Բոլոր խնդիրներին էլ պետք է հումորով նայել, չէ՞ որ «life as a miracle». Կարապետ Բալյան

Aysor.am-ի զրուցակիցը երիտասարդ դերասան, բեմադրիչ Կարապետ Բալյանն է, ում՝ վերջին շրջանում բեմադրած ներկայացումները բավական հնչեղ և խոսուն են:

-Այս պահին ի՞նչ գործունեություն եք ծավալում:

-Նոր ներկայացում եմ բեմադրում ուսանողներիս հետ, որն էլ լինելու է նաև նրանց դիպլոմային աշխատանքը: Նաև, սկսել եմ նոր ներկայացման մշակումներ, բայց այն դեռ սկզբնական փուլում է, դրա համար էլ չեմ բարձրաձայնի: Ունեմ մի քանի ներկայացման պատվեր, որոնք էլ պետք է ավարտեմ մոտակա 4-5 ամիսների ընթացքում: Նաև շուտով՝ հունիսի 3-ից կսկսենք գեղարվեստական ֆիլմի նկարահանումները, որի դերասանական կազմում ես ևս ընդգրկված եմ: Հրաշալի ֆիլմ է սպասվում, որի ռեժիսորը Սերժ Ավետիքյանն է: Պրոֆեսիոնալ անձնակազմ է հավաքվել:

- Ի՞նչ կերպար եք ներկայացնելու, ի՞նչ ժանրի ֆիլմ է:

- Ֆիլմի մասին դեռ չեմ ուզում շատ փակագծեր բացել: Կարծում եմ, Սերժ Ավետիքյանը մոտ ապագայում ավելի ծավալուն կխոսի դրա մասին: Միայն վստահ կարող եմ ասել, որ շատ հետաքրքիր է լինելու: Շուտով կինոմաններն էլ կհամոզվեն դրանում

-Ձեզ մի շրջան հանդիպեցինք սերիալում: Ինչո՞վ է պայմանավորված էկրանային լռությունը:

-Սերիալում մեծ հաճույքով էի նկարահանվում, քանի որ թե՛ թիմն էր պրոֆեսիոնալ, և թե ընկերներ էինք: Բայց գլխավոր պատճառը, թերևս, իմ թատերական կյանքի պասիվությունն էր: Քանի որ հիմա գործերը թատրոնում շատացել են, սերիալի ժամանակ արդեն չի մնում:

-Եթե չեմ սխալվում, նաև դասավանդում եք Թատերական ինստիտուտում:

-Արդեն 6 տարի կլինի , ինչ դասավանդում եմ: Բայց ընթացքում դադար եղավ, որպեսզի կարողանայի Մոսկվայում մագիստրատուրան «մարդավարի» ավարտել:

-Դժվար չէ՞ դասախոս-ուսանող հարաբերությունները, հատկապես, որ տարիքային տարբերությունը մեծ չէ:

- Կարող եմ ուսանողներիս հեռախոսահամարը տալ, զանգեք իրենցից հետաքրքրվեք (ժպտում է): Մենք միմյանց հարգում ենք, դասի ժամանակ դաս ենք անում, դասից դուրս՝ ավելի շատ ընկերական ենք: Թերևս, շատերը կարող են զարմանալ կամ չհավատալ, բայց էդպես էլ է լինում, որ ուսանողի հետ կարողանում ես մտերմություն անել, սակայն, որպես դասախոս, նա քեզ ընդունի ու ենթարկվի: Իսկ եթե լսարանում դու սպառվել ես ու գիտելիք չունես այլևս տալու ուսանողին, ուրեմն, ուզում ես ձեր տուն խաշի հրավիրի, միևնույն է, այդ ուսանողը քեզ չի հարգի..: Նաև ասեմ, որ շատ բաներ էլ ես եմ ուսանողներիցս սովորում:

-Կարո, «Քիթ-քաթ», «Գլամուրային չոբանները»... Ներկայացումներ, որոնք լուրջ հաջողություններ ունեցան նախորդ տարվա ընթացքում: Տրամաբանական շարունակությանը սպասե՞նք:

-Գիտեք, շարունակություն միշտ էլ լինելու է, քանի որ ես անընդհատ փորձում եմ կատարելագործվել: «Գլամուրային Չոբաններ»-ի  և  «Քիթ-Քաթ»-ի  հաջողությունները ուղղակի փաստեցին մեր ստեղծագործական թիմի լուրջ և անդադար աշխատանքների մասին: Հուսով եմ, որ շարունակությունն էլ նույնկերպ հետաքրքիր կընթանա:

-Ինչո՞ւ են անտրեպրիզային ներկայացումները առավել շատ հանդիսատես բերում դեպի թատրոն: Չէ՞ որ խաղացանկային ներկայացումները գրպանի համար առավել մատչելի են:

-Դե, պատճառները շատ են, բայց կնշեմ միայն մեկը. քանի որ այնտեղ հավաքվում են հեռուստատեսությամբ առավել հայտնի դեմեքերը, գովազդվում է ներկայացումն ու դրա մասին իմանում են շատերը:

-Որակը կապ չունի՞:

-Այ հենց այստեղ կա մի ԲԱՅՑ. եթե ներկայացումը լավը չի լինում, ոչ մի հեռուստատեսային դեմք և գովազդ չի կարող ապահովել հանդիսատեսի բուռն այցելությունները: Քանի որ ամենահաջողված գովազդը դա, ժողովրդի ասած, «բերնեբերանն» է՝ մեկը մյուսին ասելով հավաքվում են: Բայց գաղտնիք չէ նաև, որ կան բազմաթից խաղացանկային ներկայացումներ, որոնք մեծ հաջողություն են վայելում:

-Ինքերդ հանդես եք գալիս և՛ որպես դերասան, և՛ որպես բեմադրիչ: Դժվար չէ՞ երկուսը մեկում:

-Միայն «Քիթ-քաթ»-ում է, որ հանդիպում են իմ դերասան ու ռեժիսոր մասնագիտությունները…Ինչ խոսք, շատ դժվար է, ահավոր, բայց մյուս անգամ էսպիսի սխալ չեմ անի (ժպտում է):

-Իսկ որո՞նք են հիմնական դժվարությունները:

-Մասնագիտական մանրուքներ են, որ սկսեմ մանրակրկիտ բացատրել, ընթերցողը կասի՝ «տո, դե հերիք ա փիլիսոփայես»: Այդ պատճառով եկեք լռենք (ծիծաղում է):

-Կարո, երիտասարդներին այսօր թատերական կյանքը ինչո՞ւ չի գոհացնում:

- Իսկ ո՞վ ասաց, որ չի գոհացնում, դուք նման բա՞ն եք լսել կամ նկատել:

-Հանդիսատեսի շարքերում, կարծեք, քիչ ենք նրանց համդիպում:

-Ամեն դեպքում, ես հակառակը կասեմ. երիտասարդներին շատ է գոհացնում այսօրվա թատերական կյանքը, նրանք լավ ակտիվ են թատրոններում:

-Բայց ոչ խաղացանկային թատրոններում... Մասնավոր թատրոններն, իսկապես, երիտասարդ հանդիսատեսի պակաս չունեն, իսկ այ պետական թատրոնը:

- Ոչ, միանշանակ համամիտ չեմ, պետական թատրոններ շատ-շատ է հաճախում մեր այսօրվա երիտասարդությունը: Օրինակ, Համազգային Թատրոնում, որտեղ ես աշխատում եմ որպես դերասան, երիտասարդ սերնդի մեծ հաճախելիություն կա, շատ մեծ:

-Տա Աստված… Մեկ խնդիր ևս. շատ երիտասարդներ դպրոցն ավարտելուց հետո անմիջապես թատերական ինստիտուտ են «վազում»: Արդյոք դա մասնագիտության նկատմամբ սերն է, թե՞ հայտնիության փայլը:

-Կդժվարանամ միանշանակ պատասխան տալ: Թե՛ մեկը կա, թե՛ մյուսը… Ոմանք գալիս են բանակից ազատվելու, ոմանք՝ հայտնի դառնալու, ոմանք էլ գալիս են՝ ընտրելով մաքրագործվելու իսկական ճանապարհը՝ այսինքն, համառ և քրտնաջան աշխատանքի միջոցով քաղում են իրենց ամենօրյա աշխատանքի պտուղները: Դա, հավատացեք, ամենաբարդն է, քանի որ դերասանի մասնագիտությունը միայն արտաքուստ է հեշտ՝ ինչպես թվում է սերիալներում տարբեր մասնագիտության տեր մարդկանց հանդես գալով:

-Ընդհանարպես, մասնավոր ներկայացումները միշտ էլ հանդիսատեսին հասցնելու որոշակի «մեսիջ»  են ունենում: Դուք ձեր ներկայացումներով ի՞նչ եք փորձում փոխանցել ժողովրդին:

-Չգիտեմ ինչքանով տարօրինակ կհնչի, բայց փորձում եմ բառերով չբացատրել իմ ներկայացումների «մեսիջները», սպասում եմ, որպեսզի հանդիսատեսն ինքը գլխի ընկնի... Ես իմ «մեսիջները» խոսքերով չեմ ասում, գործով եմ տեղ հասցնում (ժպտում է):

-Բնավորությամբ, որքան նկատել եմ, հումորով եք: Դա օգնո՞ւմ է մասնագիտական հարցերում:

- Հումորը ցանկացած բնագավառում և ցանկացած իրավիճակում է օգնում մարդուն, առանց հումորի մարդկանց «մի ուրիշ տիպի»  չեմ հասկանում: Չեմ կարողանում ըմբռնել նրանց ապրելու իմաստը նույնիսկ…Բայց սա կարող եք չգրել, որպեսզի հետո այնպես չլինի, որ առանց հումորի մարդիկ, «ոգեշնչված» ասածովս,  իրենց կյանքին վնաս տան, ես էլ ոչ կանխամտածված սպանություն հոդվածով գնամ նստեմ մի 6-7 տարի…

-Կարողանո՞ւմ եք Ձեր և, ինչո՞ւ ոչ, մեր առջև ծառացած խնդիրներին հումորով նայել:

-Բոլոր խնդիրներին էլ պետք է հումորով նայել, չէ՞ որ «life as a miracle»: Ի դեպ, դիտեք Կուստուրիցայի այս ֆիլմը, շատ լավն է:

-Շնորհակալություն, խորհուրդը հաշվի կառնենք… Կարո, օրեր առաջ ևս մեկ սերունդ ոտք դրեց նոր կյանքի շեմ: Վերջին զանգը հնչեց Հայաստանի բոլոր դպրոցներում: Կհիշե՞ք մեզ համար Ձեր դպրոցական տարիները:

-1990 թվականին ընդունվել եմ թիվ 78 միջնակարգ դպրոցը (փոսի դպրոց),  բայց ավարտել եմ 176 միջն դպրոցը: Չեմ թաքցնի, ահավոր երեխա էի, շատ չարաճճի, որ հիշում եմ, ուզում եմ դպրոցից հեռացնեմ ինձ (ծիծաղում է): Բայց այդքան չարաճճի լինելով հանդերձ՝ լավ էի սովորում: Մի քիչ մաթեմատիկական առարկաներից էի «կաղում», քիմիայից ու ֆիզիկայի, դրա փոխարեն հումանիտարս էր շատ ուժեղ: Մինչև հիմա Հայոց պատմություն առարկայի համար «ուշքս գնում է» (ժպտում է):

-Դասընկերների հետ հաճա՞խ եք հանդիպում:

-Շատ եմ սիրում դասընկերներիս, ամենաքաղցր տարիներիս ընկերներն էին: Հին դասարանից քչերի հետ է կապը մնացել, բայց 4-րդ դասարանից հետո, երբ ընդունվեցի 176 դպրոց, դասարանիս հետ կապը շատ ամուր է մինչ օրս: Թեև գործի բերումով հաճախ չենք հանդիպում, բայց երկու օր առաջ մեր դասարանի Գոռին եմ տեսել (ծիծաղում է):

-Ի՞նչ կմաղթեք մեր շրջանավարտներին:

-Շնորհավորում եմ բոլորին: Թող որ արագ լինի նրանց «փոխակերպումը» որպես ուսանող, թե չէ մեկ-մեկ, մինչև հասկանում են, որ վաղուց դպրոցական չեն, 4-րդ կուրս են դառնում…