Դերասանի գործով պետք է զբաղվի դերասանը և ոչ թե բժիշկը կամ գինեգործը. Սարգիս Գրիգորյանը «Բախտաբեր» սերիալի, նոր աշխատանքների և անձնական գաղտնիքների մասին

Aysor.am-ը հյուրընկալել է իր ձայնով, հմայքով, դերասանի վարպետությամբ և էմոցիոնալ էությամբ էկրաններից աչքի ընկնող դերասան Սարգիս Գրիգորյանին, ով հատկապես վերջին շրջանում ամենապահանջարկ ունեցող արտիստների շարքին է դասվում: Ինչպես էկրանից, այնպես էլ կյանքում անկեղծ է, հետաքրքիր ու խոսուն:

-Սարգիս, ճիշտ է, մենք այժմ Ձեզ հանդիպում ենք միայն «Բախտաբեր» հեռուստասերիալում, սակայն գիտեմ, որ բազմազբաղվածություն ունեք: Կմանրամասնե՞ք մի փոքր:

-Շատ փակագծեր չեմ ցանկանա բացել, քանի որ իրավասու չեմ: Բայց ասեմ, որ իսկապես տարբեր նախագծերում եմ զբաղված. «Բախտաբեր» սերիալը շուտով ընդմիջում կունենա, 3-4 գեղարվեստական ֆիլմերում եմ նկարահանվում… Մի խոսքով բուռն ստեղծագործական ընթացքի մեջ եմ, շատ ուրախ եմ, որ Հայաստանում ակտիվորեն սկսում են ֆիլմեր նկարահանել, սերիալից կամաց-կամաց անցում է կատարվում դեպի գեղարվեստական կինո, որոնց մեջ արդեն ինքս էլ ներգրավված եմ:

-Թեև դուք այս տարիներին սերիալներում ամենապահանջված դերասաններից եք եղել, սակայն մինչ այս գեղարվեստական ֆիլմերում Ձեզ չէին հանդիպում: Ըստ Ձեզ, ի՞նչ փոխվեց, որ այսօր արդեն ներգրավված եք միանգամից մի քանի ֆիլմերում:

-Ըստ իս, ուղղակի սկսեցին շատ ֆիլմեր նկարահանել: Մի ժամանակ քիչ էր ու գաղութացված էր: Իմ տեսակետով` կային մի քանի պրոյեկտներ, որոնք թիմային մոտեցում էին ցուցաբերում: Դա գաղտնիք չէ, բոլոր ժամանակներում էլ ամեն մի ռեժիսոր ունեցել է իր դերասանները: Նորմալ երևույթ է: Վերջին մեկ տարվա ընթացքում պարզապես շատ ռեժիսորներ ցանկացան ֆիլմեր նկարահանել, նաև դրսից եկած ռեժիսորներ կան, ովքեր փորձում են այստեղ ֆինանս ներդնել և ֆիլմարտադրությունը զարգացնել: Այժմ շատերն են ներգրավված կինոինդուստրիայում, շատ նոր անուններ են հնչում:

-Փաստորեն, նաև այն, որ մի շրջան սերիալային պարապուրդի մեջ էիք, չունեիք ոչ մի հրավեր` նորից կկապեք այդ ժամանակի գաղութացման հե՞տ: Բայց չէ՞ որ դրանից առաջ գերզբաղվածություն ունեիք:

-Չգիտեմ, անկեղծ ասած` դա իմ համար մեծ առեղծված էր, որի բացահայտումն այդպես էլ չգտա: Մի քանի անգամ ասել եմ` չգիտեմ, թե ինչու ես երկու տարի «լռեցի»:

-Գուցե ինչ-որ մեկի «թեթև ձեռքի» գո՞րծն էր:

-Քանի որ ապացույց չունեմ, ոչինչ չեմ կարող ասել: Իսկապես, դա ինձ համար մնաց մեծագույն առեղծված: Գլուխ գովալ չլինի` ինքներդ էլ ասում եք, որ իմ պահանջարկը կար: Ես նկարահանվում էի մինչ այդ, էությամբ էլ աշխատասեր եմ: Ամեն ինչ արել ու անում եմ, որ լավ լինի, մասնագիտությանս ավելի լուրջ եմ վերաբերում: Այդ երկու տարին ինձ համար առեղծված մնաց. ո՞վ էր դրա վերևում կանգնած` չգիտեմ. պարզապես այդպե՞ս պետք է լիներ, կամ գուցե մոռացվե՞ց իմ մասին: Բայց, Փառք Աստծո, այդ շրջանն ավարտվեց և ես շատ ուրախ եմ, որ աշխատում եմ իմ մասնագիտությամբ:

-Սերիալներում, այդ թվում և Ձեր մասնակցությամբ «Բախտաբեր» հեռուստասերիալում, դերասանների կողքին նկարահանվում են նաև ոչ պրոֆեսիոնալներ: Վստահ եմ, դա դերասանի համար շատ բարդ է: Նման մոտեցում նաև գեղարվեստական ֆիլմերո՞ւմ է նկատվում, թե՞ փորձում են միայն պրոֆեսիոնալների ներգրավել:

-Այն գեղարվեստական ֆիլմերում, որոնցում ես եմ նկարահանվել, բավական լուրջ անձնակազմ է հավաքված: Ասեմ ավելին, մի ֆիլմում նկարահանել էին մի քանի բավական լուրջ տեսարաններ, բայց նկատելով, որ դերասանի պատճառով իրենց ուզածը չեն ստացել, այդ ամենը ջնջեցին, ծախսված գումարն անտեսեցին, նորից քասթինգ արեցին, ընտրեցին այլ դերասանի ու նորից սկսեցին աշխատել: Այնպես որ, հասկանում են, որ դերասանի գործով պետք է զբաղվի դերասանը և ոչ թե բժիշկը կամ գինեգործը: Եվ հետո, գեղարվեստական ասելով ես հասկանում եմ այն ֆիլմը, որն, իսկապես, սերիալից բարձր արժեք ունի:

-Ֆիլմերի շատանալը իր հետ որակ բերո՞ւմ է:

-Ինքնըստինքյան կբերի: Գիտեք, հիմա կարծում եմ այն ժամանակը չի, որ մենք լուրջ որակներից խոսենք, բայց շատ ողջունելի է, որ ֆիլմերը շատանում են: Մարդիկ սկսում են շփվել, առընչվել, տարբեր էքսպերիմենտներ անել… Այս շրջանը մեղադրելու կամ մաքսիմալ որակ պահանջելու շրջան չի, պետք է ուրախանալ, որ ստեղծվում են ֆիլմեր` լավ, վատ, միջին, միջինից ցածր` կապ չունի: Պետք է թողնել, որ մարդիկ աշխատեն: Փորձ է ձեռք բերվում, կամաց-կամաց կհասկանանք` ո՞րն է լավը, որը` վատը:

-Որքան նկատել եմ, այն սերիալները, որոնց մեջ դուք եք ներգրավված`` այդ թվում և «Բախտաբեր» սերիալը, բավական մեծ դիտողականություն ունեն:

-Կան սերիալներ, որտեղ 3-4 պրոֆեսիոնալ դերասան են ընտրում, իսկ մնացածը պոլիտեխնիկի, բժշկական ուսումնարանի ուսանողներ են կամ 8-րդ դասարանի կրթությամբ «ջանավար» տղերք: «Բախտաբերում» ներգրավված են շատ ճանաչված ու պրոֆեսիոնալ դերասաններ` Հարություն Մովսիսյանը, Սոս Ջանիբեկյանը, Սոֆի Դևոյանը, որը բավականին մեծ փորձ ունի արվեստի բնագավառում, Սարգիս Թաշչյանը, Արշավիր Փանոսյանը, Անին… Շատ-շատ են այն մարդիկ, ովքեր կարող են պրոֆեսիոնալ խաղ ցուցադրել: Հաճելի է նայել ֆիլմեր, որտեղ խաղում են դերասանները:

-Գուցե այս հարցն ամենատարածվածն ու ամենաանհասկանալին է, բայց կկրկնվեմ ու կհարցնեմ` որքանո՞վ է Սարգիս Գրիգորյանը նման Արման Մակարյանին:

-Սկսենք նրանից, որ Սարգիս Գրիգորյանը մարդ չէր սպանի, դա ամենամեծ մեղքն է: Կան քայլեր, որ ինքս էլ կյանքում նման պարագաներում կանեի, բայց դա չէի հասցնի ճակատագրական լուծման:

-Իսկ երբևէ Ձեր խնդիրների լուծումը կփնտրե՞ք ալկոհոլի և աղջիկների շրջապատում:

-Գիտեք, նման դեպքերում տղամարդկանց 50 տոկոսը սխալ քայլեր է անում: Ես այդ իրավիճակում չեմ եղել և Աստված էլ չանի, որ լինեմ: Չեմ կարող հստակ պատասխանել, բայց, համենայնդեպս կփորձեմ ավելի բանական լինել և հասկանալ, որ դա հարցի լուծում չի: Դա սխալ քայլ է, քանի որ ավելի շատ քեզ դեպի կործանում է տանում: Պետք է ուղղակի ավելի լավը դառնաս, ինքդ քեզ հարգես. Գուցե այդպես ինչ-որ բան կարողանաս փոխել:

-Սարգիս, շատերը բողոքում են, որ Ձեր կերպարն այդչափ բացասական դարձավ:

-Ինքս զուտ մարդկային տեսանկյունից դեմ եմ, որ այն Արմանը, որը կար սկզբում, վերածվի այդպիսի գազանի: Մարդը բնավորության ինչ-որ ճյուղեր է փոխում, ոչ թե ամբողջ բնավորությունը: Նման բան չի կարող լինել: Միգուցե, հետաքրքրացնելու համար ռեժիսորն ու սցենարիստը որոշեցին նման փոփոխություն անել: Եվ հետո, բնական է, սերիալում ավելի շատ Սոս Ջանիբեկյանն է դրական կերպար: Ի վերջո, սա Դավիթի և Մարիամի սիրո պատմությունն է: Մեզանից մեկը պետք է բացասական կերպար լիներ, որպեսզի դրականն առավել ընդգծվեր: Որոշեցին ինձ սարքել, ես էլ դեմ չեմ, նորմալ է: Կարևորը, ասելիք ունեցող կերպար լինի:

-Ի՞նչ եք կարծում, «կվերադառնա՞» նախկին Արմանը:

-Ես չգիտեմ, ով կվերադառնա, ով ոչ (ծիծաղում է): Սա փոքրիկ պրոդյուսերական բիզնեսային լուծում էր, որը հեռուստադիտողին օգնում է առավել շահագրգռված լինել և ավելի շատ ուշադրություն դարձնել ֆիլմին: Միգուցե պետք էր, որ ես վատ կերպարում ներկայանայի, որ մարդիկ այդ մասին խոսեին: Չէ՞ որ ինձ միշտ տեսել են դրական դերերում, իսկ հիմա իմ հերոսն աննորմալ է դարձել, աջ ու ձախ գոռում ու խփում է:

-Արտաքին հմա՞յքն է պատճառը, որ հեռուստադիտողը անգամ  բացասակարն կերպարում շարունակում է սիրել ու արդարացնել «Ձեզ»:

-Չգիտեմ, չեմ կարող պատասխանել: Միայն մի բան կարող եմ կրկնել. ես միշտ էլ արդար եմ իմ հեռուստադիտողի հետ, ավելորդ ոչինչ չեմ անում ու չեմ ասում ինչ-որ մեկին դուր գալու համար: Իմ հարցազրույցներում երբեք դիտավորյալ որևէ մեկին չեմ փորձում սիրաշահել, դառնալ աղջիկների կուռքը, տատիկ-պապիկների երազած որդին: Կապիկություններ չեմ անում, երբեք չեմ «շպարվում», նոր հարցազրույց տալիս:  Չեմ ուզում կանգնել ծամածռություններ անել, կամ «ուժեղ տղա» ձևացնել: Այն, ինչ ասում եմ, իմ սրտից է, այնպիսին եմ, ինչպիսին կամ, և հեռուստադիտողը գիտակցում է` ով է իր հետ անկեղծ, ով շինծու:

-Մասնագիտական բազմազբաղվածություն ունեք, սակայն ղեկավարում եք նաև Ձեր հիմնած ընտանեկան փրոդաքշնը: Հասցնո՞ւմ եք այս բոլոր աշխատանքները:

-Ես ունեմ լավ թիմ, ովքեր ինձ վստահում են և իմ կողմից էլ վստահության են արժանանում: Եվ հետո, այնպես չի, որ ամեն ինչ ես եմ անում: Շատ դեպքերում կինս է ձեռնարկում բոլոր աշխատանքները, իսկ ես փորձում եմ որոշ շտկումներ անել: Ունեմ լավ թիմ, ընտանեկան բիզնես, ինչի միջոցով փորձում ենք հաճույք պատճառել բոլոր նորապսակներին` իրենց տոնը գեղեցիկ դարձնելով: Դա էլ իմ մասնագիտության որոշ մասնիկն է կազմում:

-Քանի որ վերջին շրջանում առավել մեծ սեր ու ճանաչում եք վայելում, զգացե՞լ եք` փրոդաքշնի գործերն է՞լ ավելի են լավացել:

-Գիտեք, աշխատանքի լավանալը կարող է վստահության արդյունք լինել: Այնպես չի, որ մինչ այդ էկրաններից ես երկար եմ բացակայել: Մեկ տարի է, որ բացել եմ փրոդաքշնը, բայց մեր նախկին հաճախորդերը միշտ իրենց ծանոթներին, ընկերներին խորհուրդ են տալիս մեր մոտից օգտվել: Մարդիկ մեծ գումարներ են ծախսում. կարող է քեզ կանչեն միջոցառումը վարելու համար, բայց դա շատ քիչ է, որ քեզ վստահեն իրենց հարսանիքը կազմակերպել: Դա լուրջ աշխատանք է: Ես իմ գործն ունեմ, իսկ փրոդաքշնը նոր է սկսել աշխատել: Փառք Աստծո` դժգոհ չեմ: Կամաց-կամաց ամեն ինչ լավ կլինի: Կարևորը, որ հավատում եմ` այն, ինչ արվում է իմ, իմ ընտանիքի, թիմի կողմից, արվում է սրտանց ու ազնիվ: Փողը կգա, կարևորը` գործին ճիշտ վերաբերես: Արմեն Էլբակյանի խոսքերն են. «Մի վազիր փողի ու փառքի ետևից, և փողն ու փառքը կվազեն քո ետևից»: Ես փորձում եմ այս խոսքերով առաջնորդվել:

-Ի դեպ, չե՞ք մտածում թատրոնում հաստատվելու մասին:

-Այդ մասին մտածելու ժամանակ չունեմ: Նախ, թատրոնը բավականին երկար ժամանակ է խլում: Եթե գնամ թատրոն, «ծիկ» անեմ գամ, կլինի, որ անլուրջ եմ վերաբերում թատրոնին, ինչը չեմ ուզում, չեմ կարող: Բայց թատրոնով չեմ էլ կարող ընտանիք պահել, նաև, չի կարելի թատրոնին «մեկ աչքով» նայել: Ես դա անընդունելի եմ համարում: Երբ համապատասխան մարմինները կհասկանան, թատրոնները կհովանավորվեն ու թատրոնը կհայտնվի այն մակարդակին, որը քաղաքակիրթ երկրներում է, մեծ հաճույքով կխաղամ այնտեղ:

-Սարգիս, ասում են` հատկապես դերասանները սիրում են միմյանց «ոտքի տակ» փորել: Ձեր շրջապատում ինքներդ էլ տեսնում եք դերասանների, ովքեր գրեթե զբաղվածություն չունեն ու, գուցե, «աչք է ծակում» Ձեր զբաղվածությունը: Նկատե՞լ եք, խանդ, նախանձ կա՞:

-Դա միայն դերասանների մեջ չի, բոլոր մասնագիտությունների մեջ էլ այդպես է: Հարցն ուրիշ բանում է. թե դու ինչպե՞ս ես դրան նայում և  կարողանո՞ւմ ես արդյոք անտեսել: Բնականաբար, չես կարող ամբողջովին անտեսել, քանի այդ մարդկանց մեջ կան և այնպիսիք, ովքեր քեզ հոգեհարազատ են: Բայց ես «բանի տեղ» չեմ դնում: Հաճախ հասկանալով, որ կողքինս այնքան էլ գոհ չի իմ հաջողությունից, փորձում եմ չնկատելու տալ: Դա իրենից չի գալիս, ենթագիտակցաբար է: Նախընտրում եմ զբաղվել իմ ընտանիքով, հողամասով, կենդանիներով: Ասեմ իմանաք, բավականին շատ կենդանիներ ունեմ:

-Ի՞նչ կենդանիներ:

-2 շուն, 1 կատու, 4 բադ, 2 հնդկահավ, 5 ձուկ, 1 ոզնի (ժպտում է): Սա ինձ համար ամենամեծ հաճույքն է, ինձ օգնում է, որ բանի տեղ չդնեմ այն մարդկանց, ովքեր միշտ չարախոսում ու բամբասում են, բայց կյանքում ոչ մի մնայուն գործ չեն արել:

-Որտե՞ղ եք այդ կենդանիներին պահում:

-Բնականաբար` ոչ տանը: Այս կենդանիների մեծամասնությունը հողամասում են ապրում: Ես մեծ սիրով եմ իմ հողամասը, իմ տունը կառուցում: Ամբողջ ուժերս, ֆինանսս ներդնում եմ, որ այն դառնա իմ երազած տունը... Ի դեպ, ասեմ, որ իմ կենդանիներն էլ բոլորն «աղջիկներ են», մեր տանը միայն ես եմ տղա (ծիծաղում է):

-Միտումնավո՞ր եք այդպես արել:

-Չէ, ուղղակի ստացվել է... Մի հատ գրաֆ շուն ունեի, բայց շատ վախկոտ էր, դուրս արեցի: Մանոն ասում է` զգո՞ւմ ես, տղաների հետ «յոլա» չես գնում, սիրում ես քեզ հակառակ սեռի ներկայացուցիչներով շրջապատել:

-Բադերին ի՞նչ նպատակով եք պահում. առողջ սնունդ ունենալո՞ւ, թե՞...

-Ոչ, ես սիրում եմ միաձուլվել բնության հետ: Կարող եմ ժամերով խոտի վրա պառկել ու հանգստանալ: Դա իմ հայրիկից է եկել: Նա միշտ ասում էր` կմեծանաս, կհասկանաս: Կյանքը դա է, ոչ թե այն, ինչ կատարվում է քաղաքում` «իրար ուտոցի», իրար ոտքի տակ «քանդոցի»: Սիրում եմ թեկուզ երկու ժամով գալ այստեղ, շանս հետ վազվզել, կենդանիներիս կերակրել, ծառերը ջրել... Ապրում եմ բնությամբ:

-Փաստորեն, այդ հողատարածքում նաև տուն եք կառուցում:

-Այո, հիմա շինարարական աշխատանքներն են ընթանում:

-Եթե գաղտնիք չէ, որտե՞ղ է Ձեր հողատարածքը:

-Եղվարդում:

-Հասցնո՞ւմ եք ընտանիքի հետ ժամանակ անցկացնել, թե՞ Մանոն բողոքելու առիթներ հաճախ է ունենում:

-Փորձում եմ հասցնել: Նաև, քանի որ մեր բիզնեսը միասին ենք կառավարում, դա էլ հրաշալի առիթ է միմյանց տեսնելւ համար: Մեկ-մեկ «համը հանում ենք»` մի քիչ շատ տարվելով գործով, բայց շատ արագ գիտակցում ենք, որ բիզնեսն է ծառայում ընտաիքին, այլ ոչ թե ընտանիքը պետք է ծառայի բիզնեսին:

-Որքան էլ կայացած ընտանիք եք, հրաշալի զավակներ ունեք, այնուամենայնիվ, խանդ չի՞ առաջանում Մանոյի մոտ:

-Բա ի՞նչ է անում... Մեք սովորական ընտանիք ենք, կայացած կամ չկայացած չենք. մեր կռիվներն ունեք, մեր խանդերն ունեք, մեր դժվարություններն ու դժբախտություններն ունեք` այն էլ բավականին լուրջ: Ուղղակի չեմ ուզում հրապարակել այդ մասին: Միակ տարբերությունը շատերից այն է, որ չենք ձգտում բաժանության: Մեր կռիվները 5 րոպե են տևում, այնուհետև փորձում ենք ամեն ինչի լավատեսորեն նայել և հասկանալ, որ դա կյանք է: «Բարիշում», գրկում ենք իրար ու շարունակում ապրել: Երբեք մեր մեջ «քեն» չենք պահում, հարցին միանգամից լուծում ենք տալիս ու ամեն ինչ տեղն է ընկնում:

-Հետաքրքիր է, առավել շատ ո՞ր հարցերն են Ձեր ընտանիքում խնդրահարույց դառնում:

-(Ծիծաղում է) տարբեր. և́ ֆինանսական, և́ իմ գերզբաղվածությունը, և́ կենցաղային հարցերը: Մեր տանն էլ նույն հարցերն են, որոնք կան ուրիշների տանը: Բայց հարցին այլ կերպ է նայվում միանշանակ. այն չի ֆետիշացվում, ուռում ու փուչիկ դառնում:

-Ձեր ասպարեզից ովքե՞ր են Ձեր ընտանիքի մոտ ընկերները, ո՞ւմ հետ եք ընկերություն անում:

-Շատերը կան. «Վիտամինի» Արմուշի ընտանիքի հետ ենք մտերիմ, Dj Smoke-ի փոքրիկի քավորն եմ ես, Արշավիր Փանոսյանի, Աշոտ Տեր-Մաթևոսյանի հետ եմ մոտ... Բոլորի հետ էլ մոտ եմ: Ունեմ նաև բնագավառից դուրս ընկերներ: Թեև, մոտ ընկերներ շատ չունեմ, որովհետև զբաղվածությունս մեծ է: Ընկերոջը նույնպես պետք է ուշադրություն դարձնել, նա նեղանալու հատկություն ունի:

-Սարգիս, սեպտեմբերի 1-ին դպրոց այցելեցիք Ձեր ավագ դստրիկի հետ, ով Ձեր առաջին ամուսնւթյունից է: Հետաքրքիր է, աղջկա հետ կապ նո՞ր եք սկսել պահպանել:

-Ոչ, մենք 3-4 տարեկանից նորմալ շփվում ենք, ուղղակի շատ չենք հանրայնացրել: Սեպտեմբերի 1-ին իմ երեք աղջիկներն էլ պետք է ինձ հետ դպրոց գային, ուղղակի այնպես ստացվեց, որ փոքրիկներս չկարողացան: ՉԷի պատկերացնում, որ դա այդքան աղմուկ կբարձրացնի: Բայց այնպես չի, որ դրանից նեղվում եմ: Երբեք ոչ մի աղջկաս մյուսից չեմ տարբերել: Այնպես չի, որ աղջկաս առաջին անգամ եմ ցույց տվել, իմ էջերում իմ էրեխու նկարն անընդհատ էլ եղել է:

-Իսկ ինչո՞ւ 3-4 տարեկանից: Մինչ այդ չե՞ք շփվել:

-Փակագծերը չբացեմ, ուղղակի կասեմ, որ ցանկացած ամուսնալուծություն իր հետ հետևանքներ է բերում: Հետագայում ամուսինները հասկանում են, որ երեխան այդ ամենի հետ ոչ մի կապ չունի: Հանուն երեխայի սկսում են միմյանց հարգել, իրար վերաբերել որպես երեխայի հայր ու մայր: Հիմա երկուսս էլ երեխայի համար ամեն ինչ անում ենք:

-Այդ հանգամանքը խանդ չի՞ առաջացնում Ձեր կնոջ` Մանոյի մոտ:

-Ինչո՞ւ պետք է առաջացնի, նա էլ է մայր: Հասկանում է, որ իմ երեխան է ու ես պարտավոր եմ ամեն ինչ անել իմ բոլոր երեխաների համար: Եթե նա ինձ սիրում է, նշանակում է, իմ աղջկան էլ պետք է սիրի: Գիտեմ, որ բարդ է, շատ կանայք չեն հանդուրժի: Բայց դա նշանակում է, որ էգոիստ են նրանք ու չեն սիրում իրենց ամուսիններին: Չի կարելի երեխայի միջոցով վրեժ լուծել: Երեխան մեղք չունի այդ ամենի մեջ:

-Ձեր ավագ դուստրն այժմ առաջի՞ն դասարանում է:

-Ոչ, 4-րդ, ուղղակի պապայի հետ եկել էր պապայի դպրոց:

-Քույրիկները շփվո՞ւմ են միասին, գնալ-գալ ունե՞ն:

-Իհարկե: Ամեն ինչ շատ լավ է, ոչ մի խնդիր չկա: Միմյանց սիրում են, հարգում, երբեմն բոլոր փոքրիկների պես վիճում ու հաշտվում:  

-Եթե չեմ սխալվում, Ձեր ամենամեծ երազանքը որդի ունենալն է, այո՞:

-(Ծիծաղում է) ինչո՞ւ ամենամեծ երազանքը, ուղղակի երեք աղջկանից հետո արդեն կարելի է մտածել այդ ուղղությամբ: Բայց որ աղջիկ էլ լինի, այնպես չի, որ դժգոհ կլինեմ: Ընդհակառակը, մի բան էլ գոհ կլինեմ (ժպտում է)... Բայց ինձ թվում է` կլինի: Աղջիկներն էլ են շատ սպասում այդ տղային: Կլինի` լավ, Աստված առաջ, չի լինի` էլի դժգոհ չենք, հետագայում լավ փեսաներ կունենանք:

-Թեև ծավալուն էր մեր զրույցը, բայց ինչպես կցանկանաք այն ավարտել:

-Ուզում եմ միմյանց մասին չչարախոսեն, իրար հարգեն ու սիրեն: Հասկանան մի բան. ցանկացած սխալ փնտրենք մեր մեջ: Բոլորս էլ 3-5 կիլոգրամ ենք ծնվում ու Աստված բոլորիս առջև դռներ է բացում: Խելք ունեցիր` ճիշտ դոռնով մտիր: