Դաշտում շատ են ՎԱՅ դերասանները, որոնց բեմական կարիերան պետք է որ իրենց «Վերջին զանգի» ավարտական հանդիսությամբ ավարտված լիներ. Արթուր Պետրոսյան

Էկրանը հզոր ուժ ունի. նրանում հայտնվելու դեպքում անմիջապես ճանաչվում ես, չհայտնվելու դեպքում` մոռացվում: Այդ հզոր զենքը դերասանի նախընտրելի զինատեսակն է: Aysor.am-ը զրուցել է դերասան Արթուր Պետրոսյանի հետ, ում ժամանակին պարբերաբար հանդիպում էինք Հանրային հեռուստաընկերության «Կյանքի կարուսել» նախագծում և մի շարք սերիալներում:

-Արթուր, բավական երկար ժամանակ է, որ Ձեզ էկրաններին չենք տեսնում: Ինչո՞ւ:

-Իսկապես, բավական ժամանակ է, էկրանների չեմ երևում: Պատճառներից մեկն այն է, որ դեռ չկա այն առաջարկը, որն ինձ կհետաքրքրի: Մասամբ էլ `ընդհանուր վիճակն այն չէ: Եթե համեմատենք մի քանի տարի առաջվա հետ, ապա կնկատենք, որ պակասել են հեռուստատեսային նախագծերը, որոնցում դերասանները բուռն զբաղվածություն ունեին: Ֆիլմեր այսօր նույնպես քիչ են նկարահանվում: 

-Իսկ այժմ ինչո՞վ եք զբաղվում:

-Ամբողջ զբաղվածությունս կենտրոնացած է Հանրային հեռուստատեսությունում. կրկնօրինակում եմ ֆիլմեր, սերիալներ, մուլտֆիլմեր… Նաև, որպես հաղորդավար, մասնավոր միջոցառումների եմ մասնակցում:

-Դերասանի համար մասնագիտական «անգործությունը» վտանգավոր չէ՞: Չկա՞ մտավախություն, որ կմոռացվեք:

-Գիտեք, ճիշտ եք. կա մոռացվելու վտանգ, կամ ինքդ կարող ես «փակվել» որպես արտիստ: Այսօր դերասանի` էկրանին երևալու հնարավորությունները քիչ են: Չնայած, երբեմն ստեղծագործական դադարն էլ իր դրական արդյունքն է տալիս: Պետք է հանգստանաս, մարդիկ էլ քեզանից գուցե պետք է հանգստանան (ժպտում է): Ամեն ինչում ամենակարևորը չափի զգացումն է. պետք է իմանաս ինչքան:

-Ասում են, ամեն դերասան ունի իր աստղային ժամը. հավատո՞ւմ եք:

-Դա մի փոքր հարաբերական է ասված. ի՞նչ իմանաս, երբ է այդ ժամն ու այն ինչքանով է համընկնում քո տվյալ պահի հնարավորությունների հետ, որքանո՞վ ես պատրաստ այն ընդունել… Ես ավելի շատ կողմնակից եմ ոչ թե նստել ու սպասելուն, այլ դանդաղ, բայց վստահ քայլերով աշխատասիրության և նվիրման շնորհիվ առաջ գնալուն: Իսկ այդ «աստղային» կամ «լուսնային» ժամը ընթացքում երևի կգա… Թիթեռնիկի կյանք ունեցող «աստղիկներին» բոլորս էլ գիտենք. այսօր կան, իսկ վաղը…Նույնիսկ իրենք էլ են զարմանում, որ մի պահ իրենց դիմում էին, վերաբերում, ինչպես դերասանի, արտիստի: Ցավոք, այսօր դաշտում շատ են ՎԱՅ դերասանները, որոնց բեմական կարիերան պետք է որ իրենց «Վերջին զանգի» ավարտական հանդիսությամբ  ավարտված լիներ (ժպտում է):

-Հայաստանում վերջին շրջանում ֆիլմեր քիչ չեն նկարահանվում, բայց, կարծեք, թե անընդհատ նույն դեմքերին ենք հանդիպում, այո՞:

-Ասում են, դերասանը 40 տարեկանից հետո է հասկանում` ճի՞շտ է ընտրել մասնագիտությունը, թե՞ ոչ… Ես դեռ չեմ հասել այդ տարիքին: Այնպես որ ամեն ինչ դեռ առջևում է (ժպտում է):

-Ինչպե՞ս ընտրեցիք Ձեր դերասանական ճանապարհը: Երբևէ զղջացե՞լ եք մասնագիտական ընտրության համար:

-Չնայած այն հանգամանքին, որ դպրոցական տարիներին կատակասեր լինելուս համար հաճախ էին ինձ հուշում, որ ուժերս փորձեմ Թատերական ինստիտուտում, այնուամենայնիվ, կարելի է ասել, պատահական փորձեցի դիմել ինստիտուտ… Եվ հասկացա, որ սա այն կատակի հետ քիչ է առընչվում: Ընդհակառակը, մեծ լրջություն ու աշխատասիրություն էր պահանջվում… Սթափվեցի, սկսեցի աշխատել, և արդեն երկրորդ տարում ընդունվեցի Թատերական ինստիտուտ… Այդպես սկսվեց այն, ինչի համար առայժմ չեմ զղջացել, ու դժվար էլ, թե նման բան լինի:

-Արթուր, մարդիկ օր-օրի ավելի են բողոքում ֆինանսական խնդիրներից: Ինքներդ Ձեր ընտանիքի այդ բացը լրացնելու համար ի՞նչ եղանակ եք գտել:

-Դե, ֆինանասներից այսօր խոսելն ավելորդ է, քանի որ այն, ինչ այսօր ունենք, ավելի, քան ծիծաղելի է: Բայց չեմ գտնում, որ դրանից պետք է կոտրվենք: Երևի այսօրվա հրամայականը համբերելն ու աշխատելն է:

- Ձեր որդին մի պահ Ձեզ հետ նկարահանվում էր «Կյանքի կարուսել» նախագծում: Ինքնե՞րդ եք որոշել նրան Ձեր հետքերով տանել:

-Այո, որդիս նույնպես երբեմն նկարահանվում էր «Կյանքի կարուսել» հեռուստանախագծում: Պետք է ասեմ, որ բավականին պատահաբար ու ոչ իմ միջամտությամբ հայտնվեց կադրում: Ես մտածված էի նրան ազատ թողնում, չէի միջամտում, որպեսզի ինքնուրույ լինի.

-Նրան դուր եկա՞վ դերասանի աշխատանքը:

-Կցանկանա ընտրել այս մասնագիտությունը, թե ոչ` իրավունքն իրենն է: Ամեն դեպքում, նա բավականին առնչվում է այս ոլորտի ներկայացուցիչների հետ: Եթե իրեն կձգի, ապա դեմ չեմ լինի:

-Արթուր, տարբեր մասնագետների աշխատանք գտնելու հարցում կարևոր դեր են խաղում տարբեր գործոններ՝ գումար, ծանոթ, երբեմն նաև` տաղանդ… Այսօր Ձեր ոլորտում ո՞րն է ամենախոսուն միջոցը:

-Գիտեք, որքան էլ ծանոթ-բարեկամ խառնեն, միևնույն է, իրենք մեն-մենակ են կանգնում հենդիսատեսի, հեռուստադիտողի առաջ: Որքան էլ փորձեն «ֆաբրիկաների» վերածել, եթե մարդն «անշնորք» է և ճանապարհ չի անցել, միևնույն է, չի ստացվի: Միայն վատնում են իրենց ժամանակն ու քայքայում մարդկանց նյարդերը: Նաև, գրավում են շնորհալի մարդկանց տեղերը:

-Դերասաններն իրենց բնույթով ռոմանտիկ են, նրբազգաց… Նմա՞ն եք մարդու այդ տեսակին:

-Արտաքնապես թվացյալ կոպտությանս հակառակ` այո, և́ ռոմանտիկ եմ, և́ նրբազգաց: Սրանք նաև կարևոր բաներ են, որով պետք է օժտված լինի արվեստի մարդը: Թեև, ինձ թվում է, բոլորն էլ ինչ-որ չափով փխրուն են, ուղղակի շատերն այն հատուկ քողարկում են, խնամքով թաքցնում:

-Ո՞րն է Ձեր կյանքի ամենամեծ հաջողությունը և անհաջողությունը:

-Ե́վ հաջողություններ, և́ անհաջողություններ շատ եմ ունեցել, բայց թե որն է ամենամեծը` դեռ չգիտեմ: Այդ մասին դեռ վաղ է  խոսելը: Գուցե, երբ ժամանակը գա, ետ նայեմ և փորձեմ գնահատականներ տալ: