ, և՛ ավելի հասուն տարիքում ձեռք բերած ընկերներ:

-Մկրտիչ, յուրաքանչյուրն աշխատում է իր ասպարեզի մարդկանց հետ ընկերություն անել: Զարմացրեցիք՝ ասելով, որ Ձեր ոլորտից չեն Ձեր ընկերները: Հատո՞ւկ է այդպես ընտրված:

-Ժամանակն ու տարիները նրանց ընտրեցին…