09/07/2015 20:20
Ուզում եմ, որ մեր ժողովուրդը լավ ապրի. Մենք արժանի ենք դրան. Գևորգ Չուլյան
Aysor.am-ի զրուցակիցը դերասան Գևորգ Չուլյանն է, ում հեռուստադիտողը ծանոթ է նաև «Շանթ» հեռուստաընկերության մի շարք սերիալներից:
-Գևորգ, «Բանակում» սերիալից հետո, կարծեք, թե Ձեզ էկրաններին չենք հանդիպում: Ինչո՞վ եք այժմ զբաղվում:
-Այնքան էլ այդպես չէ (ժպտում է): «Բանակում» սերիալից հետո նկարահանվել եմ «Անցյալի ստվերներ» սերիալում, շատ կարճ մասնակցություն եմ ունեցել նաև «Սիրո գերին» հեռուստասերիալում: Այժմ զբաղվում եմ այլ գործով, որով նկարահանումներին զուգահեռ` երկար տարիներ զբաղվել եմ:
-Իսկ նոր առաջարկներ չունե՞ք:
-Հստակ ոչինչ չեմ կարող ասել: Բանակցություններ են ընթանում, բայց դրանք խոսակցությունների մակարդակի են: Այդ պատճառով դեռևս չեմ մանրամասնի:
-Մարդիկ Ձեզ առավել ճանաչեցին և սիրեցին հավասարակշռված և ընկերասեր սպա «Սամոյի» կերպարում: Շատերին կհետաքրքրի` կյանքում նմա՞ն եք կերպարին:
-Գիտեք, կյանքում նմանություններ շատ ունեմ «Սամոյի» կերպարի հետ, բայց տարբերություններն էլ քիչ չեն:
-Օրինա՞կ:
-Դե, կյանքում այդքան շատ հավասարակշռված ու համբերատար չեմ: Նաև, նա շատ լուրջ է, իսկ ես ավելի կենսուրախ մարդ եմ: Դե, իրեն կարելի է հասկանալ, հայկական բանակի սպա է և վաշտի հրամանատար, իսկ ես արվեստագետ եմ (ժպտում է):
-Ի դեպ, ինչպե՞ս է, Ձեզ չենք տեսնում գեղարվեստական ֆիլմերում:
-Այդ հարցն ինձ էլ է հետաքրքրում… Պարզապես, առայժմ չի ստացվել. երբ առաջարկ եմ ունեցել, որոշ հանգամանքներից ելնելով` ինքս եմ հրաժարվել, իսկ որտեղ ինքս կցանկանայի ներգրավված լինել` չեն առաջարկել:
-Առաջարկի դեպքում ի՞նչ կերպար կցանկանայիք մարմնավորել:
-Չգիտեմ, ինչ ֆիլմ, ինչ զարգացում կլինի, որ նշեմ այս կամ այն կերպարը: Բայց հաճույքով կաշխատեմ թե́ կոմեդիայի, թե́ դրամայի, թե́ մեկ այլ ժանրում:
-Գևորգ, այսօր մի քանի դերասաններ անընդհատ զբաղված են տարբեր հեռուստանախագծերում, մի մասն էլ պասիվ էկրանային զբաղվածություն ունեն: Ինչո՞վ եք պայմանավորում այդ հանգամանքը:
-Դե, դերասանների էկրանային պասիվությունն ավելի շատ կապված է հեռուստաընկերությունների հետ: Շատ քիչ սերիալներ են նկարահանվում, նոր նախագծեր չեն պատրաստվում, հներն են կրկնվում: Չնայած, ամռան ամիսներին դա նորմալ երևույթ է, ուղղակի այս տարի, համեմատած, առավել պասիվ ենք:
-Եթե չեմ սխալվում, ինքներդ ավարտել եք Թատերական ինստիտուտը, մասնագիտությամբ դերասան եք:
-Այո, ավարտել եմ Թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտը, մասնակգիտությամբ դրամատիկ թատրոնի և կինոյի դերասան եմ:
-Որևէ թատրոնում ընդգրկվա՞ծ եք:
-Ցավոք, բավականին երկար ժամանակ է, որ թատրոնում ընդգրկված չեմ: Սա այն դեպքն է, որ ՑԱՎՈՔ բառը կշեշտադրեմ ու կկրկնեմ:
-Որքան գիտեմ, զբաղվում եք նաև հանդիսավարությամբ: Սխալ չե՞ք գտնում, որ դերասանները կողմնակի գործունեություն են իրականացնում:
-Այո, արդեն բավականին ժամանակ է, զբաղվում եմ հանդիսավարությամբ: Սխալ չեմ գտնում, քանի որ այս պահին առանց դրա, երևի, հնարավոր չի լինի: Գիտեք, մի անգամ ինձ հարցրեցին. «Ինչպե՞ս եք նայում այն փաստին, որ դերասանները նկարահանվում են սերիալներում»: Հետաքրքիր է, իսկ ո՞վ պետք է նկարահանվի, եթե ոչ դերասանները… Նույնը կարելի է ասել նաև հանդիսավարության մասին. կարծում եմ, դերասան-հանդիսավարն ավելի պրոֆեսիոնալ կլինի, ի վերջո երկուսն էլ բեմի մարդիկ են:
-Արդյոք դա միայն ֆինանսական խնդիրները հոգալու համա՞ր է, թե՞ նաև սիրելի զբաղմունք, հոբբի:
-Իհարկե, դա ֆինանսական ծախսերն ապահովելու աղբյուր է, բայց միևնույն ժամանակ` ես սիրով եմ կատարում այդ գործը: Ընդհանրապես, ամեն գործ անելիս պետք է հոգի դնել, այլապես չի ստացվի: Հանդիսություն կազմակերպելը բավականին պատասխանատու գործ է. եթե համերգի ժամանակ կարելի է հայտարարել այս կամ այն երգչի անունն ու մի կողմ «քաշվել», ապա հանդիսավարությունն անկանխատեսելի է, անընդհատ պետք է տիրապետել իրավիճակին
-Շատերն այսօր փորձում են հիմնել սեփական բիզնեսը, «փրոդաքշնը», չե՞ք մտածել այդ ուղղությամբ:
-«Փրոդաքշն» բացելու մասին դեռ չեմ մտածել: ԿԱրծում եմ, նրանք անում են նույնը, ինչը որ ես: Ուղղակի անունը «փրոդաքշն» է (ծիծաղում է):
-Երբևէ զղջացե՞լ եք դերասանի մասնագիտությունն ընտրելու համար:
-Այո, նման դեպքեր եղել են: Բնական է, որ հիասթափություններ լինում են, բայց հիմնականում, կարծում եմ, չեմ սխալվել:
-Գևորգ, ընտանիքի միա՞կ զավակն եք: Կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին:
-Ոչ, միակ զավակը չեմ, քույր ունեմ: Գիտությունների թեկնածու է, դասախոս, Բրյուսովի ինստիտուտի գրադարանի տնօրենն է: Ամուսնացած է, ունի երկու ուսանող երեխա: Ես ապրում եմ կնոջս, երկու տղաներիս և մայրիկիս հետ միասին: Տղաներս դպրոցական են, սովորում են 4-րդ և 2-րդ դասարաններում, մենք էլ զբաղվում ենք իրենց կրթությամբ. հաճախում են լողի, պարի, շախմատի, նկարչության:
-Ձեր կինը Ձե՞ր ոլորտից է:
-Այո, կինս նույպես դերասանուհի է, սակայն այս պահին իր մասնագիտությամբ չի աշխատում: Չնայած, հեռուստատեսությունում է աշխատում, նախագծերի ադմինիստրատոր է:
-Ինչպե՞ս եք վերաբերում գործարար կանանց:
-Նորմալ եմ վերաբերում, վատ բան չեմ տեսնում դրա մեջ: Բայց միայն մի պայմանով. երբ աշխատանքից տուն վերադառնալուն պես մոռանում է իր businesswoman լինելու մասին և դառնում տանտիկին (ժպտում է):
-Կարծեք, թե ընտանիք կազմելու հարցում շտապել եք, մեծ բալիկներ ունեք:
-Չեմ կարծում, որ շտապել եմ: Ես հիմա 36 տարեկան եմ, կինս` 30: Ամուսնացել եմ 26 տարեկանում: Միասին նույն թատրոնում էինք աշխատում, այդտեղից էլ ամեն ինչ սկսվեց…
-Առաջին սե՞ր էր, թե՞:
-Չէ, առաջին սեր չէր (ժպտում է)…
-Ավանդապա՞հ ընտանիք եք:
-Ասեմ այսպես. ավանդապաշտ չենք, բայց ավանդույթներ կան, որ պահպանվում են:
-Երիտասարդ ամուսիններին խանդը հաճա՞խ է խանգարում:
-Հաճախ չէ, բայց դեպքեր լինում են: Դե, առանց խանդի էլ, կարծում եմ, չի լինի (ժպտում է):
-Գևորգ, միգուցե եզրափակենք մեր զրույցը Ձեր երազանքո՞վ
-Երազա՞նք…Տվյալ պահին կասեմ այն, ինչ մտքիս կգա. երազում եմ, որ յուրաքանչյուրը զբաղվի իր սիրած գործով, արժանավույն վարձատրվի… Եվ այս ամենը միմիայն իր հայրենիքում, մեր դեպքում` Հայաստանում: Հայ ազգը շատ դժվարություններ է տեսել: Ուզում եմ, որ մեր ժողովուրդը լավ ապրի, իմ երկրում խաղաղություն, ընտանիքներում` սեր և երջանկություն տիրի: Մենք արժանի ենք դրան:
