Արդեն ժամանակն է սկսել մտածել գալիք սերնդի մասին. Աննա Արմենակյանը գործունեության և ընտանիքի մասին

Լավագույն ձայն, լավագույն երգահան, լավագույն կատարող… Ահա այն բոնորոշումների մի մասը, որոնց արժանացել է Աննա Արմենակյանը: Երգչուհին, թեև տևական ժամանակ է Հայաստանում չի բնակվում և պասիվ գործունեություն է ծավալում, սակայն նրան հիշում ու նրա երգերը սիրով լսում են շատերը: Aysor.am-ը կապ է հաստատել ամերիկաբնակ Աննա Արմենակյանի հետ` տեղեկանալու ստեղծագործական, անձնական կյանքի մասին: 

-Աննա, արդեն տևական ժամանակ է, շոու-բիզնեսի աշխարհում պասիվություն եք պահպանում: Ինչո՞վ է պայմանավորված:

-Արդեն 7 տարի է` ամուսնացած եմ ու ժամանակիս մեծ մասը, նույնիսկ կասեի ամբողջ ժամանակս տրամադրում եմ ընտանիքիս և երեխաներիս: Ես դա բնական եմ համարում. այստեղ ապրելով` շատ բաներ կյանքում վերարժեքավորվում է, ինչի արդյունքում այսօր առաջնահերթություն եմ տալիս ընտանիքիս, քան երգարվեստին:

-Փաստորեն, այս ընթացքում դադարե՞լ եք ստեղծագործել:

-Ոչ, ես երբեք չեմ դադարել ստեղծագործել: Այն բոլոր երգերը, որոնք ստեղծել եմ վերջին շրջանում, ապագայում անպայման սիրով կներկայացնեմ իմ հանդիսատեսին:

-Տարիներ առաջ Հայաստանի լավագույն ձայներից էիք: Այժմ բնակվում եք ԱՄՆ-ում: Ձեզ Հայաստանից սե՞րը, թե՞ այլ հանգամանք տարավ:

-Ես 11 տարի է, ինչ բնակվում եմ Ամերիկայում: Հայաստանից մեկնեցի միայն այն պատճառով, որ ընտանիքս, ծնողներս երեք տարուց ավել էր` մեկնել էին, ես Երևանում մենակ էի: Դա ինձ բոլորովին չէր երջանկացնում, մեր ընտանիքը միշտ չափազանց կապված է եղել:

-Իսկ Ձեր ստեղծած կարիերան չափսոսեցի՞ք:

-Պատկերացրեք, իմ հաջողություններից և ոչ մեկն ինձ չէր ուրախացնում, քանի որ ֆիզիկապես չէի կարողանում այդ ամենը կիսել ընտանիքիս հետ: Ես այդ ժամանակ ամուսնացած չէի, իմ սեփական ընտանիքը չունեի, ոչ էլ սիրելի էակ ունեի Երևանում: Մի խոսքով, ինձ իմ քաղաքում ոչինչ չէր պահում` բացառությամբ իմ երկրպագուների: Մի խոսքով…

-Զղջման պահեր չե՞ք ունեցել:

-Գիտեք, ամեն դեպքում, կարծում եմ` ճիշտ որոշում եմ կայացրել, որի համար երբևէ չեմ փոշմանել: Տարիներ հետո, երբ ստեղծեցի իմ ընտանիքը և Աստված մեզ զավակներ պարգևեց, կյանքն ապացուցեց, որ ճիշտ էր իմ մեկնելը:

-Ի՞նչ զավակներ ունեք:

-Տղաս` Ալեքսս, շուտով կդառնա 4 տարեկան, իսկ աղջիկս` Անգելինաս, արդեն մեկ տարեկան է (ժպտում է):

-Տղամարդիկ այնքան էլ չեն հանդուրժում, որ իրենց կանայք բեմի մարդիկ են լինում: Արդյոք դա չէր հիմնական պատճառը, որպասիվացաք Ձեր ոլորտում:

-Այնպես չի, որ ասպարեզից հեռացել եմ, պարզապես երկար «պաուզա» եմ տվել: Գիտեք, նախկին երգչուհիներ կամ երգահաններ չեն լինում: Ես չեմ համարում, որ երգելը միայն մասնագիտություն է ինձ համար: Ոչ, դա կոչում է: Իսկ ամուսինս իմ ասպարեզից շատ հեռու չէ, բնականաբար, նման արգելքներ չէր կարող լինել նրա կողմից: Նա սիրում և հպարտանում է իմ երգարվեստով: Բացի այն, որ նախընտրել եմ ընտանիքս, նաև, երբ կսկսեմ իմ նոր մասնագիտությամբ ավելի շատ վաստակել ու կկարողանամ ֆինանսավորել իմ նոր ձայնագրությունները` կփորձեմ առավել ակտիվանալ երգարվեստի ասպարեզում: Չէ՞ որ այն շատ ծախսատար է:

-Երբ նոր էիք մեկնել ԱՄՆ, որևէ գործունեություն ծավալո՞ւմ էիք այդտեղ, թե՞ որոշել էիք հանգստանալ: 

-Ոչ, մինչ ամուսնանալս Ամերիկայում շատ ակտիվ գործունեությամբ էի զբաղվում: Երբ դեռ նոր էի եկել, դասավանդում էի երգեցողություն-ձայնամշակում: Վոկալի և́ մասնավոր դասեր էի տալիս, և́ երաժշտական դպրոցում էի դասավանդում: Այդ ընթացքում ձայնագրվեց նաև իմ հեղինակային` «Խոստովանություն» երգը, որի հիման վրա նաև շատ գեղեցիկ տեսահոլովակ նկարահանեցի: Ակտիվորեն մասնակցում էի բազմաթիվ համերգների ամբողջ Կալիֆորնիա նահանգում և Նյու Յորքում: Մենահամերգ ունեցա, ամենամյա երաժշտական մրցանակաբախության ժամանակ դարձա մրցանակակիր:

-Փաստորեն, այժմ չեք աշխատում:

-Ոչ, այժմ դասընթացները դադարեցրել եմ, քանի որ երեխաներս փոքր են և չեմ կարող համատեղել: Բայց փոխարենը ընդունվել եմ բժշկական մասնագիտական քոլեջ, որն այդքան շատ ժամանակ չի գողանում ինձանից, բայց ի ուրախություն ինձ` հարստացնում է գիտելիքներիս բազան:

-Բժշկությունը հետաքրքրո՞ւմ է Ձեզ: Դա՞ է Ձեր վերոնշյալ նոր մասնագիտությունը: 

-Այո, պատրաստվում եմ սովորել բժշկակակն ոլորտում` որպես բժշկի օգնական: Ինչպես նաև սովորելու եմ դեղագործության բաժնում: Ուզում եմ մասնագիտանալ նաև լաբորատոր աշխատանքների մեջ` որպես բուժաշխատող: Իսկ հետո որոշել եմ ևս երկու տարի շարունակել ուսումս նորից բժշկական ոլորտում` ավելի բարձր որակավորման համար: Սակայն այդ մասին դեռ շատ փակագծեր չեմ ցանկանա բացել: Ապագա պլաններս են, որոնք, հուսով եմ, կկարողանամ իրագործել:

-Աննա, որտե՞ղից է ծնվել բժշկական ոլորտի նկատմամբ այդ սերը:

-Միշտ եմ շատ սիրել այդ ոլորտը: Այլ կերպ չէր կարող լինել, քանի որ ինչպես երգարվեստը, այնպես էլ բժշկությունը իմ գենետիկայում կան. հայրս շուրջ 40 տարվա բժիշկ-թերապևտ է, գիտությունների թեկնածու: Վերջին 15 տարին նաև հոմեոպատ-նատուրապատ է:

-Իսկ մայրակա՞ն կողմը:

-Մայրիկիս պապիկը լուսահոգի գուսան Աղասին է: Ընդհանրապես, մեր ազգում շատ երգիչ-երգահաններ կան:

-Երկու տարբեր մասնագիտությունները միմյանց չե՞ն խանգարի: Եվ հետո, դժվար չէ՞ բեմից երկարատև հրաժարվելը:

-Այս երկրում ընդունված է մեկից ավել մասնագիտություն ունենալ: Գիտեք, այս տարիների ընթացքում ինձ համար շատ կարևոր հետևություններ եմ արել. փաստորեն, 20 տարի որպես հեղինակ կատարող, արտիստ լինելով պրոֆեսիոնալ բեմում ու երաժշտությունը ինձ համար դարձնելով իբրև ապրելակերպ` հասկացա` այս երկրում հնարավոր դարձավ ապրել առանց այդ ամենի, ամենակարևորն` առանց բեմի: Դա ինձ համար մեծ բացահայտում էր: Երբ ամբողջ կյանքս, անցած ուղիս և ապագաս վերարժեքավորեցի, հասկացա, որ առանց բեմի ու երգելու կարող եմ ապրել, առանց իմ ընտանիքի` ոչ: Եթե անցյալում ինքնաարտահայտվում էի ստեղծագործելով, հիմա ավելի հասուն ու զուսպ եմ գտնվում իմ զգացմունքների մեջ: Լինելով բացառիկ մաքսիմալիստ և իդեալիստ մարդ` գտնում եմ, որ յուրաքանչյուր գործով զբաղվելու համար պետք է համապատասխան կրթություն, փորձ ու գիտելիքներ ունենալ:

-Այսօրվա համար բացառիկ երևույթ եք նշում:

-Ես չեմ ընդունում դելետանտությունը: Եթե վաղը որոշեմ ֆիլմում նկարահանվել, ապա համոզված եղեք` նախապես դերասանի վարպետության և խոսքի դասընթացների կհաճախեմ, որևէ կինոքոլեջ կգնամ, ուսումնական հաստատություն կընդունվեմ, կամ գոնե մասնավոր դասաժամեր կվերցնեմ դերասան-վարպետների մոտ: Այնպես որ, կմասնագիտանամ, նոր կներկայանամ հանդիսատեսին: Ես միջակություն չեմ ընդունում որևէ ոլորտում, առավել ևս արվեստում:

-Այդտեղից հետևո՞ւմ եք հայկական շոու-բիզնեսին: Ինչպե՞ս եք գնահատում ներկայիս դաշտը:

-Ոչ միշտ է ստացվում հետևել: Հայկական շոու-բիզնեսում իմ տեսածների և լսածների մեջ կան բաներ, որ ինձ դուր են գալիս, կան այնպիսիք, որ ընդհանրապես չեմ հավանում: Բայց դա ճաշակի խնդիր է: Ասեմ, որ նոր սերնդի մեջ շատ տաղանդավոր երգիչներ կան: Գնահատում եմ նրանց համարձակությունը, ժամանակի շնչի զգացողությունը:

-Ոչինչ չասող երգերն էլ քիչ չեն, բայց դրանց կատարողները հաճախ մեղքը գցում են հանդիսատեսի վրա` ասելով, որ նա է պահանջում: Պահանջա՞րկն է առաջարկ ծնում:

-Ես տարիներ անց այն համոզման եմ եկել, որ ոչ թե հանդիսատեսը պետք է երգչին թելադրի, այլ երգիչը պետք է երաժշտական ճաշակ ձևավորի ժողովրդի մոտ: Երգիչը պետք է մատուցի, թելադրի ասելիքով ու մակարդակով երգեր: Դրա համար նախ և առաջ նա պետք է երաժշտական բարձր ճաշակ, գիտելիքներ և ամենակարևորը` ասելիք ունենա:

-Շատերը պատճառաբանում են, որ մարդիկ թեթև բաներ են սիրում լսել:

-Դե, միգուցե սովորական ունկնդրի համար դա բարդ երաժշտական ժանր կոչվի, բայց արդեն ժամանակն է սկսել մտածել գալիք սերնդի մասին, և ոչ միայն կոմերցիոն երաժշտության ու փող վաստակելու: Իհարկե, դրան էլ ամենևին դեմ չեմ, բոլորս էլ աշխատում ենք և վաստակում` որս ինչպես կարող ենք: Բայց դրա հետ մեկտեղ պետք է ամեն ինչ չափի մեջ լինի:

-Ի վերջո, չէ՞ որ դրսում մեզ առավել շատ ճանաչում են մեր մշակույթով, երաժշտությամբ: Եվ հետո, հայ սերունդներ են դաստիարակվում նաև սփյուռքում:

-Այո, ապրելով օտարության մեջ` հասկացել եմ, որ արվեստի բնագավառի ներկայացուցիչներս առավել շատ պատասխանատու ենք այստեղ մեծացող նոր սերնդի համար: Շատ կցանկանամ, որ մեր հայաստանաբնակ երգիչ-երգահանները երբևէ չմոռանան սփյուռքում բնակվող սերնդի մասին, ովքեր, հավատացեք, կարիք ունեն հայկական լավ, բարձրորակ երաժշտության: Օտարության մեջ ձուլվելը հեշտ է: Դա է պատճառը, որ ինձ պարտավորված եմ զգում խոսել այդ մասին: Չէ՞ որ ինքս էլ այստեղ երկու զավակ եմ մեծացնում: Եթե յուրաքանչյուր կատարող իր ուսերին զգա այդ պատասխանատվությունը, վստահ եմ, ամեն ինչ ավելի լավ կլինի:

-Աննա, իսկ ի՞նչ եք կարծում, մրցակցություն կա՞ այժմյան երգարվեստում:

-Անշուշտ: Բայց թող առողջ մրցակցություն լինի, չէ՞ որ դա արվեստագետին հնարավորություն է տալիս աճել և աշխատասիրության ու տաղանդի շնորհիվ հասնել բարձունքների:

-Արդեն 11 տարի ԱՄՆ-ում եք ապրում: Մեկնելուց հետո Հայաստան այցելե՞լ եք:

-Ոչ, չեմ այցելել: Հաջորդ տարի կդառնամ Միացյալ Նահանգների լիիրավ քաղաքացի: Կարծում եմ, երբ երեխաներս մի քիչ էլ մեծանան, անպայման կայցելենք: Բայց հստակ ժամկետներ չեմ կարող նշել:

-Այստեղ հարազատներ ունե՞ք:

-Այո, շատ հարազատ-բարեկամներ ունեմ, որոնց շատ սիրում ու կարոտում եմ:

-Ի՞նչ բնագավառից է Ձեր ամուսինը:

-Օպերատոր-մոնտաժող է, նաև ռեժիսորական փորձ և կրթություն ունի: Հայաստանում աշխատել է «Հայֆիլմ» կինոստուդիայում և «Բարս Մեդիա» դոկումենտալ ֆիլմերի ստուդիայում: Իսկ այստեղ շուրջ 14 տարի է, ինչ մասնագիտացել և զբաղվում է վիդեոգրաֆիայով: Նույնիսկ մի քանի տեսահոլովակներ է նկարահանել ամերիկաբնակ մի քանի երգիչների համար:

-Իսկ միասին որևէ աշխատանք չունե՞ք:

-Դեռ ոչ: Տարբեր պատճառներով միշտ հետաձգվել է: Հուսամ, մոտ ապագայում իմ հեղինակած երգերից մեկի հիման վրա, որն, ի դեպ, նվիրել եմ երեխաներիս, ամուսինս տեսահոլովակ կնկարահանի: Ի դեպ, այս 7 տարիների ընթացքում ամուսինս իր սեփական նկարահաման և մոնտաժի ստուդիան է բացել: Ունենալով բարձրակարգ և պրոֆեսիոնալ նկարահանման տեխնիկա` համագործակցում է ամերիկյան տարբեր գործակալություններ հետ:

-Մեր հայրենակիցներից շատերն են նախընտրում ապրել Ամերիկայում: Իսկապե՞ս, կյանքն այդտեղ հեշտ ու հաճելի է:

-Ամերիկայում կյանքն ամենևին հեշտ չէ, իսկ հաճելին ամեն մեկն ինքնն է իր համար կերտում` կախված մթնոլորտից ու միջավայրից: Երբեք չեմ հանդիպել այնպիսի էմիգրանտի, որի համար օտար երկրում կյանքը վերսկսելը հեշտ ու հաճելի լինի: Չեմ տեսել մեկի, որին կարոտը, կյանքի փոփոխությունն ու դժվարություններից վախը դեպրեսիայի ու անորոշության զգացողության չհասցնեն:

-Ձեզ մոտ է՞լ են նման վախեր եղել:

-Իհարկե, ես նույնպես բացառություն չեմ: Պարզապես, կան մարդիկ, ովքեր իրենց դրական լիցքերի, լավատեսության, պոզիտիվության շնորհիվ հաղթահարում են, գտնում են իրենց տեղն ու դերն այս երկրում ու նպատակասլացությամբ առաջ են գնում: Այնպիսիսներն էլ կան, որ ընկճվում ու կոտրվում են ու իրենց անզորությունից և թուլությունից հայտնվում են վատ, անմխիթար վիճակում: Դա նրանից չէ, որ Ամերիկայում են ապրում. կարող ես ապրել քո հայրենիքում ու նորից նույն հոգեվիճակում հայտնվել: Դա մարդու անհատականությունից է կախված: Սա մեծ հնարավորություների երկիր է: Հատկապես աշխատասեր, սովորող ու կառուցող մարդիկ կարող են հասնել մեծ բարձունքների և ապրել ու վայելել իրենց կյանքն այնպես, ինչպես իրենք են ցանկանում:

-Կարոտը չի՞ «խեղդում»:

-Կարոտը սկզբից է խեղդում, իսկ հետո զգացմունքները բթանում են, գուցեև սառչում ինչ որ չափով: Թեև, մեկ է, կարոտում ես, պարզապես ավելի դիմադրելի զգացմունք է դառնում:

-Այստեղի գործընկերների հետ շփումը պահպանվո՞ւմ է: Ովքե՞ր են Ձեր ընկերները:

-Այո, շատերի հետ եմ պահպանում իմ ընկերությունն ու կապերը: Շատերի հետ էլ, ցավոք, գալով Ամերիկա` ավարտել եմ և́ ընկերությունը, և́ համագործակցությունը: Բավականին շատ ընկերներ եմ ունեցել այստեղ և հայրենիքում: Հիմա ավելի շատ ընտրում եմ իմ կողքի մարդկանց, գերադասում եմ նվիրված, անկեղծ, բարի ու կամեցող մարդկանցով շրջապատված լինել: Ոչ թե քանակն է ինձ հուզում, այլ որակը: Հուսով եմ, չեմ սխալվում մարդկանց ընտրության մեջ:

-Ի՞նչ եք կարծում, երբևէ կվերադառնա՞ք հայրենիք` ապրելու նպատակով:

-Այս հարցը չափազանց պրովոկացիոն եմ համարում (ժպտում է): Ճիշտ չեմ համարում պատասխանել` կվերադառնամ, թե ոչ, և երբ կվերադառնամ… Հայրենիքը միշտ էլ իմ ու իմ ընտանիքի համար եղել է, կա, ու կմնա հարազատ ծննդավայր: Երկիր, որտեղ ես ինձ որպես արվեստագետ երջանիկ եմ զգացել, սիրված ու գնահատված: Շնորհակալ եմ, որ բախտի բերմամբ կյանքս այդպես է դասավորվել ու լիարժեք վայելել եմ այն, ինչ ունեցել եմ: Իսկ Ամերիկայում ես ինձ ռեալիզացրել եմ որպես կին ու մայր, և զգացել եմ այդ` գուցե ինձ համար նոր ու սպասված զգացմունքների բերկրանքը: Վայելում եմ ընտանիքս սերն այժմ ավելի հասուն ու կայացած կնոջ հոգեվիճակում: Ունենալով երկու երեխաներ` արդեն իրավասու չեմ միայնակ որոշումներ կայացնել: Որտեղ որ երեխաներիս համար լավ է, այնտեղ էլ պարտավոր եմ բնակվել ու շարունակել իմ գործառույթները` որպես կին, մայր, երգչուհի, բուժաշխատող. կարևոր չէ, որպես ինչ, կարևորն իրենց բարեկեցիկ ու հարմարավետ ներկան ու ապագան է, որը փորձում ենք ես և ամուսինս կառուցել իրենց համար` ջանք ու եռանդ չխնայելով: Պատրաստ ենք հանուն նրանց ապագայի առանց հանգստանալու աշխատել: Իսկ հայրենիք անպայման կայցելենք: Հոգեպես խաղաղ ու հանգիստ ես, երբ գիտես, որ ունես քեզ միշտ սպասող ու գրկաբաց ընդունող հայրենիք: Որքան ժամանակ էլ անցնի, միշտ վերադառնալու հող ունես, որի վրա երբեք քեզ օտար չես զգա: Այն մոր նման քեզ կգրկի, կգուրգուրի, կփայփայի, պինդ կսեղմի իր կրծքին: Երջանիկ եմ, որ ունեմ հայրենիք…