Պայմանավորվեցինք, որ համերգը կազմակերպելիս նրանք ոչ-մի տեղ չեն հայտարարի իմ անունը. Սուրեն Թադևոսյանը՝ ընկերասիրության և անձնականի մասին

Լավություն արա, այն մի օր անպայման քեզ ետ կգա. հավանաբար այս սկզբունքով է ժամանակին առաջնորդվել ռեժիսոր, սցենարիստ և պրոդյուսեր Սուրեն Թադևոսյանն, ով բուժման նպատակով վերջին ամիսներին գտնվում է Իսպանիայում: Ընկերոջը, գործընկերոջն աջակցելու և օգնելու պատրաստակամությամբ «Yeghoyan» փրոդաքշնի նախաձեռնությամբ «Երեք հրացանակիրների»՝ «Մեկը բոլորի համար, բոլորը՝ մեկի» կարգախոսով օրերս Արամ Խաչատրյան համերգասրահում էին «ժամադրվել» հայկական շոուբիզնեսի ամենավառ ներկայացուցիչները:

Aysor.am-ը բուժման ընթացքի, առաջիկա գործունեության, նպատակների և, իհարկե, ընկերության մասին զրուցել է Սուրեն Թադևոսյանի հետ:

-Սուրեն, ամռանը տեղեկացանք, որ առողջական խնդիրներ ունեք և մեկնել եք բուժվելու: Հիմա որտե՞ղ եք, ինչպե՞ս եք:

-Ճիշտն ասած՝ խնդիրները սկսվել են դեռևս ձմռանը. Երևանում՝ մոտ երեք ամիս հիվանդանոցում անցկացնելուց հետո, երբ վիճակս վերջնական վատացավ՝ տեղափոխեցին Իսպանիայի Վալենսիա քաղաք: Բուժումս այստեղ շարունակեցի, վիրահատություն տարա: Այժմ վերականգնողական աշխատանքներ են տարվում, բժիշկների հսկողության տակ եմ:

-Փաստորեն, դո՞ւրս եք գրվել հիվանդանոցից:

-Այո, երեք ամիս այստեղ հիվանդանոցում անցկացնելուց հետո սեպտեմբեր ամսին դուրս գրվեցի: Իհարկե,արդեն տանից շարունակում եմ բուժումս, նաև վերականգնողական ընթացքի մեջ եմ, ինչպես նշեցի: Գրեթե ամեն օր հիվանդանոց եմ այցելում: Իհարկե, դեռ շա՜տ երկար ճանապարհ կա անցնելու, բայց հիմա ես անհամեմատ լավ եմ: Երևանում իմ մտերիմները տեսել են, թե ինչ վիճակում տեղափոխվեցի Իսպանիա…

-Հավատացեք, որ Ձեր առողջությամբ շատերն են հետաքրքրված. որքան հասկացա՝ առաջընթաց կա Ձեր առողջականում, բայց, ամեն դեպքում, ո՞րն է հիմնական խնդիրը:

-Գիտեք, ես այս ամենը մանրամասն պատմեցի, որովհետև ինձ էլ են շատ գրում ու հարցնում առողջականիս մասին: Անչափ շնորհակալ եմ բոլորին, բայց հավատացեք, կան բաներ, որոնց մասին ցանկալի չի պատմել, բոլոր հետաքրքրվողներին բացատրել, տեղեկացնել: Ըստ իս՝ իմ ախտորոշումը իմ և իմ բժիշկների խնդիրն է: Բոլորն էլ որոշակի անձնական խնդիրներ ունեն: Անիմաստ եմ համարում մարդկանց ծանրաբեռնել նաև իմ պրոբլեմներով:

-Հայկական շոուբիզնեսի ներկայացուցիչները երեկ համերգային ծրագրով հանդես եկան Արամ Խաչատրյան համերգասրահում՝ հայտարարելով, որ համերգից եկած ողջ հասույթը տրամադրվելու է իրենց ընկերոջ՝ Ձեր բուժմանը: Տեղյա՞կ էիք նրանց մտահղացման մասին:

-Այո, տեղյակ էի: Կցանկանամ որոշ բաներ պարզաբանել…

-Խնդրեմ:

-Դեռ իմ՝ Երևանում գտնվելու ժամանակ ընկերներիցս և գործընկերներիցս ոմանք օգնության տարբերակներ էին առաջարկում, որոնք բոլորն էլ ի վերջո հանգում էին գումար հավաքելուն: Սակայն ես այդ գաղափարին միշտ կատեգորիկ դեմ եմ եղել և շարունակում եմ նույն մտքին մնալ. այլ բան է, երբ քեզ անձամբ ճանաչող մարդն է ուզում օգնել և դա ի սրտե է անում, և բոլորովին այլ բան է, երբ դու հանրությունից օգնություն ես խնդրում և գումար հավաքում: Կարծում եմ, բոլորն էլ սեփական խնդիրներ ունեն: Ես կցանկանայի, որ իմ անունը ասոցացվեր իմ կատարած աշխատանքների հետ, այլ ոչ թե որպես ինչ-որ մեկը, ում համար փող են հավաքել…Երբ Խաչիկ Եղոյանից այս համերգի առաջարկը լսեցի, երկար ժամանակ չէի համաձայնվում: Հետո իմ երգիչ ընկերները նմանատիպ առաջարկներ արեցինն… Ի վերջո, պայմանավորվեցինք, որ համերգը կազմակերպելիս նրանք ոչ-մի տեղ չեն հայտարարի իմ անունը: ՉԷի ցանկանա, որ լինեին մարդիկ, ովքեր համերգին կգային ուղղակի ինձ հարգելով՝ օգնելու նպատակով:

-Կարող եմ վստահեցնել, որ Ձեր ընկերները պահել են խոստումը:

-Այո, «Yeghoyan» փրոդաքշնը հիանալի համերգ կազմակերպեց: Բազմաթիվ արձագանքներ եմ ստանում, որ հանդիսատեսը շատ գոհ է եղել համերգից: Իսկ դա ամենակարևորն է: Իմ կարծիքով, մենք երկու լավ գործ ենք արել. մարդկանց համար հետաքրքիր երեկո ենք կազմակերպել, նաև իրական օգնություն ենք ստացել երկար ու անվերջ թվացող բուժման համար:

-Սուրեն, գիտեմ, որ Դուք էլ միշտ Ձեր ընկերների կողքին եք եղել: Սպասո՞ւմ էիք, որ նրանք էլ Ձեր կողքին կկանգնեն: Մեր ժամանակներում հավատո՞ւմ եք ընկեր հասկացողությանը:

-Չգիտեմ՝ որքանով է ինձ մոտ ստացվել, բայց ես աշխատել եմ միշտ բոլորին օգտակար լինել: Հիվանդանոցում անցկացրած այս ամիսներն ինձ շատ բան սովորեցրեցին… Շատ չմանրանամ, բայց հավատացնում եմ Ձեզ՝ ես հիմա ավելի շատ կաշխատեմ բոլորին օգտակար լինել: Հաճախ նույնիսկ ժամանակին և տեղին ասված ընդամենը մի խոսքը չափազանց կարևոր ու ճակատագրական է դառնում: Ինչ վերաբերում է հարցի երկրորդ մասին, ապա ասեմ. ընկերներիս հավատարմության վրա ես երբեք չեմ կասկածել: Ու դա փոխադարձ է…

-Համերգից ստացված այս հասույթը որքանո՞վ կարող է Ձեզ օգտակար լինել:

-Ասեմ այսպես. սա որոշ չափով կնպաստի այս պահին առկա գլխավոր խնդիրներից մեկի լուծմանը… Համերգի կազմակերպիչներն ու բոլոր մասնակիցները մանրամասներին տեղյակ են, կարծում եմ՝ չկա կարիք այդ մասին պատմել նաև ընթերցողին:

-Սուրեն, այդտեղ՝ Իսպանիայում, ովքե՞ր են Ձեր կողքին, ովքե՞ր են հաճախ այցելում:

-Այս բոլոր դժվարություններն իմ հետ հավասար իր ուսերին տարել ու շարունակում է տանել կինս՝ Աննան: Գիտեք, այստեղի ապրելու ռիթմը բոլորովին այլ է, ոչ մեկին չեմ կարող մեղադրել, որ ժամանակ չեն գտնում ինձ այցելել: Սակայն շատ մտերիմներ ունեմ, ովքեր ամեն դեպքում կողքիս են ու ես շատ շնորհակալ եմ իրենց: Ի դեպ, շատ բազմազգ են նրանք՝ հայեր, ռուսներ, ուկրաինացիներ, իսպանացիներ…

-Վստահ եմ, որ անգամ այժմ մտածում եք գործունեության մասին. ի՞նչ ծրագրեր ունեք:

-Իսկապես, ամբողջ օրն իմ մտքում դա է (ժպտում է): Պլաններ շատ կան. Նախ, ավարտում եմ երկրորդ գիրքս, ու եթե ամեն ինչ նորմալ ընթանա՝ մինչև գարուն լույս կտեսնի: Նաև, ունեմ մի քանի կարճամետրաժ և մեկ լիամետրաժ ֆիլմի մտահղացում, որոնց սցենարների վրա արդեն իսկ սկսել եմ աշխատել: Տա Աստված, 2016 թվականին կարողանամ իրագործել նպատակներս:

-Վերջին շրջանում մեզ մոտ հաճախ են ֆիլմեր նկարահանվում: Որպես ռեժիսոր՝ կցանկանայի իմանալ Ձեր կարծիքը. այդ առատությունը որակ ապահովո՞ւմ է:

-Շատ դժվար է միանշանակ պատասխան տալ այդ հարցին. Այն փաստը, որ նկարահանում են՝ շատ լավ է: Իսկ թե ինչքանով է այն կինո՝ բոլորովին այլ հարց է: Ըստ իս, որակով աշխատանքներ էլ կան: Սակայն մեծամասամբ թյուրիմացություն են, որոնք ի վերջո խանգարում են այն քիչ մարդկանց, ովքեր որակով աշխատանք են կատարում: Ամեն ինչ միմյանց շատ կապակցված են: Գիտեք, երբ հանդիսատեսը մեկ, երկու, երեք անգամ գալիս է նույն կինոթատրոնն ու դիտում անորակ ֆիլմ, չորրորդ անգամ արդեն դժվար կլինի նրան համոզել, որ այս նոր կինոն ԼԱՎՆ է, տոմս գնի և նայի: Նա արդեն անհավատ է դառնում: Բայց հենց այդ 4-րդ ֆիլմը կարող է իրականում որակյալ արտադրանք լինել:

-Դուք նաև ռեժիսուրայի բնագավառում միշտ տարբերվել եք ինքնատիպ ձեռագրով: Այսօր, կարծեք թե, մեր շոուբիզնեսում ևս միապաղաղություն է տիրում: Համաձա՞յն եք:

-Չեմ սիրում քննադատել: Ի վերջո, այսօրվա վիճակի մեջ բոլորս էլ ունենք մեղքի մեր բաժինը. թե՛ երգիչները, ովքեր անճաշակություն են պատվիրում, թե՛ ռեժիսորներն, ովքեր փորձում են հարմարվել այսօրվա պրոբլեմներին և սկսում են անորակ ու անճաշակ աշխատանք կատարել, թե՛ հանդիսատեսը, ով շատ ժամանակ ընդունում է ամեն ինչ՝ ուշադրություն չդարձնելով որակին… Ամեն դեպքում, եկեք անկեղծ լինենք և նկատենք, որ այսօրվա՝ անճաշակության այդպիսի քանակի մեջ կան, որոշ տոկոս են կազմում նաև որակյալ ու լավ աշխատանքները: Իսկ ապրելով Հայաստանում՝ հեշտ չէ որակյալ «պրոդուկտ» ստանալ, հավատացեք ինձ:

-Գիտեմ որ ունեք նաև բժշկի, տնտեսագետի, իրավաբանի մասնագիտություններ: Ինչո՞ւ երբևէ այս երեքից մեկին «զարկ» չեք տվել:

-Չէ, բժշկության հետ ես կապ չունեմ և չեմ ունեցել երբևէ: Այդ շփոթմունքը երևի այն պատճառով է, որ Երևանի Բժշկական համալսարանի ՈՒՀԱ-ի թիմի անդամ եմ եղել: Բայց մեր թիմի կեսից ավելին ուրիշ ուսումնական հաստատություններից էին (ժպտում է): Իսկ իրավաբանական և տնտեսագիտական, այո, սովորել եմ, բայց կիսատ եմ թողել:

-Չե՞ք զղջացել, չէ՞ որ մեր օրերում եկամտաբեր մասնագիտություններ են:

-Ոչ, երբեք չեմ փոշմանել, քանի որ դրանք իմը չեն: Կյանքն էլ դա ապացուցեց: Ի վրջո, ես սովորել և աշխատել եմ իմ սիրելի մասնագիտությամբ, ինչը ցանկացած մարդու երջանկության գրավականն է: Այնպես որ, երբեք մի վաճառեք ձեր երջանկությունը՝ ավելի «փողոտ» գործի անցնելով… Չգիտեմ, կյանքն ինձ դա է սովորեցրել:

-Քանի որ խոսեցինք КВН-ից. որպես հաղթանակներ ունեցող ՈՒՀԱ-ի խմբի անդամ, ի՞նչ եք կարծում, ինչո՞ւ 21-րդ դարում հայկական КВН-ը անկում ապրեց:

-Հիմնական խնդիրն այն է, որ ռուսերենը շրջանառությունից դուրս է եկել Հայաստանում: Այլ հարց է՝ դա լա՞վ է, թե՞ վատ: КВН-ը ռուսերեն խաղ է և առաջին հերթին մեզ համար անհասանելի է դարձել լեզվի պատճառով: Ցավոք… Չնայած, միշտ էլ փորձեր արվում են: Օրինակ, հիմա, իմ իմանալով՝ Սլավոնական համալսարանի թիմը մասնակցում է Ռուսաստանի ՈՒՀԱ-ի առաջնություններից մեկին: Տղաներն արդեն եզրափակիչ են հասել: Իրենց հաջողություն եմ մաղթում:

-Սուրեն, բնակվում եք Իսպանիայում, Հայաստանում և՞ս Ձեր բնակարանն ունեք:

-Ոչ, 1999 թվկանից ես Հայաստանում վարձակալության հիմունքներով եմ ապրում, բնակարան չունեմ:

-Ինչո՞ւ:

-Ուղղակի այդ թվականին տեղափոխվեցի Իսպանիա՝ սովորելու և ապրելու: Պատճառը զուտ դա է:

-Ի՞նչ եք կարծում, ի վերջո ո՞ր երկրում կհաստատվեք:

-Երբ ստիպված չլինեմ գտնվել բժիշկների հկողության տակ, առաջին իսկ օրը կվերադառնամ Հայաստան: Ես ապրել և աշխատել եմ և՛ Իսպանիայում, և՛ ԱՄՆ-ում, և՛ Մոսկվայում, բայց միշտ վերադարձել եմ իմ Երևան: Ներկա պահին ստիպված եմ նրանից հեռու գտնվում…

-Կցանկանայի մի փոքր էլ անդրադառնանք ընտանիքին… Գաղտնիք չէ, որ երկրորդ անգամ Ձեր կյանքը դասավորեցիք՝ ընտանիք կազմեցիք: Ինչպե՞ս է ընդհանուր մթնոլորտը:

-Իմ անձնական կյանքը իմ և կնոջս աշխարհն է, մեր անձնականը: Ներեցեք, բայց այն ոչ-մեկին հետաքրքիր չէ:

-Առողջություն Ձեզ: Կրկին ձեզանից լավ նորությունների ենք սպասում, Ձե՛զ ենք սպասում Հայաստանում:

-Շատ շնորհակալ եմ, ամեն ինչ կանեմ, որ ոչ-ոքի չհիասթափեցնեմ: Լավ եղեք, առողջ եղեք: