07/02/2017 18:15
Ոչ ոք չի ուզենա բաց թողնել լիաթոք ծիծաղ պարգևող որևէ նյութ՝ անգամ, եթե դա Ազգային ժողովի հերթական նիստն է կամ որևէ նախընտրական քարոզ. Արման Գևորգյան
Հայկական հեռուստաշուկայում այսօր հումորային նախագծերի պակաս չկա, այդ ոլորտի դերասանների՝ ևս: Հավանաբար, այդ է պատճառը, որ յուրաքանչյուր նախագիծ ապրում է ընդամենը մի քանի եթերաշրջան՝ տեղը զիջելով նոր պրոյեկտներին ու նրանցում ընդգրկված նոր դերասաններին:
Առաջարկի բացակայությո՞ւն է, թե՞ սեփական դիրքորոշում, որ տևական ժամանակ է՝ հեռուստադիտողն էկրաններին չի հանդիպում դերասան, շոումեն Արման Գևորգյանին, ում մասնակցությունն առավել ակնհայտ էր ժամանակին հեռարձակվող «32 ատամ» հումորային հաղորդաշարում:
«Այսօրվա հեռուստատեսությունն ու ներսում գործող կարգերն ու բարքերը, օրենքները, մեխանիզմը, աշխատանքային կարգապահությունն ու ֆինանսական ոչ պատշաճ և անկայուն մակարդակը ինձ չեն ձգում: Եվ արդեն բավականին ժամանակ է, որ այդպիսին է վերաբերմունքս: Ու հավատացեք, որ դա նորմալ է, քանի որ այսօր ժամ առ ժամ են փոխվում բարձրաստիճան այրերի ճաշակն ու մեդիա ոլորտում կառավարման իրենց մոդելները: Այնպես չէ, որ չեմ շփվում տարբեր հեռուստատեսությունների և այնտեղ աշխատող իմ ընկերների, գործընկերների կամ ղեկավարների հետ... Այդ կապերը միշտ կան, ինձ ոչ ոք չի նեղացրել և առավել ևս՝ ոչ ոք չի արգելել աշխատել այն բնագավառում, որտեղ աշխատել եմ երկար տարիներ: Պարզապես, տվյալ ժամանակահատվածում ինձ հետաքրքրող միտք, նյութ կամ անելիք դեռևս չի ձևավորվել», - Aysor.am-ի հետ զրույցում մանրամասնեց դերասանը:
Ժամանակին «32 ատամը» ամենապահանջվածներից էր: Դիտարկմանը, թե արդյոք պարտադրված հեռուստասերնդային փոփոխությունն է իր սերնդակիցների՝ կամաց-կամաց դիրքերի զիջումը, նաև՝ ինչպիսի՞ն են նախկին թիմակից-տղաների հարաբերությունները էկրանից այն կողմ՝ ժպիտով ընդգծեց.
«Այո, «32 ատամն» իր ամբողջ կազմով, անշուշտ, իր հետքը թողեց հումորային հաղորդումների դաշտում կամ հենց հումորի բնագավառում: Հումորի նոր շունչ, նոր ասելիք և նոր տեսակ ձևավորվեց թիմային աշխատանքի շնորհիվ: Իսկ յուրաքանչյուր աշխատանք, եթե թիմային է, ուրեմն հաջողությունից խուսափելն անհնար է: Սուտ կլինի, եթե ասեմ՝ տղաների հետ ամեն օր հանդիպում ենք, բայց նաև սուտ կլինի, որ ասեմ՝ միմյանցից նեղացած ենք: Հարաբերությունները կան, պահպանվում են և շատ նորմալ ու մարդկային ֆոնի վրա: Հարկ եղած դեպքում շփվում ենք՝ առանց որևէ խնդրի: Ինչ վերաբերում է սերնդափոխությանը, ուշ, թե շուտ, ուզենք, թե չուզենք, սերնդափոխությունը տեղի է ունենում, և դա ոչ միայն մեր բնագավառում, այլ՝ ամենուրեք: Դա կյանքի օրենք է, և շատ բնական: Այլ հարց է, թե նոր սերունդն ի՞նչ է բերելու իր հետ: Իսկ, թե ի՞նչ է բերել նոր սերունդն իր հետ՝ կիմանանք հացի փող բերող գովազդից հետո»:
Դերասանը չհերքեց՝ լավ հումորի սիրահար է, բայց մերօրյա նախագծերին չի հետևում: Քաղաքականությունը նրա հումորի պակասը լիովին լրացնում է:
«Անկեղծ ասած՝ հեռուստացույց վաղուց չեմ դիտում՝ առավել ևս՝ հումորային նախագծեր կամ սիթքոմներ: Բայց նաև չեմ կարող չասել, որ մի քանի տարի առաջ հետաքրքրությամբ դիտել եմ մի քանի հայկական հումորային նախագծեր: Հավատացեք՝ ոչ ոք չի ուզենա բաց թողնել լիաթոք ծիծաղ պարգևող որևէ նյութ՝ անգամ, եթե դա Ազգային ժողովի հերթական նիստն է, կամ՝ որևէ նախընտրական քարոզ», -խոստովանեց նա:
Ի դեպ, Ա. Գևորգյանը նախորդ տարի նկարահանվեց ռեժիսոր Կորյուն Մայիլի «3+2 կգ» գեղարվեստական ֆիլմում: Հարցին, թե արդյոք դրանից հետո ֆիլմի նոր առաջարկ չի ստացել, և ինչպե՞ս է այսօրվա դժվար պայմաններում հոգում ընտանիքի ընդիրները՝ պատասխանեց.
«Ոչ, դեռևս նոր առաջարկ չունեմ, բայց տարին դեռ նոր է սկսվում, ամեն ինչ առջևում է: Եվ հետո՝ ինքս էլ նախաձեռնող և նոր քայլեր ձեռնարկող տեսակ եմ, միայն առաջարկներին սպասելով չեմ կարող սահմանափակվել: Արդեն մի քանի տարի է՝ զբաղվում եմ միջոցառումների լայնածավալ կազմակերպմամբ՝ թե՛ հայաստանաբնակ, թե՛ հայրենիքի սահմաններից դուրս ապրող մեր հայրենակիցների համար»:
Շոու բիզնեսի ներկայացուցիչներից շատերը բավական ակտիվ են քաղաքական հարցերում: Արման Գևորգյանի Facebook-յան էջից նկատելի է՝ ինքն էլ հեռու չի մնում այդ ամենից: Ու թեև ոմանք նախընտրում են լուրջ քաղաքականություն մուտք գործել, նա պարզապես անդրադառնում է հումորային գրության տեսքով: Մասնագիտությամբ տնտեսագետ, բայց որպես դերասան, շոումեն ու պրոդյուսեր ներկայացող մեր զրուցակիցը Aysor.am-ի հետ զրույցի վերջում նկատեց.
«Ճիշտ եք, ես քաղաքական մասով ակտիվ եմ միայն ֆեյսբուքում և այն էլ՝ հումորային և ենթատեքստային սուր ասելիքի միջոցով: Որովհետև ես այդքանից ավել ոչինչ չեմ կարող անել քաղաքականության մեջ՝ երկրի կառավարման գործում լուրջ շտկումներ անելու կամ օգուտ տալու համար: Ես իմ մի գրառումով ընդամենը կարող եմ իմ բողոքը կամ գոհունակությունն արտահայտել որևէ հարցի շուրջ: Եթե ամբողջ ազգն ու բնակչությունը, բոլոր մասնագիտության տեր մարդիկ, այդ թվում նաև արվեստագետները սկսեն զբաղվել քաղաքականությամբ և դրան առնչվող հարցերով, պատկերացնո՞ւմ եք՝ ինչ կլինի: Երկրի տնտեսությունը պարզապես կանգ կառնի. կոշկակարը կոշիկ չի կարի, ուսուցիչը երեխային չի կրթի, հացթուխը հաց չի թխի, ստեղծագործողը չի ստեղծագործի, քանի որ այդ պահին դիտորդ էր աշխատում, հարկ վճարողն էլ հարկերը չի վճարի, ու այդպես շարունակ… Այլ բան է, եթե որևէ մասնագիտության տեր մարդ հասկանում է, որ իր մոտ արդեն չի ստացվում իր մասնագիտությամբ օգտակար լինել իր ժողովրդին և ինքը իրեն արդեն տեսնում է քաղաքականության մեջ, ուզում է աշխատել հենց այդ ոլորտում: Յուրաքանչյուրը պետք է զբաղվի իր գործով: Նույն քաղաքական գործիչն էլ, եթե իրեն համարում է իսկական արժանապատիվ հայ մարդ՝ մտահոգված իր հայրենիքի, ժողովրդի և սերունդների ապագայով, որոնց թվում նաև իր սեփական երեխաներն են, ուրեմն հենց ինքը պետք է զբաղվի և գերազանց կատարի այն գործը, որով արդեն ցանկանում են զբաղվել այլ մասնագիտության տեր քաղաքացիները: Դա իսկապես շատ ամոթ է հենց քաղաքական գործչի համար: Վերջինս պետք է գիտակցի և ինքն իրեն հաշիվ տա՝ ուրեմն ես ինչքա՞ն վատ և անազնիվ եմ աշխատում, որ իմ փոխարեն հացթուխն ու դերասանն է ուզում գալ աշխատել, իմ գործը ինձանից լավ իրենք են ցանկանում անել… Եվ վերջում, սիրելի հայրենակիցներ ջան, ուզում եմ խոսքս ամփոփել հետևյալ շեդեվրով՝ միշտ ժպտացեք, հանկարծ դիլխոր չընկնեք»:
