Կարող է ինչ-որ բանից «ջարդվեմ», բայց շատ արագ ոտքի եմ կանգնում. «Բանակումի» Վարոսն անկեղծանում է մասնագիտական զբաղվածության, բիզնես-գործունեության և ընտանիքի մասին

Aysor.am-ի զրուցակիցը դերասան Վահագն Խաչատրյանն է, ով առավել մեծ ճանաչում և սեր ձեռք բերեց «Շանթ» հեռուստաընկերության «Բանակում» սերիալից: Նրան այսօր շատերը հիշում են որպես Վարոս: Անձնական կյանքի, գործունեության և բիզնեսի մասին է մեր անկեղծ զրույցը:

-Վահագ, երկարատև էկրանային լռությունից հետո, կարծեք, թե նորից էկրանային զբաղվածություն ունեք, այո՞: Այլ նախագծերում և՞ս ընդգրկված եք:

-Այո, զբաղված եմ «Ուրիշի հոգին» սերիալում և դեռ այլ պլաններ չունեմ:

-Իսկ թատրո՞ն:

-Ոչ, առհասարակ չեմ ուզում թատրոնում աշխատել:

-Ինչո՞ւ: Թատրոնի աշխատավա՞րձն է պատճառը:

-Դերասան դառնալուց առաջ այդ մասին մտածում ես, հասկանում ես, որ թատրոնով մեծ գումարներ չես վաստակելու… Բայց այսօր չկա այն գաղափարը, որի համար արժի գնալ թատրոն: Չեն բեմադրվում ներկայացումներ, որտեղ մեր արդի խնդիրներն են արծարծվում: Նաև, այս պահին չկա այնպիսի թիմ, որի հետ կցանկանայի աշխատել:

-Նախկինում աշխատե՞լ եք թատրոնում:

-Իհարկե. 2004 թվականին ընդունվել եմ թատերական ինստիտուտ, 2005 թվականին բրիտանական խորհուրդը կազմակերպեց ինտերակտիվ թատրոնի երկշաբաթյա դասընթացներ: Ես և կուրսեցիներիցս մի քանիսը մասնակցել ենք, ընդգրկվել ներկայացումներում… Դա ինտերակտիվ թատրոնի տեսակ է և մինչև հիմա գործում է, այստեղ հավերժական՝ սիրո, դավաճանության թեմաներ չկան, այլ սոցիալական հարցեր են քննարկվում: Հանդիսատեսը ներկայացման ժամանակ փոխարինում է ճնշող կերպարներին: Այդ ներկայացումները միշտ «վատ» ավարտ են ունենում, որպեսզի հանդիսատեսը կարողանա բեմ բարձրանալ և սեփական լուծումը տալ: Ի վերջո, ներկայացման վերջաբանը հանդիսատեսն է որոշում: Նաև Կամերային երաժշտական թատրոնում, Մնջախաղի թատրոնում, Արա Երնջակյանի մոտ՝ Կամերային թատրոնում եմ խաղացել…

-Սակայն հանդիսատեսը Ձեզ առավել շատ ճանաչեց ու սիրեց «Բանակում» հեռուստասերիալից՝ Վարոսի կերպարով:

-Այո, սերիալը մասսայական ճանաչում է բերում, այն էլ մեր փոքր Հայաստանում: Հեռուստատեսությունը նման ֆունկցիա ունի: Բայց թատրոնում այդպես չէ, կարող է շատ տաղանդավոր դերասան լինես, անընդհատ զբաղվածություն ունենաս թատրոնում, բայց քեզ չճանաչեն: Շատերին սկզբունքը թույլ չի տալիս մտնել սերիալ, շատերն էլ ուղղակի չեն ցանկանում էկրաններին երևալ…

-Էկրանային դադարի ընթացքում ինչո՞վ էիք զբաղվում:

-Նախ, սկզբում ծառայության մեջ եմ եղել: Եվ հետ, ես իմ առջև ժամանակին խնդիր էի դրել՝ արվեստով, դերասանի գործունեությամբ զբաղվել մինչև 25 տարեկան, այնուհետև, եթե զգամ, որ այդ ոլորտում պարապուրդի եմ մատնվում, ապա իմ կյանքը պետք է փորձեմ այլ կերպ շարունակել… Հայաստանում դա տղամարդու գործ չէ: Ես չեմ կարող դառնալ «ալկոհոլիկ» կամ նստել «գրիմանոցում» ու բամբասել…

-Եվ ի՞նչ ճանապարհ ընտրեցիք:

-Ծաղկի բիզնես ձեռնարկեցի: Թումանյան-Աբովյան խաչմերուկում ծաղկի սրահ վարձակալեցի, բայց աշխատող չէի պահում, ինքս էլ աշխատում էի: Միայն դիզայնը ինքս չէի անում: Սակայն ներկա պահին ինչ-ինչ պատճառներով այդ բիզնեսը չկա…Այժմ այլ գերծերով եմ զբաղվում: Թեև, սա բիզնես չի, բայց ինձ թվում է՝ մոտ ապագայում նոր բան կձեռնարկեմ:

-Ճանաչումն օգնո՞ւմ էր բիզնեսում:

-Գիտեք, ես գործը սկսելիս դրա վրա չեմ հիմնվել, բացարձակ չեմ մտածել, որ ինձ պետք է ճանաչեն ու դրա համար ինձանից ծաղիկ գնեն: Ասեմ ավելին, երբեմն դա ինձ խանգարել է, մարդիկ մոտենալուց հետո մտածել են՝ «թաքնված տեսախցիկ» է, նկարահանում է ու չեն առել ծաղիկ: Ես էլ չեմ սկսել «կյանքս պատմել»՝ բացատրելով, որ սա նկարահանում չի… Չգիտեմ, միգուցե ինչ-ինչ բաներում օգնել է. օրինակ, երբ մտնում ես ծաղկի շուկա, ապա դիմացինդ քեզ որպես անծանոթ չի մոտենում, իրեն ինչ-որ չափով ծանոթ ես ու վերաբերմունքն էլ որոշակի փոխվում է:

-Դժվար չէ՞ Հայաստանում բիզնես ձեռնարկել:

-Բայց ի՞նչն է հեշտ կյանքում: Ես մի բան եմ հասկացել, մարդու ձեռնարկած գործը հաջողվում է այնքանով, որքանով նա ուզում է: Եթե ես հիմա շատ լուրջ նպատակ ունենամ՝ մեկնել դրսում սովորելու, ապա, կարծում եմ, ինձ ոչինչ չի խնգարի:

-Փաստորեն, լավատես եք: Հե՞շտ է մեր ժամանակներում այդպիսին լինել:

-Միշտ ու ամեն դեպքում: Ու երևի ինձ դա էլ փրկում է (ժպտում է): Այնպես չի, որ ես դրա համար ջանք եմ թափում, ուղղակի դա իմ տեսակն է: Կարող է ինչ-որ բանից «ջարդվեմ», բայց շատ արագ ոտքի եմ կանգնում: Անհաջողությունների դեպքում աշխատում եմ բոլոր հնարավոր միջոցներով ինձ այդ իրավիճակից դուրս բերել, «ցրել»՝ դա կլինի անիմաստ հումոր անելով, ուրախանալով ու պարելով՝ կապ չունի:

-Սերիալում նկարահանվող դերասանի աշխատավարձը բավարարո՞ւմ է ապրելու համար:

-Նայած՝ ինչ դերասան:

-Օրինակ, Ձեզ բավարարո՞ւմ է:

-Եթե բավարարեր, հաստատ ուրիշ բանով չէի զբաղվի: Բայց սա տղամարդու համար հիմնական գործ չի Հայաստանում: Մարդիկ այս կամ այն ասպարեզում ունեն մշտական աշխատանք, կայուն եկամուտ: Բայց երբ քո գործունեությունը կայուն ֆինանսական եկամտի աղբյուր չի ապահովում, ապա դա լավ չի: Եվ հետո, ինչպե՞ս են դառնում պրոֆեսիոնալ մասնագետ՝ ֆուտբոլիստ, երաժիշտ… Իհարկե, օրը 8, 10, 12 ժամ պարապելով, նվագելով: Այ հենց դրա համար էլ մեր երկրում ոչ մի բան պրոֆեսիոնալ չի արվում, բոլորն էլ հազար մասի են բաժանվում: Պրոֆեսիոնալ ոչինչ կա. նույնն է, որ աղբամանի մեջ մաքուր կոնֆետ փնտրես: Այնպես որ ուրախացի նրանով, ինչ կա, ինչ ունես:

-Վահագ, ի վերջո, Ձեր ապագան ո՞ր ոլորտում եք տեսնում:

-Ինչքան էլ լավատես լինեմ, պետք է անկեղծ ասեմ, որ ինձ թվում է՝ Հայաստանում որևէ ոլորտում ապագա չկա: Չեմ կարող ասել, թե վաղը որ ոլորտում կլինեմ, ոչ մի երաշխիք չունեմ: Չգիտեմ, առավոտյան արթնանամ՝ ինչ կլինի այս երկրում: Սա անկայուն երկիր է, բայց դե, ինչ արած, մերն է:

-Այսինքն, Հայաստանից դուրս ե՞ք տեսնում:

-Ոչ, ո՞ւր գնաս, ի՞նչ անես:

-Գնաս այնտեղ, որտեղ ավելի կայուն է… Գուցե հեռանա՞լն էլ հնարավորությունների խնդիր է:

-Դրսում շատ բարեկամներ ունեմ, նորմալ էլ ապրում են: Բայց դա իմ տեղը չի: Նախընտրում եմ այստեղի 500 եվրոն այնտեղի 1500-ի փոխարեն: Ես այստեղ, իմ քաղաքում ամեն մեկին գիտեմ, ընկերներ ունեմ, իրենց տեսակներին ճանաչում եմ: Միգուցե ես դրսում ինձ օրենքով պաշտպանված զգամ, իմ իրավունքները չոտնահարվի այնքան հաճախ, որքան այստեղ, բայց մեկ է, ես սրան եմ սովոր. ինձ դուր է գալիս գիշերվա ժամը 4-ին հանգիստ քայլել իմ քաղաքում…

-Վտանգավոր չի՞:

-Չեմ նկատել որևէ վտանգ: 90-ականներին ավելի վտանգավոր էր, այն ժամանակ փողոցում շներ կային, իսկ հիմա չկան:

-«Բանակում» սերիալի Ձեր Վարոսի կերպարը շատերին էր գրավել իր տաքարյունությամբ: Նույնիսկ «ոտներդ կջարդեմ» արտահայտությունը տարածում գտավ երիտասարդների շրջանակներում: Հետաքրքիր է, նմանություններ ունե՞ք Ձեր կերպարի հետ, իրական կյանքում ոտքեր շա՞տ եք «ջարդել»:

-Չէի ասի: Կռիվներ արել եմ, ո՞վ չի անում: Ինչ վերաբերում է նմանությանը, ապա ինձ թվում է՝ ես այդքան պարզ չեմ, որքան Վարոսը: Թե ինչո՞ւ էր հեռուստադիտողը սիրում այդ կերպարը՝ չգիտեմ, ինձ համար զարմանալի է: Ես չէի սիրի (ծիծաղում է): Իսկապես, մեծ էր հետաքրքրությունը կերպարիս նկատմամբ: Այնքան է պատահել, որ տղաներով գնում էինք մի տեղ «հաց ուտելու», բայց մինչ այդ նկարված էինք լինում ու երևի նշված էր լինում վայրը, պարզվում էր հատուկ եկել են ինձ տեսնելու: Զարմանում էի… Միգուցե իմ դերն է, դրա համա՞ր եմ քննադատաբար մոտենում:

-Սերիալային դաշտը տարիների ընթացքում առաջընթաց ունի՞:

-Գիտեք, երբ նկարահանվում էինք «Բանակումում», նկարահանման հրապարակում անընդհատ ինչ որ պրոցես էր տեղի ունենում: Տղաների հետ ընկերացանք ու մինչև հիմա էլ շփվում ենք: Միասին գնում էինք պարելու, ուտելու…Ինձ թվում էր՝ գնալով դեպի լավն էր շարժվելու: Բայց ապարդյուն, ոչ մի ստեղծագործական պրոցես չկա հիմա, գալիս ես, գործդ անում, գնում… Վերջերս «Սահմանում» սերիալի թրեյլերը տեսա, ինձ հետաքրքրեց: Սպասելիքներ ունեմ այս ֆիլմից:

-Եթե չեմ սխալվում, Ձեր կինը ևս դերասանուհի է, ժամանակին նկարահանվում էր հանրային հեռուստաընկերությունում:

-«Հանուն սիրո» սերիալում էր խաղում… Բայց մենք հիմա ամուսնալուծված ենք…

-Անակնկալ հայտարարություն էր. բալիկ ունեք չէ՞:

-Այո, աղջիկ:

-Ի՞նչն է երիտասարդ զույգերի բաժանման պատճառ դառնում:

-Պատճառները յուրաքանչյուրի դեպքում տարբեր են: Անձամբ ես այս հարցում անկեղծանալ չեմ ցանկանում:

-Իսկ շփումը փոքրիկի հետ պահպանվո՞ւմ է:

-Միանշանակ:

-Ամուսինները կարողանո՞ւմ են ընկերական հարաբերություններ պահել բաժանությունից հետո:

-Դա անհատական է: Նայած ինչպես են բաժանվել. օրինակ, եթե իրար «տվել-սպանել» են, ինչպե՞ս կարող են հետագայում ընկերություն անել…

-Եթե ընտանիքը չմիավորվի, ապա հետագայում Ձեր կողքին ի՞նչ տեսակի մարդու եք պատկերացնում: Կամուսնանա՞ք կրկին դերասանուհու հետ:

-Չգիտեմ՝ ինչ տեսակ մարդու, չես իմանա՝ հետագայում ինչ կլինի: Այս պահի դրությամբ այդ մասին բացարձակ չեմ մտածում, այլ բաներ եմ մտածում: Իսկ ինչ վերաբերում է մասնագիտությանը, ապա իմ բաժանությունը կապ չունի մասնագիտության հետ:

-Երիտասարդ տարիքում ունեցած նմանատիպ դժվարությունները չե՞ն խանգարում ստեղծագործող մարդուն:

-Ոչ, ինչ տարբերություն դերասան ես, թե ոչ: Ընդհակառակը, մտածելը լավ բան է (ժպտում է):

-Խանդո՞տ եք:

-Եթե տեղիք տան՝ այո: Ես այսպես եմ ընկալում. եթե դիմացինը քեզ է խանդում, դու էլ, բնականաբար, պետք է իրեն խանդես: Չի լինում այնպես, որ խանդը միակողմանի լինի: Բայց ասեմ, որ հիվանդագին խանդոտ չեմ:

-Փաստորեն, դուք ուզեք, թե ոչ, միշտ պետք է խանդեք:

-Ինչո՞ւ:

-Որովհետև անընդհատ ուշադրության կենտրոնում եք, աղջիկների շրջապատում ու Ձեզ չեն կարող չխանդել:

-Ամեն մարդ պետք է գիտակցի՝ ում կողքին է գտնվում, կարո՞ղ է նրա հետ ապրել, թե՞ ոչ: Եթե ոչ, ավելի լավ է սկզբում հրաժարվի այդ մարդուց, քան հետագայում անընդհատ «կրծի» կողքինին: Միշտ պետք է քայլերդ հաշվարկված լինեն, հետևանքների մասին մտածես:

-Ձեր քայլերը մի՞շտ են կանխամտածված, թե՞ երբեմն պահն է թելադրում:

-Անկեղծ՝ ես պահով շատ եմ առաջնորդվում: Կարող է հանկարծակի որոշեմ այս կամ այն բանն անել ու անեմ: Բայց լուրջ քայլերս միշտ կանխամտածված են: Շատ մեծ տեղ եմ տալիս նաև իմ հավատին. եթե մի բանի շատ եմ հավատում՝ վստահ եմ լինում, որ այն կիրականանա: Դեռևս կյանքը ցույց է տվել, որ այն, ինչը հավատով ու սիրով եմ արել, որոշ չափով ստացվել է:

-Ի՞նչ է, ընտանիքը սիրո՞վ չեք ստեղծել:

-Ընտանիքը բոլորովին այլ բան է: Չոր հաշվարկ, գործ ու փող չի, որ ներդնես ու ստացվի կամ չստացվի: Դա շատ նուրբ աշխարհ է:

-Վերջին տարիներին արդիական դարձած կին-տղամարդ իրավահավասար հարաբերությունների կողմնակի՞ց եք:

-Բնությունը տղամարդուն ու կնոջն արդեն իսկ հավասար չի ստեղծել, տարբեր օրգանիզմներ են: Կա երաժշտություն, կա նկարչություն… Կարո՞ղ ես երաժշտությունը համեմատել նկարչության հետ: Այնպես որ, կինը կին է, տղամարդը՝ տղամարդ: Հավասար են այնքանով, որ երկուսն էլ մարդ են, շնչում են, զգում են… Բալանսը պետք է պահվի, ըստ իս: Դա ամերիկյան հերթական սարքած բան է: Մեր մշակույթի, տեսակի մեջ չկա, մերը չի: Մեզ մոտ մայրը մայր է, հայրը՝ հայր, ու յուրաքանչյուրն իր տեղն ունի: Որքանով են իրար հավասար, կամ ոչ՝ թող տվյալ ընտանիքը որոշի:

-Ավանդապահ եք:

-Երևի, ուղղակի ես այդպես եմ հասկանում:

-Կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին:

-Ծնունդով Երևանից եմ, ունեմ եղբայր, հայ, մայր, երկու տատիկ: Պապիկներս մահացել են: Մայրս դպրոցում կենսաբանություն է դասավանդում, ես էլ նույն դպրոցն եմ ավարտել: Հայրս վարսահարդար է, աշխատում է «Զվերև» գեղեցկության սրահում, եվրոպայի չեմպիոն է այդ բնագավառում: Զուգահեռ Թատերականին՝ նաև վարսահարդարություն եմ սովորել: Ի՞նչ իմանաս, կարող է կյանքում պետք գալ (ծիծաղում է):

-Կարող եք ընտանեկան բիզնես սկսել՝ սեփական սրահ բացելով:

-Դրա մասին դեռ չեմ մտածել, կարելի է:

-Վահագ, կյանքում զղջման պահեր հաճա՞խ եք ունենում:

-(Մտածում է) չէ, եթե ինչ որ բան չեմ արել, նշանակում է՝ պատճառներ են եղել:

-Ավելի շատ արածների՞ համար եք զղջում:

-Ոչ, պարզ է, որ չարածի համար պետք է զղջաս:

-Ձեր կյանքի ամենալավ ժամանակաշրջանը ո՞րն եք համարում:

-Երևի ուսանողական բուռն ստեղծագործական տարիները: 2004-ից 2010 թվականն ընկած հատվածում շատ վառ ու գունավոր, խիտ տարիներ ենք ապրել, տարբեր փառատոնների ենք մասնակցել: Ի դեպ, ես առաջին մասնագիտությամբ պարող եմ, «Բարեկամություն» համույթում եմ պարել: Ասեմ, որ նաև գիմնաստիկայով, լողով եմ սբաղվել, բրեյք դանս եմ պարել: Գտնում եմ, որ դերասանն ամեն ինչ պետք է կարողանա անել, բեմում կամ նկարահանման հրապարակում տարբեր հմտություններ են պահանջվում:

-Հարաբերություններում ի՞նչը չեք հանդուրժում:

-Սուտը չեմ սիրում: Մնացած ամեն ինչ կարող եմ հասկանալ, պատասխանը գտնել: Իմ թերությունն է, որ չեմ կարողանում խաբել ոչ մի կերպ: Խնդիրը նրանում չի, որ խաբել չգիտեմ, ուղղակի խաբել չեմ սիրում: Եթե որևէ մեկին չեմ ընդունում, սիրում, չեմ էլ կարող իր հետ «от души» շփվել, ասել-խոսել: Եթե չեմ սիրում, կարիք էլ չունեմ ձևեր թափելու… Ու հաճախ տուժում եմ:

-Շա՞տ ընկերներ ունեք:

-Չի կարելի շատ ընկերներ ունենալ: Շատ մարդիկ կան, որոնց հետ շփվում, լավ ժամանակ ենք անցկացնում, սիրում ու հարգում,  օգնում ենք իրար: Բայց նրանք ընկերներ չեն: Մարդը չի կարող շատ ընկերներ ունենալ: Նա այն անձնավորությունն է, ում վստահում ես ամեն ինչ, ում հետ պատրաստ ես տարբեր ճանապարհներ անցնել: Հիմա, իհարկե, ով ում հասնում՝ բարևում, պաչում, կյանքա ասում ու ընկեր կոչում:

-Ինչպիսի՞ հանգիստ եք նախընտրում:

-Ես ակտիվ հանգստի կողմնակից եմ: Շատ եմ սիրում ջուր, ուրախանալ, պարել, երգել: Լողալն ինձ համար կարևոր բաղադրիչ է հանգստի ընթացքում: Ջուրն իմ տարերքն է, եթե Սևանի մոտով եմ անցնում (բնականաբար՝ ոչ ձմռանը), անպայման մտնում, լողում եմ:

-Որքան նկատում եմ՝ վատ սովորություն ունեք:

-Ծխելը՞ նկատի ունեք: Դե հա, ծխում եմ, ինչ ասեմ… Բայց գիտեք, ներկայացման ժամանակ եմ սկսել ծխել: Մինչև 22 տարեկան չէի ծխում: Ներկայացման ժամանակ կերպարս պետք է ծխեր, ու որպեսզի բնական ստացվի՝ ռեժիսորն ասաց, որ նորմալ, «մարդավարի» ծխեմ: Օրը 4 անգամ փորձում էինք, ես էլ 4 անգամ ծխում էի…Հետո արդեն երբ տղաներով հավաքվում էինք թեկուզ «բլոտ» խաղալու, ես էլ էի ծխում… Ու հիմա օրեկան մեկ տուփ ծխում եմ: Բայց ասեմ, որ ես եմ պատրաստում իմ ծխախոտը, այ այսպիսի փոքրիկ ապարատ ունեմ…

-Այլ վատ սովորույթներ էլ ունե՞ք:

-Հա, գիշերները խռռացնում եմ (ծիծաղում է):

-Այսքան զրուցելուց հետո ինչպե՞ս կեզրափակեք:

-Կասեմ, որ այժմ Հայաստանում մարդիկ շատ են չարացած միմյանց դեմ, մարդը մարդու դեմ է չարացել: Ոտքդ տրորելու պատճառով պատրաստ են քեզ սպանել: Այս ամենի պատճառը կենցաղային խնդիրներն են: Շատերն առավոտից գիշեր աշխատում են, որպեսզի գումար հայթայթեն և չեն զբաղվում իրենց երեխաներով, սիրելիներով, ծնողներով: Դրա մեջ կորում են գեղեցիկ երազանքներն ու նպատակները: Ու այդ չարությունը հետո թափում են մեկ ուրիշի գլխին…Այնպես որ, չարությունն է այս պահին ինձ ամենաշատն այս երկրում խանգարում: Տգիտությունը փառաբանվում է մեր երկրում. հազար ափսոս...