01/06/2015 20:18
Եթե այս տեմպերով շարունակվի, կարելի է այս երկրից գնալ ու այլ երկրում մեքենա լվանալ. Անդրանիկ Հարությունյան
Aysor.am-ի հյուրը հումորիստ, դերասան Անդրանիկ Հարությունյանն է, ում ընթերցողը ծանոթ է Երևանի Կամերային թատրոնի բեմից, անտրեպրիզային ներկայացումներից, «Կարգին հաղորդման» վերջին շրջանի սկեչներից և մի շարք գեղարվեստական ֆիլմերից. ինչպես ասում են, այսօր նա լրացնում է պահանջարկ ունեցող դերասանների շարքը:
-«Քիթ-Քաթ» ներկայացումը, որի դերասանական կազմում ընդգրկված եք նաև դուք, գրեթե մեկ տարի է, լեփ-լեցուն դահլիճներ է ունենում: Շորհավորում եմ:
-Շնորհակալ եմ: Ներկայացումը սկզբում Կամերային թատրոնի բեմում էինք խաղում, բայց տեսնելով մարդկանց հետաքրքրությունը` որոշեցինք, որ այն պետք է տեղափոխենք մեծ դահլիճ: Այդ պատճառով էլ արդեն Պարոնյան թատրոնում ենք խաղում: Եվ նորից դահլիճները լեփ-լեցուն են:
-Հանդիսատեսի շարքում ծանոթ դեմքերի արդեն չե՞ք հանդիպում. գուցե կան մարդիկ, ովքեր մի քանի անգա՞մ են գալիս ներկայացմանը:
-Պատահում է, իհարկե: Օրինակ, եթե ինձ էլ որևէ ներկայացում շատ է դուր գալիս, երկրորդ, երրորդ անգամ էլ եմ գնում, որպեսզի ոգեշնչվեմ:
-Ի՞նչ եք կարծում, Ձեր ներկայացման մեջ ո՞ր մեսիջն է, որ մարդկանց անընդհատ պահում է դահլիճում:
-Եթե, օրինակ, վերցնենք «Գլամուրային չոբաններ»-ը, ապա այն ժամանակակից խնդիրներ ունի իր մեջ` հետաքրքիր պատգամավորներ, ձայն բերող, թաղային հեղինակություններ: «Քիթ-քաթ»-ում ներկայացվում է 2080 թվականի Հայաստանը… Փորձում ենք մեր աչքերով ներկայացնել, թե ի՞նչ է փոխվելու այդքան տարի անց Հայաստանում:
-Իսկ որևէ բան փոխվելո՞ւ է:
-Որոշ փոփոխություններ լինելու են, իհարկե, բայց գլխավոր փոփոխության մասին չեմ ցանկանա խոսել…
-Անդրանիկ, անտրեպրիզային ներկայացումները առավել են գրավում հադիսատեսին` չնայած տոմսերի գնային տարբերությանը: Պատճառը ժամանակակից խնդիրների վերհանո՞ւմն է, թե՞…
-Ինչ վերաբերում է գնային տարբերությանը, ապա ասեմ, մեր ներկայցումները տատանվում են 1000-5000 դրամի սահմանում, ինչը, կարծում եմ այնքան էլ թանկ չի: Հետաքրքրության պատճառներից մեկը ճանաչված և սիրված դերասանների բեմադրիչների առկայությունն է ներկայացման մեջ: Ասեմ, որ Կամերային թատրոնի ներկայացումներն էլ միշտ լեփ-լեցուն դահլիճներ ունեն:
-Բեմական գերզբաղվածությո՞ւնն է պատճառը, որ Ձեզ այսօր էկրաններին չենք տեսնում, թե՞ առաջարկներ չկան:
-Իսկապես, հիմա շատ զբաղված ենք: Նաև, վերջերս ես, Լևոն Հարությունյանը, երգիչ Արսեն Սաֆարյանը նկարահանվեցինք «Երազանք. 19:27» գեղարվեստական ֆիլմում, որն արդեն մեծ էկրաններին է: Նկարահանվել ենք նաև «Սկոչ և Վիսկի» ֆիլմում, որտեղ ես ֆոքրիկ կերպար ունեմ: Պատահել է, որ սցենար են ուղարկել, կարդացել եմ ու հասկաալով, որ հետաքրքիր ֆիլմ չի լինելու` հրաժարվել եմ…Ինչ վերաբերում է հեռուստանախագծերին, ապա ասեմ, որ առաջարկներ կան, սակայն դեռ այնքան հետաքրքիրները չկան, որոնց կարելի է համաձայնել: Նաև, ճիշտ կլինի մի փոքր դադար տալ և հետաքրքրություն առաջացնել բեմերում, թատրոնում: Ես ուրախանում եմ` նկատելով, որ կա հետաքրքրություն թատրոնի նկատմամբ, մարդիկ չեն ցանկանում իրենց գումարներն անիմաստ ծախսել սրճարանում. խմել մեկ շիշ գարեջուր ու սուրճ և գնալ տուն: Մեկ բաժակ սուրճ և կոկա-կոլա խմելն արդեն իսկ 3-4 հազար դրամ է լինում, այդ գումարով հիմա երկայացման տոմս են գնում, գալիս թատրոն: Ամեն ինչ ահավոր թանկացել է, պետք է գոնե այդ վատ «առիթից» օգտվել և մշակութային բավարարվածություն ստանալ և բացասական էմոցիաներ չունենալ: Ներկայացումը նաև միտքն է վարժում, եկեք թատրոն, նայեք և հետո մտածեք, որ այն, ինչ մեր ներկայացումների ժամանակ բեմում է կատարվում, նույնն էլ իրականանում է Հայաստանի Հանրապետությունում:
-Մոռացության մատնվելու մտավախություն չկա՞:
-Չեմ կարծում, որ մեզ կարող են մոռանալ, քանի որ, թեև չենք նկարահանվում, բայց ներկայացումների գովազդներն անընդհատ եթերում են (ժպտում է): Նաև գեղարվեստական ֆիլմերում ենք նկարահանվում, որոնք բավական տարածում են գտնում և́ Հայաստանում, և́ Հայաստանից դուրս: Այ, եթե ասպարեզից դուրս գանք ու զբաղվենք «ռեմոնտով» կամ «մոյկայում» մեքենա լվանանք, երևի կմոռանան… Տեսնենք, կյանքն ինչպես կդասավորվի:
-Ի՞նչ եք կարծում, հնարավո՞ր է երբևէ մասնագիտական նման փոփոխություն կատարեք:
-Ներկա պահին կարող եմ ասել` ոչ: Բայց եթե այս տեմպերով շարունակվի, կարելի է այս երկրից գնալ ու այլ երկրում մեքենա լվանալ, այնտեղ ավելի շատ կվարձատրեն: Դեռևս փորձում ենք երկրի համար մի բան անել… Հավատում եմ, որ դեպի լավն ենք գնալու:
-Նախագծերի մասին խոսելիս դուք աընդհատ շեշտում եք «մենք»-ը… Նկատի ունեք Ռաֆայել Երանոսյանի՞ն:
-Բնականաբար:: Մենք նախագծերում միասին ենք հանդես գալիս, եթե հրաժարվում ենք` ապա նորից երկուսով: Հնարավոր է նաև առանձին-առանձին ներկայանանք: Ի դեպ, մեր պրոդյուսերը Հայկ Մարությանն է և վերջնական որոշումն իրենն է:
-Հայկն այսօր հաճախ է Հայաստանից բացակայում: Այդ հեռավորությունը չի՞ խանգարում:
-Սա տեխնիկայի դար է, հեռախոս գոյություն ունի… Նա հիմա շատ լուրջ աշխատանք է կատարում, նոր ֆիլմ է պատրաստվում նկարահանել, որի սցենարը, եթե չեմ սխալվում, արդեն իսկ պատրաստ է: Այնպես որ, կունենանք ևս մեկ լավ ֆիլմ:
-Ժամանակ առ ժամանակ խոսակցություններ են տարածվում, որ դուք և Ռաֆայելը ահաշտության մեջ եք միմյանց հետ: Նման բան եղե՞լ է:
-Դրսում էլ են հաճախ նման հարց տալիս ինձ, հետաքրքրվում` կռվե՞լ ենք, թե՞ ոչ, բայց նման բան չկա: Մենք միշտ համագործակցելու ենք, քանի որ մարդիկ մեզ սիրում են միասին տեսնել: Այնպես չի, որ առանձին-առանձին «համն ու հոտը» կորում է, բայց լավ առաջարկի դեպքում մեզ նորից միասին կտեսնեն:
-Դերասանները ոչ միշտ են համաձայնում նկարահանվել կամ խաղալ երկրորդական կերպարներում: Դուք, կարծեք թե, նման բարդույթ չունեք:
-Ոչ, կարևորն այն է, որ կերպարս ասելիք ունենա, օգտակար լինի ֆիլմին, հետաքրքիր լինի, «մեսիջներ» ունենա: Նույնիսկ ֆինանսն այնքան չեմ կարևորում, որքան կերպարի ասելիքը: Չեմ ցանկանա, որ հանդիսատեսը թատրոնի կամ կինոյի դահլիճից դուրս գա` զղջալով, որ գումար է ծախսել ու տոմս գնել:
-Բայց, ամեն դեպքում, գո՞հ եք դերասանի վարձատրությունից:
-Թու-թու-թու` այո: Եթե զգամ, որ մի փոքր նեղվում եմ, ցանկացած գործ կանեմ, որ ընտանիքս իրեն լավ զգա:
-Ի դեպ, հասցնո՞ւմ եք նրանց հետ ժամանակ անցկացնել:
-Այժմ` այո, քանի որ շատ փորձեր, նկարահանումներ չկան: Ներկայացումներից առաջ շփվում եմ ընտաիքիս հետ, նոր գնում թատրոն: Շուտով նոր ներկայացումներ են սպասվում, այդ ժամանակ դժվարություններ կառաջանան:
-Ձեր կինը` Մերին, աշխատո՞ւմ է, թե՞ դեռ դստրիկի խնամքով է զբաղվում:
-Շատ կցանկանամ, որ աշխատի, բայց դեռ չի աշխատում: Աղջիկս օրեր առաջ առաջին անգամ գնաց մանկապարտեզ, առաջին իսկ օրը հիվանդացավ և եկավ տուն: Արդեն գրեթե 4 տարի է, Մերին չի աշխատում և դրանից նեղվում է:
-Ճանաչված, էկրանային երիտասարդ եք, անընդհատ շրջապատված դերասանուհիներով: Խանդի առիթներ չե՞ն ստեղծվում:
-Սկզբում իր համար մի քիչ բարդ էր, չէր համակերպվում այդ մտքի հետ, բայց երբ մի երկու-երեք աղջկա հետ տեսավ` սովորեց (ծիծաղում է)… Սա, իհարկե, կատակ էր: Նա գիտակցում է, որ ես արվեստի մարդ եմ, բայց նաև գիտի, որ իրեն չեմ դավաճանում, խանդելու առիթ չեմ տալիս: Այժմ արդն համակերպվել է, որ իր ամուսինը դերասան է:
-Իսկ նա՞ ինչ մասնագետ է:
-Իրավաբան է, բայց այդ մասնագիտությունն իրեն չի գրավում:
-Գուցե «Ձեր ճանապարհո՞վ» տանեք:
-Չէ, տանից մեկը պետք է դերասան լինի: Թեև, ինչքան հասկանում եմ, աղջիկս ևս նման հակումներ ունի. դեռ 3 տարեկան չկա, բայց սիրում է նկարվել, ամեն նկարից հետո նկարները նայել, լավ ու վատ անել…
-Անդրանիկ, շնորհակալ եմ զրույցի համար: Որևէ բան կցանկանա՞ք ավելացնել:
-Ես շատ եմ սիրում թատրոնը և կցանկանայի, որ մեր հայ ազգը առավել հետաքրքրվի թատերական կյանքով: Կյանքը բեմ է, մարդիկ` դերասան. թող ժողովուրդը իրական բեմում, թատրոնում տեսնի դերասաններին:
