22/05/2015 11:15
Այսօր մեկը մյուսով` լավ ախպերներով, բաջանաղներով ու քենիներով են «մի բան» անում. Վահագն Գրիգորյան
«32 ատամ» ակումբը, որն արդեն տևական ժամանակ է իր գործունեությունը էկրաններից տեղափոխել է դեպի թատերական բեմահարթակ, հունիսի 6-ին հանդիսատեսին կներկայանա նոր երաժշտա-հումորային ներկայացմամբ, որը կոչվում է «OK»: Բեմում կլինեն սիրված ու ճանաչված մի շարք դերասաններ` Ռաֆայել Երանոսյան, Լևոն Մուրադյան, Զառա Սահակյան, Գուրգեն Սարգսյան… և, ոչ միայն: Aysor.am-ը ռեժիսոր, դերասան Վահագն Գրիգորյանի հետ զրուցեց էկրանից դուրս ծագած ֆինանսական խնդիրների, հեռուստաըկերության հետ ծագած անհամաձայնությունների, թատերական դաշտում` դժվարությունների և ընտանիքում տիրող ներդաշնակության մասին:
-Նոր ներկայացում եք պատրաստել, որը բեմում կլինի հունիսի 6-ին: Կմանրամասնե՞ք մի փոքր:
-Սա նույն «Stop» սոցիալական կատակերգության շարունակությունն է, դերասանական նույն կազմ է, սակայն այլ իրավիճակում: Կարևորն այն է, որ սա իր տեսակով նորույթ է, նաև երբեմն հանդիսատեսն է ներգրավվում ներկայացման մեջ: Բեմում նաև կենդանի երաժշտություն է հնչում:
-Քանի որ ձեռնարկել եք ներկայացման երկրորդ մասը, կարծում եմ, առաջինի դեպքում Ձեր ֆինանսական սպասելիքներն արդարացվել են:
-Ոչ, չեն արդարացվել, պարզապես մեր ստեղծագործական կենսագրությանն ավելացավ մի հրաշալի ներկայացում, լավ գործ: Քանի որ սա մեծածավալ նախագիծ է, իր հետ նաև դժվարություններ է բերում: Առաջինի դեպքում առավել բարդ էր, վարձել էինք ամեն ինչ, թատրոնում ամառվա շոգին կոնդիցիոները միացնելու համար նույնիսկ փող էինք տալիս: Իսկ նման բաները թատրոնը պարտավոր է ապահովել: Այժմ գոնե մեր թատրոնում ենք ու շատ ծախսեր կրճատվել են: Հույս ունենք, այս անգամ ամեն ինչ ավելի լավ կլինի, քանի որ իսկապես լավ ներկայացում ենք պատրաստել, պրեմիերային շատ լավ ընդունվեց: Հուսանք, որ երկար կյանք կունենա:
-Այսօր «32 ատամ» ակումբն ունի՞ իր շեքը:
-Ոչ, նորից վարձակալել ենք: Նաև վերանորոգում ենք, շինարարություն ենք անում, որպեսզի այդտեղ լինի թատրոն, ոչ թե սուպերմարկետ:
-Ձեր իսկ ֆինանսներո՞վ:
-Այո… Երևի հիվանդ ենք, չգիտեմ, ուղղակի մեր դեղերն ուշացնում են (ժպտում է):
-Իսկ դերասաններին ինչպե՞ս եք վարձատրում: Չե՞ք դժվարանում:
-Գրեթե ընկերական համագործակցում ենք (ծիծաղում է): Իհարկե, դեասանն էլ ընտանիք ունի, պետք է այդ ընտանիքը պահի: Դե, մենք առանց շահույթի ենք աշխատում` միայն ծափահարություններ. վերցնում եմ այդ ծափահարությունները, մտնում եմ «չենջ» ու փոխանակում:
-Ընտանիք ունեք, կին ու բալիկ: Ինչպե՞ս եք կարողանում այդ ծախսերը հասցնել:
-Ամեն ինչով զբաղվում եմ. սցենարներ եմ գրում, պատվերներ կատարում: Դա է իմ կողմնակի աշխատանքը:
-Հուսով եմ, Ձեր կինը` Իռեն Ուլիխանովան, շատ չի դժգոհում:
-Ոչ, մենք ամեն ինչին նայում ենք բաց աչքերով: Ոչ մի դժգոհություն: Այնպես չի, որ գործը «լիքն» է, մենք էլ «լոդր» ենք ու պարապության սիրահար: Մենք մեր երջանկությունը գտնում ենք գոնե նրանում, որ մեր սիրած գործով ենք զբաղվում:
-Ֆինանսական խնդիրները, կարծեք թե, այնքան էլ չեն թևաթափում Ձեզ: Կոփվե՞լ եք:
-Այո, եթե փող չկա, չի նշանակում, թե պետք է վատ բան անենք, էժան բան անենք:
-Երբ «32 ատամ» նախագիծն իր գործունեությունը նոր էր սկսել, կրկին կոմերցիոն շահեր հետապնդող ճանապարհով էր գնում, ավելի շատ մտածում էր գումար աշխատելու, քան որակ ապահովելու մասին: Ինչո՞ւ վերջին մեկ-երկու տարվա մեջ որոշեցիք «ապրող» գործեր ստեղծել և ոչ թե ֆինանսական շահեր հետապնդել:
-Այն ժամանակ հեռուստատեսային, ժամանցային շոու-ծրագիր էր, որը կոմերցիոն պետք է լիներ, բնականաբար: Նաև, ժամանակի մեջ տեղավորվելու խնդիր կար: Պետք է հասցնեիր և ամեն օր, ամեն շաբաթ նոր բան պատրաստեիր: Ժամանակի սղության պատճառով լավն ու վատը խառնվում էր միմյանց: Նաև, հայկական հեռուստատեսությունում այն նորություն էր, որը մեծ հետաքրքրություն առաջացրեց: Թատրոնը նման բաներ չի սիրում, այն ժամանցային չէ: Թատրոնին, ներկայացմանը պետք է կյանք տալ, որ այն ապրի: Այստեղ պետք է ամբողջ ուժերդ ներդնես, ավելի լուրջ վերաբերես: Այստեղ բավական ժամանակ ունես մտածելու, լավ գործ պատրաստելու: Բեմում չես կարող «խաբել», մեկ-երկու ամիս մտածել ու վերջում վատ բան մատուցել ու ասել` չեն գալիս նայեն: Մենք գոհ ենք հանդիսատեսից, մարդիկ սիրով են գալիս, իսկ ֆինանսական խնդիրները ծագուն են նրանից, որ ամեն ինչ թանկ է, տարածքի խնդիր կա: Ամեն դեպքում, մեզ ավելի լրջացրեց թատրոնը, այս ֆորմատը. Քայլ կատարեցինք դեպի ավելի լուրջ հումոր:
-Վահագ, բայց այսօր ամեն ինչ շատ թանկ է, նույնիսկ թատրոնի մեր դերասաններից շատերը գնում են դեպքի հեռուստանախագծեր, սերիալներ, քանի որ այնտեղ է գումարը: Այնպես որ, մի քիչ զարմանում եմ, որ դուք` երիտասարդներդ, լքել եք եկամտաբեր ոլորտը:
-Հավատացեք, մեզ համար էլ է տարօրինակ (ծիծաղում է): Երբ ամսվա վերջում գնում ես կոմունալներդ վճարելու, քեզ ընդհանրապես տարօրինակ մարդու տեղ են դնում… Բայց ի՞նչ արած, մենք էլ դա ենք կարողանում անել: Գլուխ չենք գովում, բայց գոնե մեր արածից մի քիչ գոհանում ենք ու փորձում գոնե մի քիչ լավ բան անել: Չենք մտածում բազմոցի վրա նստած սերիալներում նկարահանվենք ու համարենք, թե մենք մշակույթ ենք կերտում ու ստեղծում: Իհարկե, ամեն ինչ դժվար է. լավ բան ես ստեղծում, բայց չես կարողանում դրա համար լավ փիար անել: Հեռուստատեսությունը մեր թիկունքին կանգնած չէ, որ գոնե այս կամ այն լավ գործը գովազդվի և հենդիսատեսը տեղեկանա: Շատ լավ մտահղացումներ առաջանում են ու այդպես էլ մնում, «չորանում» մեր մտքերում: Բայց մեր հավատը, որ ամեն ինչ մի օր լավ է լինելու, մեզ դեռ օգնում է: Թե չէ «չամադանը» միշտ էլ կա, ամեն ներկայացման գնալուց մոտս է (ծիծաղում է):
-Իսկ եթե լուրջ, մտածո՞ւմ եք երբևէ գնալու մասին:
-Ո՞ւր գնամ, Իրկուտսկում «կաֆելի քառակուսին» ավելի թանկ է, քան ներկայացումը. գնամ այդ գործո՞վ զբաղվեմ: Ինչո՞ւ: Հուսանք, մի օր մի քիչ ուրիշ ձև կմտածեն մեր երկրում մեր ղեկավարները… երևի…Ես դեռ հավատում եմ հեքիաթներին, բարի մանկություն է ապրում իմ մեջ:
-Ամեն դեպքում, հեռուստատեսային նախագծերին վերադառնալու միտում կա՞:
-Հեռուստատեսությունն ինքը չի ուզում, թանկ է այդ ամենը հեռուստատեսության համար: Հեռուստատեսությունը գերադասում է մի հատ բազկաթոռի ու երկու բազմոցի վրա 8000 սերիանանոց սերիալ նկարի, քան վերցնի հումորային շոու-ծրագիր, որն ավելի ծախսատար է:
-Իսկ 32 ատամ նախագիծն ի՞նչ պատճառով ընդհատվեց:
-Բազմաթիվ պատճառներ կան, մենք կարող էինք «32»-ը դարձնել երեկոյան ծրագիր և շաբաթը մեկ եթեր դուրս գալ: Բայց, դա հեռուստաընկերության համար ձեռնտու չէր, հավանաբար: Նաև, գովազդատուի համար է ձեռնտու, որ շաբաթը 7 օր առավոտից երեկո երկու «կարկառուն» դերասան բազկաթոռին նստած գովեն իր ձեթը, քան` շաբաթը մեկ անգամ հումորային հաղորդման ժամանակ այն գովազդվի: Չես կարող ամեն օր հումարային նորմալ սցենար գրել, նույնիս շաբաթական մեկ անգամյա ֆորմատն էսխալ: Նորմալ ասելիքն այդքան շուտ չի ծնվում, պետք է գոնե ամիսը երկու անգամ լինի: Եթե պետք է ծամածռություններ անեմ, «կնգա» շորեր հագնեմ, ինչ է, թե փող աշխատեմ, պետք չի: Մենք դա չենք անի:
- Կարծեք թե նաև «Vitamin» ակումբն է պասիվացել հեռուստաէկրաներին: Հնարավո՞ր է կրկին միանաք և ընդհանուր գործունեություն ծավալեք:
-Կարծեմ, տղաները հիմա արձակուրդի մեջ են… Մեծացել ենք, զբաղվածությունը շատացել է, ժամանակի խնդիր ունենք: Բայց ոչինչ բացառել չեմ կարող, ամեն ինչ էլ հնարավոր է:
-Քանի որ ձեր առանձնանալը ժամանակին մի շարք խոսակցությունների առիթ դարձավ, հետաքրքիր է, ընկերական հարաբերությունները պահպանվո՞ւմ են «32 ատամի» հիմնական կազմի և «Vitamin» ակումբի տղաների միջև:
-Իհարկե պահպանվում են: Մեր բաժանությունը զուտ գործնական բնույթ է կրում. Տղաներն իրենց շոուն են շարունակում, մենք էլ թատրոն և կինո ոլորտում ենք աշխատում:
-Վահագ, Հայկական բանակի 20-ամյակին նվիրված «Ես եմ» գեղարվեստական ֆիլմը, որի ռեժիսորը և համասցենարիստն էիք դուք, հեռուստադիտողի կողմից հավանության արժանացավ: Չե՞ք մտածում նոր ֆիլմ պատրաստելու մասին: Ի դեպ, ինչո՞ւ չեք նկարահանում ֆիլմ` կատակերգական ժանրում: Չէ՞ որ դա Ձեր ոլորտն է, և` առավել եկամտաբեր:
-Ֆիլմի մասին մտածում եմ: Իսկապես, այսօր կոմեդիայի ժանրում ֆիլմեր նկարահանում ենք ոչ թե մենք, այլ այն մարդիկ, ովքեր հաճախ հեռու են և́ կոմեդիայից, և́, ընդհանրապես, ռեժիսուրայից: Սա էլ կլանային բնագավառ է. ամեն ինչ մեկին է պատկանում (ժպտում է): Առայժմ չեմ պատրաստվում վարկով վերցրածս տունը վարկ դնել, որպեսզի լավ կոմեդիա նկարահանեմ իմ ուժերով: Եթե ունենայինք որևէ կինոակադեմիա, հաստատություն, որը գոնե 50 տոկոսի չափով կաջակցեր, ներդրում կաներ, ապա կարելի էր ինչ-որ բան անել: Բայց այսօր մեկը մյուսով` լավ ախպերներով, բաջանաղներով ու քենիներով են «մի բան» անում: Նորմալ է:
-Ի՞նչ կասեք, կամ կխոստանաք Ձեր հանդիսատեսին:
-Սիրով բոլորիդ սպասում ենք հունիսի 6-ին, 100 տոկոսանոց բարձր տրամադրությունն ապահովված է, դա խոստանում ենք: Ուշադիր եղեք «32»-ի գործունեությանը: Այն, որ էկրաններին չկանք, չի նշանակում, թե ընդհանրապես դաշտից բացակայում ենք: Կանք ավելի լուրջ տեղում: Ի դեպ, երբ եթերից դուրս եկանք, մեզ շարունակեցին հետևել նրանք, ովքեր իսկապես նվիրյալ էին, մեզ սիրում էին ու մեր լեզուն հասկանում:
