26/05/2017 20:17
Մեծերի հետ շատ էի շփվում ու նրանք անընդհատ ինձ մղում էին «մոդային» հետևելուն ու սիրած աղջիկ ունենալուն. Արսեն Ջուլֆալակյան
Մանկության ու պատանեկության ամենաջերմ հուշերը կապված են լինում դպրոցական տարիների հետ: Ու եթե այդ տարիներին երազում ենք դպրոցն ավարտելու մասին, ապա հաջորդող բոլոր տարիներին վերհիշում ու կարոտում ենք հենց այդ օրերը…
Գյումրու Գրիգոր Նարեկացու անվան թիվ 9 միջնակարգ դպրոցի սան, Հունահռոմեական ոճի ըմբշամարտիկ, 2014 թվականի աշխարհի չեմպիոն, Միջազգային կարգի սպորտի վարպետ Արսեն Ջուլֆալակյանի դպրոցական հիշողությունները միայն դրական են ու վառ: Խոստովանում է՝ կարոտում է այդ տարիները՝գիտակցելով, որ դրանք այլևս անցյալում են:
«Հրաշալի ուսուցիչներ եմ ունեցել, որոնցից ոմանք, ցավոք, այլևս մեր կողքին չեն: Շատ համախմբված ու լավ դասարան եմ ունեցել, բոլոր երեխաներն էլ մաքուր ու անկեղծ էին: Այն փուլն էր, երբ դեռ չկային ժամանակակից տեխնոլոգիաները՝ հեռախոս, iPad և այլն, շփումը ոչ թե վիրտուալ, այլ իրական տիրույթում էր: Քանի որ դպրոցի դահլիճ չունեինք, Վերջին զանգի հանդեսն անցկացրեցինք Գյումրու Դրամատիկական թատրոնի բեմում», - Aysor.am-ի հետ զրույցում պատմեց Ա. Ջուլֆալակյանը:
.jpg)
Ըմբշամարտիկը նկատում է՝ դպրոցական կյանքը միօրինակ չի անցել, և՛ ուրախ, և՛ տխուր օրեր է ունեցել: Ու անմիջապես էլ մանրամասնում է՝ տխրությունն, իհարկե, գնահատականների հետ է կապված եղել.
«Այն ժամանակ փոքր էինք, չէինք հասկանում, գնահատականի «մրցավազք» էր… Բայց, դե ուրախ օրերն ավելի շատ էին, էքսկուրսիաների էինք գնում, միասին ծնունդներ էինք նշում, խնջույքներ կազմակերպում»:
Արսենը չի ժխտում՝ գերազանցիկ լինելով հանդերձ, նույնիսկ դասերից փախուստ է կազմակերպել, կանխավ մտածելով՝ հետագայում հիշելու հրաշալի առիթ կլինի:
«Որոշ փախուստների համար շատ լուրջ պատժվել ենք, որոշների համար էլ ուսուցիչներն ըմբռնումով են մոտեցել: Մեր փախուստն առանձնանում էր նրանով, որ գնում էինք այգի, կառուսել նստում, ձնագնդի խաղում… Մի խոսքով, լեցուն ու հետաքրքիր դպրոցական կյանք եմ ունեցել, ինչի համար շնորհակալ եմ թե՛ համադասարանցիներիս, թե՛ ուսուցիչներիս», - նշեց մեր զրուցակիցը:
Հիշում է՝ 3-րդ, թե 4-րդ դասարանում էր, մոռացել էր ուսուցչի հանձնարարած բանաստեղծությունն անգիր սովորել: Ուսուցիչն էլ 2 նշանակեց.
«Հետագայում պարզվեց, որ այդ գնահատականը դիտավորյալ է նշանակել, որ զգոնությունս բարձր պահի, բայց մատյան չի անցկացրել: Բայց ես երեխա էի, այնքան վատ էի զգացել այդ 2 թվանշանից, որ դասից հետո տուն չգնացի: Մայրս ամբողջ թաղամասում ինձ փնտրեց, գտավ ու երբ իմացավ երկուս եմ ստացել, մի լավ ծեծեց: Հետո դպրոց տարավ, ու հասկանալով, որ թվանշանս մատյան չի անցել, հանգստացավ: Պարզվեց, նա ինձանից առավել վատ է զգում, երբ ցածր գնահատական եմ ստանում»:
Թեև դասընկերների մեծ մասն այսօր արդեն Հայաստանում չի բնակվում, սակայն, հնարավորության դեպքում, հանդիպելու առիթը բաց չեն թողնում՝ լինի դա 2, 3, թե 5 տարին մեկ:
Ի դեպ, ասում են, մարդու կյանքում ամենամաքուր ու ջերմ սերը հենց այդ տարիներին է ծնվում, երբ սիրո դրսևորումն արտահայտվում է միմյանց ձեռք բռնելով, տնից դպրոց ու դպրոցից տուն միմյանց ուղեկցելով:
«Ե՛վ մանկապարտեզում, և՛ դպրոցում սերեր եմ ունեցել: Երևի պատճառն այն է, որ մեծերի հետ շատ էի շփվում ու նրանք անընդհատ ինձ մղում էին «մոդային» հետևելու ու սիրած աղջիկ ունենալու… Շատ լավ հիշողություններ ունեմ մարտի 8-ի, Ամանորի ու ծննդյան տոների հետ կապված, երբ փորձում էի անակնկալներ մատուցել: Փորձը մեկ հաջողվում, մեկ՝ չէր հաջողվում, նվերը մեկ վերցնում, մեկ՝ չէին վերցնում… Բջջային հեռախոսներ չկային, պետք է տուն զանգեիր, որ ձայնը լսեիր: Նման երեխայական բաներ բոլորս ենք արել, բայց դա էլ իր քաղցրությունն ուներ … Դպրոցական սերս մի քանի տարի է տևել. նրան սիրել եմ 2-րդ դասարանից մինչև 5-6-րդ դասարանը: Անունը չեմ բարձրաձայնի: Առավել հասուն տարիքում հասկացանք, որ միմյանց համապատասխանում ենք որպես քույր և եղբայր, քան սիրահարներ, ու շատ լավ ընկերներ դարձանք», - ժպիտով հիշեց մարզիկը:
2004 թվականին, երբ դպրոցն ավարտեց, Արսեն արդեն Եվրոպայի պատանեկան առաջնության կրկնակի մեդալակիր էր, ճանաչվել էր Եվրոպայի լավագույն պատանի մարզիկ: Բայց դա նրան չխանգարեց ձեռնամուխ լինել Վերջին զանգի ակտիվ կազմակերպմանը: Ավարտական երեկոների ընթացքում ավանդական դարձած միջադեպերից էլ ստացվեց խուսափել արդեն ճանաչման շնորհիվ:
«Միջոցառման կազմակերպման մոտ 70 տոկոսն ինքս ստանձնեցի. պարի ուսուցիչ գտնել, հանդեսը կազմակերպել, սցենար գրել, գումար հավաքել, ռեստորան վարձել՝ այս բոլոր հարցերում ակտիվորեն ներգրավված եմ եղել: Ինչ վերաբերում է ավարտական խնջույքին, հավատացեք, լուրջ խուսակցություններ չեղան: Հիմնականում, նման միջադեպերի պատճառ է դառնում այն, որ աղջիկների «ուզող» տղաները «պապայի» կամ «մամայի» ավտոմեքենաներով գալիս ու փորձում են ինքնադրսևորվել, իրենց ցույց տալ՝ արդյունքում հարամելով ամբողջ խնջույքը: Այդ ժամանակ, օգտագործելով անունս, կապերս ու ընկերությունս, հնարավոր եղավ մինչև միջոցառումը հանդիպել բոլոր այն տղաներին, ովքեր կարող էին այդ օրը ակտիվ լինել, ու խնդրել, որ այդ օրը մեզ չխանգարեն: Ամեն ինչ շատ լավ ստացվեց:», - նկատեց նա:
Ա. Ջուլֆալակյանի առաջարկը՝ խնջույքից հետո 2-3 օրով ամբողջ դասարանով մեկնել Հայաստանի գեղատեսիլ վայրերից մեկը՝ չընդունվեց, քանիզի աղջիկների ծնողները պահպանողական էին:
«Համեմատաբար հեշտ կլյանքն արդեն ավարտվեց, լուրջ բաներ են սպասվում առջևում: Վստահ եմ՝ ընդամենը մի քանի տարի հետո կկարոտեք այս տարիները:Կյանքի ամեն փուլն իր հետաքրքրությունն ու յուրահատկությունն ունի: Ցանկանում եմ, որ այսօրվա օրը լավ անցկացնեք ու միայն դրական հուշեր ձեզ հետ տանեք»,- Aysor.am-ի հետ զրույցը նորավարտ դպրոցականներին ուղղված մաղթանքով ավարտեց Արսեն Ջուլֆալակյանը:
