13/06/2015 17:14
Ես շնորհակալ եմ իմ երկրին` Հայաստանին, որ գնահատեց իմ երկարատև տարիների աշխատանքը
Վաստակաշատ դերասանուհի Շաքե Թուխմանյանն օրեր առաջ արժանացավ Հայաստանի վաստակավոր արտիստի կոչման: Թեև դերասանուհու արվեստագետ ընտանիքն արդեն 35 տարի ապրում է Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում, սակայն նրանց կապը մայր հողի և հայ մշակույթի հետ երբեք չի կտրվել: Aysor.am-ը շնորհավորելով դերասանուհուն` հետաքրքրվեց ներկայիս գործունեության, անցած դժվարությունների և կանացի գաղտնիքների մասին:
-Տիկին Թուխմանյան, այս օրերին Հայաստանում եք գտնվում: Ե՞րբ եք եկել, որքա՞ն ժամանակով:
-Երևան եմ ժամանել մայիսի 26-ին: Դեռևս չգիտեմ, թե որքան կմնամ Հայաստանում: Հավանաբար` մինչև հոկտեմբեր:
-Օրեր առաջ արժանացաք Հայաստանի Հանրապետության վաստակավոր արտիստի կոչմանը, շնորհավորում եմ: Ի՞նչ եք կարծում, ուշացած չէ՞ր գնահատականը:
-Շնորհակալ եմ: Կոչումը երբեք էլ ուշացած չի կարելի համարել, եթե այն տրվում է տեղին: Կարծում եմ, սա գնահատական է այն բանի, որ մենք Ժանի հետ 30 տարի շարունակ սփյուռքում մշակույթ ենք պահպանել: Եվ հետո, եթե ամերիկյան կառավարությունն ինձ ճանաչել է տարվա կին` արվեստում, և ամերիկյան մեծանուն դերասանների կողքին 12 պատվոգիր շնորհել, կարծում եմ` ինչ-որ բան ասում է: Անշուշտ, ես շնորհակալ եմ իմ երկրին` Հայաստանին, որ գնահատեց իմ երկարատև տարիների աշխատանքը:
-Ի դեպ, բացասական արձագանքներ լսե՞լ եք, միգուցե գտնվեն մարդիկ, ովքեր կբողոքեն, որ դուք Հայաստանում չեք ապրում ու ստեղծագործում, բայց գահատվում եք:
-Բացասական ոչ մի արձագանք ինձ չի հասել, կարծում եմ` չի էլ հասնի, քանի որ ինքս բամբասել չեմ սիրում և թույլ էլ չեմ տալիս, որ որևի մեկի բամբասանքն ինձ հասնի: Առայժմ, ինձ միայն շնորհավորում են: Իսկ եթե կգտնվի մեկը, ով կմտածի, որ անհիմն եմ գնահատվել, դա արդեն իր խնդիրն է:
-Ի՞նչ է տալիս կոչումը կայացած արվեստագետին:
-Նույնը, ինչ տալիս է կայացած արվեստագետին` կոչումից առաջ. պատասխանատվություն իր գործի հանդեպ, մշտապես կատարելագործվելու մղում: Երբեք հանգստանալ ու մեծամտանալ պետք չէ:
-Արդյոք ֆիլմում, սերիալում նկարահանվելու նոր առաջարկներ չունեք:
-Այո, սերիալում նկարահանվելու առաջարկ ունեմ:
-Փակագծերը մի փոքր կբացե՞ք…
-Միայն ասեմ, որ սերիալը կնկարահանվի Երևանում և Լոս Անջելեսում: Նրանում զբաղվածություն ունենք ես, Ամուսինս և որդիս` Ժան և Արման Նշանյանները, նաև շատ այլ վաստակաշատ դերասաններ: Քանի որ այն դեռևս նախապատրաստական շրջանում է, քասթինգը չի ավարտվել, չեմ կարող այլ անուններ նշել: Ինչ վերաբերում է իմ կերպարին, կասեմ, որ շատ հետաքրքիր, բայց դերասանի համար բարդ կերպար է:
-2015 թվականը մեզ համար կարևոր տարի է` Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելից: Որպես հայ արվեստագետ, գո՞հ եք այս տարվա ձեռնարկած միջոցառումներից, մշակութային գործունեությունից:
-Այո, շատ: Այս տարի համայն հայության համար նշանակալից էր: Ե́վ սփյուռքում, և́ հայրենիքում հայերը միասնական բարձր մակարդակով իրենց տուրքը մատուցեցին մեր նահատակների հիշատակին:
- Գիտեմ, որ Ձեր որդին` Արման Նշանյանը, այժմ նույնպես Հայաստանում է: Իսկ Ժան Նշանյանը Ձեզ չի՞ միացել:
-Ժանը Հայաստանում է նույնիսկ այն ժամանակ, երբ Հայաստաում չէ (ժպտում է): Նա բուռն աշխատանքի մեջ է, ինչպես միշտ:
-Այստեղ եղած ընթացքում ինչո՞վ եք զբաղվում: Ինչպե՞ս եք սիրում օրն անցկացնել: Հանդիպո՞ւմ եք գործընկերներին:
-Գիտեք, Լոս Անջելոսում բավական զբաղված էի. Արմանը ներկայացում էր խաղում, իսկ ես, ինչպես ամեն նորմալ արվեստագետ մայր, նրան էի օգնում: Դրանից անմիջապես հետո շտապեցի այստեղ` իր ֆիլմի ցուցադրությանը ներկա գտնվելու: Այնպես որ, տվյալ պահին փորձում եմ նկարահանումներից առաջ հանգստանալ: Գործընկերներիս, անշուշտ, հանդիպում եմ:
-Կարծիքները տարրաբնույթ էին: Ինչպիսի՞ն է Ձեր օբյեկտիվ գնահատականը «Վրիժառուի օրագիրը» ֆիլմին և Ձեր որդու` Արման Նշանյանի խաղին:
-Այս ֆիլմն ինքնին տարբերվում է մյուս ֆիլմերից, և լավ է, որ տարբեր կարծիքներ են հնչում: Ինչ վերաբերում է Արմանի դերակատարմանը, ապա ոչ որպես մայր, այլ որպես արվեստագետ` կասեմ` կատարյալ էր, գերազանց: Ես անմիջական հանդիսատես եմ և միշտ փորձում եմ օբյկտիվ լինել:
-Այսօր մեր երիտասարդ դերասաններին հաճախ կարելի է հանդիպել էկրաններին: Հետևո՞ւմ եք նրանց խաղին, գո՞հ եք ներկայիս սերնդից:
-Երիտասարդ սերունդը շատ գեղեցիկ է և տաղանդավոր, միայն թե արվեստի այսօրվա պահանջները շատ տարբեր են: Այն, ինչն ինձ համար անընդունելի է, իրենց համար նորմալ է: Փորձում եմ քայլել ժամանակին համընթաց, հասկանալ իրենց և գնահատել իմ ուսուցչի` Վարդան Աճեմյանի խոսքերով. «Հին ու նոր չկա, կա լավ և վատ»:
-Իսկ ո՞րն է գերակշռում:
-Ցավով եմ ասում, բայց վատը:
-Տիկին Թուխմանյան, ամեն այցելության ժամանակ Հայաստանում ի՞նչ փոփոխություններ եք նշմարում:
-Քանի որ ամեն տարի գալիս եմ Հայաստան, ինձ համար ամեն ինչ նույնն է, կարծես չեմ էլ բաժանվել: Մեկ շենք ավել, մեկ շենք պակաս:
-Շատերը բողոքում են, որ կյանքն այսօր դժվարացել է, ամեն ինչ թանկացել… Ինքներդ առընչվո՞ւմ եք այդ դժվարություններին:
-Չկարծեք թե Ամերիկայում հեշտ է: Բնավ: Մենք շատ դժվարություններ ենք ունեցել, մինչև ոտքի ենք կանգնել: Չեմ հերքում, Հայաստանում շատ դժվար է, բայց կարծում եմ` ամեն տեղ է դժվարացել:
-Եթե չեմ սխալվում, դուք Հայաստանում տուն ունեք: Նո՞ր եք ձեռք բերել, թե՞ տարիներ առաջ մեկնելիս` Ձեր բնակարանը չեք վաճառել:
-Երբ 1980 թվականին գնացինք, մեր` իմ և Ժանի բնակարանները նվիրեցինք Կոմունիստական կուսակցությանը: Իսկ այժմյան բնակարանը գնել ենք մոտ հինգ տարի առաջ:
-Մտածո՞ւմ եք երբևէ Հայաստան տեղափոխվելու մասին:
-Մենք արդե վերադարձել ենք, չէ՞ որ ամեն տարվա 8-9 ամիսը Հայաստանում ենք լինում: Իսկ եթե մշտական աշխատանք ունենամ, թերևս` ամբողջ տարին Հայաստանում լինեմ:
-Քանի որ Հայաստանում եք գտնվում Ձեր որդու` «ամենացանկալի և ամենապահանջված փեսացուի» տիտղոսն ունեցող երիտասարդներից մեկի հետ, գուցե հայ աղջիկների շրջանակներում հարսնացո՞ւ ընտրեք:
-Իմ տղան հասուն և խելամիտ տղամարդ է, վստահ եմ, որ ի վիճակի է այդ հարցն ինքնուրույն լուծել:
-Դուք հավանություն կտա՞ք Արմանի ցանկացած ընտրությանը, թե՞ չհարմարվելու դեպքում կնախըտրեք առանձին ապրել:
-Անկախ իր ընտրությանը` նախ և առաջ մեզ մոտ ընդունված չէ միասին ապրելը: Ավելին` դա սխալ է: Երիտասարդները պետք է առանձին ապրեն:
-Եթե չեմ սխալվում, դուք մինչև այսօր էլ հաշտ ու խաղաղ ապրում եք Ձեր սկեսուրի հետ, այնինչ շատերը միմյաց հետ 1-2 տարի անգամ լեզու չեն գտնում: Հետաքրքիր է, հարս և սկեսուր տարաձայնություններ հաճա՞խ են առաջացել: Եթե այո, առավել շատ ի՞նչ հարցերի շուրջ, և ինչպե՞ս եք հարթել...
-Ճիշտ է, երբ ամուսնացա, երկու տարի` մինչև մեր ԱՄՆ մեկնելը, միասին ապրեցինք: Իսկ այնտեղ արդեն առանձնացանք, թեև միշտ միասին էինք, շատ էինք միմյանց կապված: Տարաձայնություններ չենք ունեցել, շատերի մոտ այնպիսի տպավորություն էր, որ Ժանը փեսան էր, իսկ ես` աղջիկը (ժպտում է):
