Ավելի ամուր երկիր կկառուցեինք, եթե երկրի ղեկին լինեին ճիշտ մարդիկ. «Բրավո վիրտուոզի» ռեժիսորը՝ ֆիլմի, հայկական իրականության, ֆրանսիական ապրելակերպի մասին

Գարնան առաջին օրերին մեծ էկրան բարձրացավ ռեժիսոր-սցենարիստ Լևոն Մինասյանի «Բրավո, վիրտուոզ» գեղարվեստական ֆիլմը, որում նկարահանվել են դերասաններ Սամվել Թադևոսյանը, Մարիա Ախմետզյանովան, Ռուդոլֆ Ղևոնդյանը, Արման Նավասարդյանը, Մկրտիչ Արզումանյանը, Նարինե Գրիգորյանը, Արսեն Գրիգորյանը, Շողեր Գրիգորյանը, Վահագն Գալստյանը և այլք։ Հայ-ֆրանսա-բելգիական Ֆիլմի օպերատորը Մկրտիչ Մալխասյանն է, բեմադրող նկարիչը՝ Արմեն Ղազարյանը: Երաժշտության հեղինակներն են Տիգրան Համասյանը և ֆրանսաբնակ Միշել Պետրոսյանը, պրոդյուսերներն են Հրաչ Քեշիշյանն ու ֆրանսահայ Ռոբեր Գեդիկյանը:

1 մլն 200 հազար եվրո արժողությամբ «Բրավո, վիրտուոզը» ռեժիսորի առաջին լիամետրաժ ֆիլմն է ու արդեն հասցրել է մասնակցել մի քանի փառատոնի: Aysor.am-ի հետ հարցազրույցի ընթացքում ռեժիսորն ընդգծեց՝ ովքեր ցանկություն ունեն ֆիլմը դիտելու, թող չսպասեն հեռուստապրեմիերային, քանի որ այն տարիներ հետո կլինի:

- Պարոն Մինասյան, «Բրավո, վիրտուոզն» այլևս էկրաններին է, ինչի կապակցությամբ շնորհավորում եմ: Ի՞նչ սպասելիքներ ունեիք և որքանո՞վ դրանք արդարացան:

- Շատ կցանկանայի, որ հանդիսատեսն իրեն գտներ այդ ֆիլմում: Գլխավոր հերոսը դասական երաժիշտ է, որի նվագախումբը ստեղծվել է իր պապիկի կողմից: Այն կրում է իր զոհված ծնողների անունը ու նա ամեն կերպ փորձում է պահպանել նվագախումբը… Սա չարի և բարու պայքար է, մեզանից յուրաքանչյուրը պարտավոր է պայքարել մեր երկրի ապագայի համար, որը կախված է այն երիտասարդներից, ովքեր այսօր ռիսկ են անում դուրս գալ հրեշի դիմաց…

- Հրեշ ասելով՝ ո՞ւմ կամ ի՞նչ նկատի ունեք:

- Հրեշը Սովետական Միությունից մնացած արդեն քարացած սիստեմն է, որն ատամներով բռնել է ամեն ինչ: Միայն երիտասարդների շնորհիվ է, որ մենք կկարողանանք ունենալ լավ ապագա…

- Ֆիլմի հերոսը նպատակին հասնելու համար ամեն քայլի դիմում է: Դուք է՞լ եք գտնում, որ այս առումով ցանկացած քայլ արդարացված է:

- Իհարկե ոչ, օրինակ, չի կարելի սպանել, ու մեր հերոսը չի էլ սպանում… Ամեն դեպքում, չմնոռանանք, որ այս ֆիլմը կատակերգական ժանրում է, թեև երբեմն դաժան հումորներ ունի: Ֆիլմում կան բաներ, որոնք իմ կյանքում անհնարին են: Սա հեքիաթ է, իսկ հեքիաթում լինում են բաներ, որոնք կյանքում չեն լինում: Չեմ կարծում, որ իրականության մեջ ճիշտ կլիներ, որ որևէ մեկը, թեկուզ նվագախումբը փրկելու համար, վերցներ մարդասպանի փողերն ու բաժաներ երաժիշտներին: Կինոն ուրիշ աշխարհ է, այնտեղ ամեն քայլ հնարավոր է (ժպտում է. հեղ.):

- Ցանկացած ֆիլմ ունի իր ասելիքը, հաղորդագրությունը: Կատակերգության լեզվով հնարավո՞ր է այդ ասելիքը տեղ հասցնել:

- Կատակերգության միջոցով հնարավոր է ասել ամեն բան, նույնիսկ այնպիսի բաներ, որոնք չի կարելի ասել ուրիշ «լեզուներով»: Սա ասելիքը տեղ հասցնելու լավագույն միջոցն է: Նույնիսկ ամենաբարդ, ամենացավոտ հարցի մասին առավել հեշտ է խոսել հումորի լեզվով: Այսկերպ, քաղցրացնում ենք այն դեղահաբը, որը տալիս ենք հանդիսատեսին:

- Պրեմիերան տեղի ունեցավ Երևանում, Գյումրիում և Արցախում: Հանդիսատեսի արձագանքը նո՞ւյնն էր տարբեր քաղաքներում:

- Այո, բոլոր տեղերում էլ մարդիկ, կարծես, հաճույքով էին ակնդրել: Իմ նպատակն էր, որ հանդիսատեսը հաճույք ստանա ֆիլմից և դահլիճից դուրս գալուց հետո չմոռանա, այլ սկսի մտածել իր կենսակերպի մասին: 1 ժամ 40 րոպե կարող են ծիծաղել, վախենալ, սարսափել, հուզվել, բայց եթե դուրս գալուց հետո աշխատանքդ մոռացվի, շատ ափսոս կլինի: Ամեն ինչ արել ենք, որ չմոռացվի: «Բրավո, վիրտուոզը» մի քանի ընթերցաշերտ ունի. մեկի համար այն կարող է «կռիվ կինո» կոչվել, մեկի համար՝ կատակերգություն: Բայց հանդիսատես էլ կա, որ կարող է մտածել՝ ե՞ս ինչպես եմ պայքարում չարի դեմ: Դա կարևոր հանգամանք է: Հուսով եմ՝ ֆիլմը կցուցադրվի նաև մյուս քաղաքներում, ի վերջո, Հայաստանը Երևանով ու խոշոր քաղաքներով չի եզրափակվում: 

- Պարոն Մինասյան, Ձեզ երբևէ ասե՞լ են, որ նման եք ֆրանսիացի դերասան Պիեր Ռիշարին:

- Դուք առաջինն եք (ծիծաղում է. հեղ.)… Իրականում, ես շատ սիրում եմ Պիեր Ռիշարին: Մի քանի անգամ հանդիպել ենք, նախագիծ ունեի, որում պետք է նկարահանվեր: Ցավոք սրտի, չիրականացավ: Շատ հաճելի ու բարի մարդ է և բացարձակ չի տառապում աստղային հիվանդությամբ: Նստել ենք, միասին սրճել ու ես իմ դիմաց չեմ տեսել աստղը իր մեջ, գլուխը կորցրած դերասանի: Այլ տեսել եմ սովորական, տաղանդավոր մարդու:

- Այդ տեսանկյունից մերո՞նք ինչպիսին են:

- Ում հետ աշխատել եմ, ում ճանաչում եմ, շատ սիրում ու հարգում եմ, իսկ ում չեմ ճանաչում, իր մասին ոչինչ չեմ կարող ասել… Միայն մեկ բան կարող եմ հիշել. երբ նկարահանումները նոր էինք սկսում, ֆիլմում նվագախմբի անդամների մեջ ցանկանում էի ներգրավել այնպիսի պրոֆեսիոնալ դերասանների, ովքեր կարողանում են նվագել նաև որևէ երաժշտական գործիքի վրա: Ընտրվեց Հրաչուհի Ութմազյանը, ով շնորհալի դերասանուհի լինելուց բացի ջութակ է նվագում: Այդպես, նաև մի դերասանի ընտրեցինք, ում անունը չեմ տա, կարծեմ Հայաստանում բավականին հայտնի է: Լավ թե վատ դերասան է, չգիտեմ, իր աշխատանքը չեմ տեսել: Երբ իրեն գտանք, իր «ագենտն» ասաց՝ մենք ժամանակ չունենք Ձեզ հետ աշխատելու: Այդ վերաբերմունքն ինձ զարմանք պատճառեց, բայց խնդիր չի, նման մարդկանց հետ մենք չենք աշխատի (ժպտում է. հեղ.):

- «Բրավո, վիրտուոզի» գլխավոր դերակատարին՝ Սամվել Թադևոսյանին ընտրելիս նա դեռևս անծանոթ էր հանդիսատեսին: Համարձակ քայլ չէ՞ր ընտրել հանրությանն անծանոթ դերասանի: Չէ՞ որ ֆիլմի հաջողությունը հաճախ դերասանի ճանաչումն է ապահովում:

- Նախ, ֆիլմում երիտասարդ դերասաններ էին պետք, մեր պերսոնաժները 20-22 տարեկան են: Եվ հետո, Եվրոպայում հայաստանյան ոչ մի աստղ ճանաչված չէ: Եթե Ձեր նշած սկզբունքով առաջնորդվեի, ապա պետք է ընտրեի այնպիսի մեկին, ով ճանաչված է Եվրոպայում, քանի որ ֆիլմը նկարահանել ենք նաև եվրոպական պրոդյուսերների հետ այնտեղի կինոշուկայի համար:

- «Կյանք ու կռիվ» ֆիլմը, որտեղ ևս գլխավոր հերոսը Սամվել Թադևոսյանն է, Ձեր ֆիլմից շուտ էկրան բարձրացավ: Դերասանի՝ արդեն իսկ ձեռք բերած ճանաչումն ու սերը ինչո՞վ օգնեց կամ խանգարեց ֆիլմին:

- Ֆիլմի նախապատրաստական ընթացքին և ֆինանսավորմանը ոչնչով չի օգնել, քանի որ Սամվելին այդ ժամանակ ոչ-ոք չէր ճանաչում: Բայց ես գիտեի, որ նա ճախրելու է, քանի որ այնպիսի շնորհք ունի, որ եթե անգամ «Կյանք ու կռիվով» հայտնի չդառնար, մեր ֆիլմով կամ մեկ ուրիշ աշխատանքով կդառնար: Շատ ավելի լավ, որ այդ պահը շուտ եկավ: Սամվելն ունի սառը միտք ու երբեք չի հիվանդանա վերոնշյալ (նկատի ունի աստղային. հեղ.) հիվանդությամբ: Ինչ վերաբերում է այն հարցին՝ օգնո՞ւմ է, թե՞ ոչ նրա հայտնի լինելը ֆիլմին, ըստ իս, այո, օգնում է: Նրանք, ովքեր սիրել են Սամվելին նախորդ ֆիլմում, շատ հնարավոր է՝ հենց դրա համար գան ու այս ֆիլմը նայեն: Բայց ասեմ, որ կերպարները բոլորովին տարբեր են, միմյանց չեն կրկնում, ինչը հաճախ է լինում:

- Ինչո՞վ էր պայմանավորված ռուս դերասանուհի Մարիա Ախմետզյանովայի ընտրությունը, հայ դեասանուհիների մեջ չգտա՞ք կերպարին համապատասխան մեկին:

- Մի շարք պատճառներ կան… Մենք Հայաստանում շատ շնորհալի աղջիկների տեսանք, բացի Հայաստանից փնտրեցինք նաև Վրաստանում ու Ուկրաինայում, բայց ես թե՛ արտաքին տեսքի, թե՛ ներքին էներգիայի առումով հստակ կերպար ունեի իմ գլխում, որին այս երկրներից ոչ մեկում չգտա: Իմ կարծիքով՝ Մարիա Ախմետզյանովան հրաշալի կատարեց իրեն վստահված աշխատանքը: Իր պերսոնաժն, իսկապես, համոզիչ է և համապատասխանում է այն կերպարին, որը կար իմ մտքում: Նա, իսկապես, տաղանդավոր աղջիկ է և կարողացավ իր բարդ կերպարին տալ միս ու արյուն: 

- Գիտեմ, որ ֆիլմի նկարահանումները սկսել եք 2015 թվականին՝ ավարտելով 36 օրում: Որո՞նք են այն բարդությունները, որոնց պատճառով առավել ուշ էկրան բարձրացավ:

- Ճիշտ է՝ 2015-ին ենք նկարահանել, բայց սեպտեմբեր-հոկտեմբեր ամսին… Ես կցանկանայի նույնիսկ մի քիչ էլ սպասել, աշխատել ֆիլմի վրա: Ֆիլմում այսօր տեսնում եմ մոնտաժային թերություններ, որոնք կցանկանայի ուղղել: Երկար ենք աշխատել նաև ձայնի վրա: Տեսարաններ էլ ունեինք, որոնք պահանջում էին հատուկ էֆեկտներ, համակարգչային գրաֆիկա: Ճիշտ է, դրանք ֆիլմում առանձնապես չեն զգացվում ու դա շատ լավ է, բայց շատ մանր դետալներ կան, որոնց վրա հսկայական աշխատանք է կատարվել… Հաճախ զարմանում եմ, որ ֆիլմերն այդքան արագ են դուրս գալիս էկրաններ: Նման ֆիլմերն, իմ կարծիքով, ունեն տեխնիկական լուրջ խնդիրներ: Ոչ միայն տեխնիկապես, այլ ինտելեկտի առումով հնարավոր չէ 15 օրում կամ 1 ամսում մոնտաժել երկարամետրաժ ֆիլմը:

- Պարոն Մինասյան, Ձեր մտքում արդեն իսկ նոր սցենար կա՞, մտածո՞ւմ եք նոր համագործակցության մասին:

- Ճիշտն ասած՝ կցանկանայի Հայաստանում աշխատել, կցանկանայի ռուս դերասանների հետ աշխատել: Ռուսաստանում շատ տաղանդավոր դերասաններ կան… Միշտ էլ մտքում շատ նախագծեր են ծնվում, ուրիշ խնդիր է՝ դրանք կիրականանա՞ն, թե՞ ոչ: Ֆիլմարտադրությունը ծանր պրոցես է, յուրաքանչյուր սցենար, գաղափար չէ, որ ֆիլմ է դառնում: Երբեմն պատահում է՝ տարիներով աշխատում ենք սցենարի վրա, բայց այն չի իրագործվում: Նման դեպքեր ինձ հետ շատ են եղել: Այնպես որ, չեմ կարող այսօր հստակ ասել՝ ի՞նչ ֆիլմ կլինի իմ հաջորդ աշխատանքը, կամ՝ կլինի՞, թե՞ ոչ…

- «Բրավո, վիրտուոզը» մասնակցել ու շարունակելու է մասնակցել միջազգային փառատոնների: Փաստորեն, պետք է ենթադրել, որ այն ստեղծված չէ միայն հայ հանդիսատեսի, հայկական միջավարի համար:

- Մենք նպատակ չենք դրել, որ պետք է միայն հայ հանդիսատեսին հետաքրքրի: Մեր ֆիլմը միջազգային պրոյեկտ է և նախատեսված է տարբեր ազգի հանդիսատեսի համար: Փառատոնների ժամանակ հետաքրքրությամբ լսել, հետևել եմ ներկաների վերաբերմունքին, արձագանքին, զարմանքով և հաճույքով նկատել եմ, որ ծիծաղում են այնտեղ, որտեղ պետք է ծիծաղեն, ճիշտ ռեակցիա են տվել…

- Թարգմանվա՞ծ է ցուցադրվում:

- Ոչ, ենթագրերով: Եվրոպացի հանդիսատեսը սովոր է տիտրերով ֆիլմերի, նրանք չեն սիրում թարգմանված ֆիլմեր

- Ընդունված սովորույթ է, որ մեկ-երկու տարի ապրելով դրսում՝ շատերն իրենց սփյուռքահայ են համարում: Դուք, թեև տևական ժամանակ է, ինչ ապրում եք Ֆրանսիայում, բայց այն քիչ հայերից եք, ովքեր իրենց ֆրանսահայ չեն համարում:

- Այո, ես լենինականցի եմ: Հայաստանից մեկնել եմ 1992 թվականին, փաստորեն, ավելի շատ այնտեղ եմ ապրել, քան՝ այստեղ: Բայց դա չի նշանակում, որ ես Հայաստանից կտրվել եմ: Ոչ, միշտ եկել եմ Հայաստան: Ուսանող ժամանակ դա մի քիչ բարդ էր, ֆինանսական խնդիրներ կային: Բայց երբ ավարտեցի ու սկսեցի կառուցել կյանքս, ամեն տարի, երբեմն՝ տարին մի քանի անգամ եկել եմ՝ լինի մենակ, թե ընտանիքով: Չի եղել այնպիսի տարի, որ ընտանիքիս հետ Հայաստան չգամ: Լավատեղյակ եմ, թե ինչ է կատարվում մեր երկրում…

- Փոփոխություններ նկատո՞ւմ եք…

- Իհարկե, կան փոփոխություններ, չի կարելի այն հերքել, բայց կցանկանայի այդ փոփոխությունները լինեին ավելի արագ, խորը և նկատելի: Կարելի է ասել՝ 25 տարի կորցրել ենք: Եթե ճիշտ ուղով շարժվեինք, ճիշտ որոշումներ կայացվեր, երկրի ղեկին լինեին ճիշտ մարդիկ, կարող էինք այդ ժամանակահատվածում ավելի ամուր երկիր կառուցել…

- Իսկ զգո՞ւմ եք փոփոխություն նաև մարդկանց հոգեբանության մեջ:

- Հիասթափություն, որը բոլորն են տեսնում, այն նաև փողոցում է: Բայց հույս կա (մտածում է. հեղ.)… Գիտեք, «Բրավո, վիրտուոզը» գարուն բերեց Հայաստան: Մարտի 1-ին, երբ մենք եկանք, սառը մառախուղ էր իջել քաղաքի վրա, ֆիլմի ցուցադրությունից հետո երկինքը բացվեց, ձյունը հալվեց ու արևը վերադարձավ (ժպտում է): Հուսով եմ, ֆիլմն այդ նույն գարունն ու արևը կբերի նաև մարդկանց հոգիներին, նրանց սրտում կհալեցնի այն սառույցն ու կեղտոտ ձյունը, որը հավաքվել է:

- Ի դեպ, չե՞ք մտածում հարազատ քաղաքում տեղի ունեցած երկրաշարժի մասին ֆիլմ նկարահանել:

- Նման ֆիլմ նկարահանել եմ… Երկրաշարժի ժամանակ տեսախցիկով փողոց դուրս եկա, մի քանի տեսարան նկարահանեցի, որը 10 տարի անց դարձավ կինոպոեմ… Գիտեք, անդրադառնալով Ձեր՝ քիչ առաջ հարցրած փոփոխությանը, պետք է նշեմ, որ Գյումրիի հարցը շատ ցավալի է, այդ քաղաքը, կարծես թե, բարձիթողի վիճակում է, ու դա տևում է արդեն 25 տարուց ավելի… Այդպես կարող էր լինել 5- 10 տարի, բայց ոչ ավելին: Ինչպես պատերազմի, այնպես էլ աղետի գոտուն պետք էր առանձնահատուկ ուշադրություն դարձնել, հատկապես, որ Գյումրիում շատ մեծ մշակութային, տնտեսական, գիտական պոտենցիալ կար: Ցավոք, այդ պոտենցիալը մնաց ցեխի մեջ ու չծառայեց իր քաղաքին ու երկրին: Ու դա, կարծես թե, շարունակվում է…

- Գյումրիի՝ Ձեր հայրական տունը պահպանվո՞ւմ է: Ի՞նչ հարազատներ ունեք ծննդավայրում:

- Պատերի վրա ճեղքեր կան, բայց պահպանվում է… Գյումրիում է մայրս, նաև՝ շատ հարազատներ ու ընկերներ, որոնց սիրում ու հարգում եմ:

- Ինչպե՞ս է՝ Ձեր մայրը Ձեզ չի միացել:

- Ամեն մարդ իր ընտրությունն ունի, և դա էլ մորս ընտրությունն է: Իրենց համար դժվար է օտար երկրում ապրելը, սովոր են իրենց նիստ ու կացին, հարևաններին, միջավային: Մենք կամ մեզանից ավելի երիտասարդները հեշտ ենք հարմարվում, շրջապատ ու աշխատանք ձեռք բերում:

- Զրույցի ընթացքում նշեցիք, որ կցանկանաք աշխատել Հայաստանում: Առաջարկի դեպքում պատրա՞ստ եք վերադառնալ, ապրել ու աշխատել այստեղ:

- Գիտեք, ամեն դեպքում իմ հայրենիքը Ֆրանսիան է, ես Ֆրանսիայի քաղաքացի եմ: Իմ տունը, ընտանիքը, բազկաթոռը, որի վրա նստում ու աշխատում եմ, Փարիզում է: Կարող եմ վերադառնալ, աշխատել, բեմադրություններ անել, ֆիլմ նկարել, բայց չեմ կարծում, թե Հայաստանում կկարողանամ տուն ու տեղ դնել,ապրել: Այստեղ առավելագունը կկարողանամ վարձով ապրեմ կամ հյուրանոցում:

- Հայ դերասաններից ո՞ւմ հետ կցանկանայիք աշխատել:

- Նախ, բոլոր նրանց, ում հետ աշխատել եմ: Նաև, Նարինե Գրիգորյանի հետ, ով, իսկապես, տաղանդավոր անձնավորություն է: Ըստ իս՝ նա հայտնություն է հայ կինոյի, հատկապես՝ թատրոնի համար: Նա իր սերնդի տաղանդավոր ռեժիսորն ու դերասանն է:

- Կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին:

- Անձնական կյանքիս մասին խոսել չեմ սիրում (ժպտում է. հեղ.)… Ունեմ շատ լավ ընտանիք, որին սիրում եմ. կինս ինձ հետ սցենարներ է գրում: Աղջիկս հայերեն է խոսում, հայկական անուն ունի, դպրոցում նաև ռուսերեն է սովորում: Այնպես որ, նրա կապը Հայաստանի հետ ոչ միայն մեխանիկական է, այլև՝ մշակութային… Ես շատ եմ սիրում նաև ռուսական մշակույթը, շատ եմ ուզում աղջիկս ստանա այն, ինչն այդ մեծ մշակույթը հնարավորություն ունի տալու:

- Շփվո՞ւմ եք Ֆրանսահայ մտավորականների հետ:

- Իհարկե, գրեթե բոլորին ճանաչում եմ, հատկապես կինոյի ասպարեզում: Սիրում ու հարգում եմ Ռոբեր Գեդիկյանին, որը նաև իմ ֆիլմի պրոդյուսերն է, Սերժ Ավետիքյանին, ում հետ աշխատել եմ… Ռեժիսորներ, բեմադրիչներ ու դերասաններ կան, որոնց հետ մտերիմ ենք: Մենք շփվում ենք ոչ թե նարդի խաղալով, այլ՝ պրոֆեսիոնալ տեսանկյունից:

- Եթե չեմ սխալվում, Վարդան Պետրոսյանի հետ էլ մտերիմ եք:

- Այո, նա իմ շա՜տ լավ բարեկամն է, միասին աշխատել ենք, Նոր տարի ենք դիմավորել, իրար տուն ենք գնում գալիս, ընտանիքներով մտերիմ ենք: Նա այն հազվադեպ դերասաններից է, ում ներկայացումների ընթացքում մարդիկ ծիծաղում ու լալիս էին, դահլիճից դուրս գալով՝ մտածում իրենց վիճակի, ներկայի մասին: Դա ամենադժվար ու ամենաբարձր արվեստն է:

- Այս ընթացքում, որ Հայաստանում եք եղել (մեկնել է մարտի 13-ին. հեղ.), հանդիպե՞լ եք նրան:

- Անշուշտ: Ես ամեն գալուց իրեն հանդիպում եմ:

- Իսկ ինչպիսի՞ն է ֆրանսիացի արվեստագետների վերաբերմունքը հայկական մշակույթին: Ընդունո՞ւմ են այն:

- Իրենք շատ հետաքրքրասեր են ու մեծ հաճույքով ծանոթանում են տարբեր մշակույթների հետ: Օրինակ, իմ «Դաշնամուր» ֆիլմը, որը հայկական ֆիլմ է՝ հայ դերասաններով, ամբողջովին ֆինանսավորվել է ֆրանսիական պետական և մասնավոր կազմակերպությունների կողմից: Իրենք բաց են ու միշտ իրենց շարքերն են ընդունում այլ երկրի, ազգության արվեստագետների: Պիկասոն, Դալին ձևավորվել են Ֆրանսիայում՝ չնայած իսպանացի նկարիչներ են: Եթե ֆրանսիական հասարակությունը չընդուներ, չհասկանար ու չսիրեր իրենց, նաև Վան Գոգին, ապա նրանք չէին դառնա այն, ինչ կան:

- Կա՞ Ձեր ձեռագրում ինչ-որ մի բան, որն իրենցից եք վերցրել:

- Չնայած դա հանդիսատեսի նկատելու խնդիրն է, բայց, կարծում եմ, իմ ֆիլմերը որոշ չափով եվրոպական, ֆրանսիական ձեռագիր ունեն: Ի վերջո, ավելի շատ այնտեղ, քան այստեղ եմ ապրել: Պետք է ասեմ, ֆրանսիական մշակույթը, նորաձևությունը, խոհանոցն ու վարվելակերպն ավելի բազմաշերտ ու նուրբ են, քան՝ հայկականը: Օրինակ, հայկական պանիրը ծանր ու աղի պանիր է, իսկ Ֆրանսիայում կա 300-350 տեսակի պանիր՝ տարբեր համերով: Ամեն առումով, ընտրության հնարավորությունն այստեղ ավելի քիչ է:

- Պարոն Մինասյան, վերջին շրջանում Հայաստանում տարեկան մի քանի ֆիլմ է նկարվում: Հետևո՞ւմ եք ֆիլմարտադրությանը, որակապես ի՞նչ գտնահատանք կտաք:

-  Ես շատ ընկերներ ունեմ այստեղ, ովքեր որակյալ ֆիլմեր են նկարահանում: Օրինակ, Արամ Շահբազյանը, Հրաչ Քեշիշյանը… Անձամբ չեմ սիրում ֆիլմեր դիտել համացանցում, կարծում եմ՝ կինոն պետք է դիտել միայն մեծ էկրանին: Չէ՞ որ ֆիլմի վրա ծանր ու մանրակրկիտ աշխատանք է կատարվում, որպեսզի այն մատուցվի գեղեցիկ ու հետաքրքիր: Եթե մեծ էկրանին չես նայում, օպերատորի աշխատանքը բոլորովին աննկատ է դառնում… Հարգանք ունենալով իմ կոլեգաների աշխատանքին՝ երբեք չեմ փորձում իրենց ֆիլմերն այդկերպ նայել, տոմս եմ գնում ու կինոթատրոնում նայում, նաև տանը հնարավորություն եմ ստեղծել ու մեծ էկրանին եմ նայում: Դերասանի աչքի փայլը մեծ էկրանին է երևում, եթե կորցնենք այդ փայլը, ապա դերասանի աշխատանքի 50 տոկոսը կորցնում ենք, չենք նկատում: 

- Կարելի է ենթադրել, որ «Բրավո, վիրտուոզը» չի լինի համացանցում… Նաև, հեռուստադիտողներից շատերին կհետաքրքրի՝ ե՞րբ այն հեռուստաէկրանին կլինի:

- Նախ, վստահ կարող եմ ասել, խոստանալ, որ մեր կինոն երբեք YouTube-ում չի հայտնվի: Եթե ուշադիր եք եղել, նկատած կլինեք, ի տարբերություն ռուսական և հայկական ֆիլմերի, ֆրանսիական ֆիլմերը երբեք YouTube-ում չեն հայտնվում: Ինչ վերաբերում է հեռուստատեսությանը, ապա ֆիլմը երկար ճանապարհ ունի անցնելու: Բոլորովին գաղափար չունեմ, թե ինչ կյանք կունենա ֆիլմի հեռուստատեսային կարիերան, բայց կարծում եմ՝ հեռուստաէկրանին չի հայտնվի մինչև դահլիճային կարիերան չավարտի աշխարհում, իսկ դա կարող է շատ տարիներ հետո լինել:

- Ե՞րբ Ձեզ նորից սպասենք Հայաստանում:

- Եթե ֆիլմն ընտրվի ու մասնակցի «Ոսկե ծիրան» փառատոնին, ապա հուլիսին կգամ, եթե ոչ՝ այցս կլինի ոչ գործնական:

- Ինչպիսի՞ն կուզեք Հայաստանը տեսնել հաջորդ գալուց:

- Կցանկանայի տեսնել ավելի արդար, ավելի բարգավաճ Հայաստան: Այն բոլոր խոստումները, որ հիմա են տալիս, կուզեի իրականացված տեսնել: Երկիր, որտեղ մարդիկ երջանիկ են…