Կոլեգաներիցս և ոչ ոք չի քաջալերում իմ քայլերը` նրանք վախենում են դերեր ու կոչումներ չստանալուց. Անահիտ Մութաֆյան

Հանրային ճանաչում ունեցող մարդկանց անձնական կյանքը մշտապես հասարակության ուշադրության կենտրոնում է: Առավել թիրախային են քաղաքական և բեմական գործունեությամբ զբաղվողները, հատկապես՝ կանայք:

Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնի դերասանուհի Անահիտ Մութաֆյանը մեկ անգամ չէ, որ սեփական մաշկի վրա զգացել է ասեկոսեների «համը», սակայն նման խոսակցությունները նրա համար տարիների հետ սովորական երևույթ են դարձել: Հիմա փորձում է ամեն ինչին գյումրեցուն բնորոշ հումորով ու գունավոր ակնոցներով նայել:

Aysor.am-ի զրուցակիցը Անահիտ Մութաֆյանն է:

- Անահիտ, արդեն տևական ժամանակ է, «Առաջնորդներ» սերիալում Ձեր կերպարային գիծն ավարտվել է: Նոր էկրանային առաջարկներ չունե՞ք:

- Այո, բավական ժամանակ է՝ չեմ նկարահանվում: Այս ընթացքում եղել են առաջարկներ, սակայն ես բնույթով հավատարիմ մարդ եմ, եթե մեկի հետ սկսվում է համագործակցություն, ապա ցանկալի է երկար շարունակել: Դեռևս սպասում եմ իմ շատ սիրելի Դիանա Գիգորյանի նոր առաջարկին: Եթե նոր պրոյեկտում նա կունենա ինձ համար հարմար կերպար՝ կհամագործակցեմ մեծ սիրով, եթե ոչ՝ աշխատանքս կշարունակեմ ուրիշ պրոդյուսերի և սցենարիստի հետ:

-  Ի՞նչ նոր կերպարով կցանկանաք ներկայանալ:

- Իմ էկրանային 8 տարիների ընթացքում անընդհատ ներկայացել եմ սիրող մոր ու կնոջ կերպարում: Շատ հաճելի է մարմնավորել դրական ու սիրված կերպարներ, բայց, որպես դերասանուհի, այս անգամ կցանկանայի հանդես գալ բացասական կերպարով, քանզի որքան էլ փորձես վարպետության շնորհիվ տարբերակել կերպարները, այնուամենայնիվ, նույն գիծն ունեցող կերպարը խաղում ես նույնանման:

- Գիտեմ, որ պատրաստվում էիք Արցախում ներկայացումով հանդես գալ, որը բարեգործական բնույթ էր կրելու: Ինչո՞վ էր պայմանավորված այդ որոշումը, ինչպե՞ս ծնվեց գաղափարը:

- Դեռևս 1988 թվականից մասնակցել եմ Արցախյան շարժմանը՝ կամա թե ակամա հայտնվելով այդ շարժման կիզակետում. հորս ուսերին նստած մասնակցում էի միտինգներին, իսկ երեկոյան ժամերին օգնում հորս ու նրա ընկերներին փաթեթավորել ճակատ ուղարկվող ծանրոցները: Այնպես որ Արցախն ինձ համար միշտ թանկ է եղել ու կմնա: Ապրիլյան քառօրյայի ժամանակ ցանկություն հայտնեցի մեկնել ճակատ և լինել առաջնագծում, սակայն ինձ ոչ-ոք թույլ չտվեց, ու այժմ իմ պարտքն եմ համարում անել ինչ-որ բան Արցախի համար: Մի քանի ընկերներով որոշեցինք կազմել թատերախումբ, բեմադրել ներկայացում և մեր պարտքը հանձնել ապրիլյան քառօրյային զոհեր ունեցած արցախցի ընտանիքներին:

- Եվ ովքե՞ր են ներառված այդ թատերախմբում:

- Այն կազմված է պրոֆեսիոնալ դերասաններից. Անուշկա Մարգարյանն է, Մկո Վարդանյանը, ես: Ներկայացումը բեմադրել է Արմեն Թովմասյանը: Բայց այսօր կանգնել ենք լուրջ խնդրի առաջ. ներկայացումը պատրաստ է, Արցախի Հանրապետության Մշակույթի նախարարության հետ կա պայմանավորվածություն, սակայն, ինչպես միշտ, արվեստին խանգարում է գումարը: Չունենք հովանավոր, որը կհոգա մեր ճանապարհածախսը մինչև Արցախ…

- Որքան նկատում եմ, այժմ Ձեր զբաղվածությունը մեծ չէ, հարկադրված պարապուրդի մեջ եք:

- Այո, կարելի է ասել՝ այժմ գրեթե պարապուրդի մեջ եմ, վայելում եմ 5 տարի երազած հանգիստս, սակայն աշխատելն ինձ համար ավելի հաճելի է: Բայց ազատ ժամանակս իզուր չեմ վատնում: Այժմ զբաղված եմ, իմ կարծիքով, ազգանվեր գործով: Հիմա շատ ակտիվ միացել եմ Լոռու մարզի Արդվի համայնքի ժողովրդի պայքարին և դրանով իսկ ուզում եմ սթափության կոչ անել մեր պաշտոնյաներին, որ բացի ոսկուց, փողից, մեր ազգին  անհրաժեշտ են նաև ազգային արժեքներ: Ինչպիսին է, օրինակ, Արդվի գյուղում գտնվող 7-րդ դարի եկեղեցին, որտեղ թաղված է Հովհաննես Օձնեցի կաթողիկոսը: Այնպես որ, ակտիվորեն օգնում եմ այդ համայնքի բնակիչներին, նրանց հետ մասնակցում բողոքի ակցիաներին, նամակագրությանը, աջակցում ԶԼՄ-ների հետ կապի հարցում:

- Արդվիի բնակիչների պահանջը բոլորովին այլ է, քան մշակութային կոթողի պահպանումը. նրանք հայտարարել էին, որ դեմ են համայնքի տարածքում որևէ հանքարդյունաբերական գործունեության իրականացմանը, քանի որ դրա պատճառով կզրկվեն անտառից ու մաքուր ջրից, գյուղի ջուրը, հողը, օդն ու արոտավայրերը կաղտոտվեն ծանր մետաղներով և տոքսիկ տարրերով:

- Թող ինձ ներեն իմ կողմից շատ հարգված արդվեցիները, բայց իմ գերխնդիրը պատմամշակութային ու եկեղեցական արժեքներն են: Ինչ խոսք, մի ողջ գյուղի զրկել մաքուր ջրից և մաքուր օդից՝ հանցագործություն է, ավելի մեծ հանցագործություն է այդ տարածքի կանանց զրկելը առողջությունից և լիարժեք երեխաներ լույս աշխարհ բելելուց: Իմ պայքարը երեխաններն են ու պատմամշակութային արժեքները, քանզի արոտավայրերից այնքան էլ խելքս չի հասնում (ժպտում է, հեղ.):

- Անահիտ, արդյոք քաղաքական, տնտեսական տարբեր խնդիրների մեջ մտնելը չի՞ խանգարում դեասանուհուն:

- Երբեք ոչինչ չի կարող խանգարել արվեստագետին՝ լինել ակտիվ ու իր երկրին նվիրված քաղաքացի: Ավելի քան օգնում է: Երբ բեմում արտաբերում ես մի նախադասություն, պետք է հասկանաս՝ ինչի՞ մասին է խոսքը: Իսկ բեմից կարելի է ասել ավելին, իհարկե, ենթատեքստերով, քան միտինգների հարթակներից:

- Ձեր կոլեգաները, գործընկերները որքանո՞վ են սատարում, քաջալերում Ձեր քայլերը, կամ, գուցե, ընդհակառա՞կը:

- Ցավով պիտի նշեմ, որ մեր սերունդը լավ քաղաքացիներ չունի, մեզ «աճեցրել» են սովետական ոգով՝ միշտ վախեցած ու միշտ ստվերում: Ցավոք, կոլեգաներիցս և ոչ ոք չի քաջալերում իմ քայլերը, որովհետև նրանք վախենում են դերեր չստանալուց, ոմանք էլ՝ կոչումներ չստանալուց…

- Դուք չե՞ք վախենում:

- Ո՛չ, չեմ վախենում, քանզի, երբ կանգնում եմ հասարակ գյուղացու կողքին ու նրա հետ հավասար պայքարում ու այդ ընթացքում տեսնում նրա հայացքը, որի մեջ կա մեծ երախտագիտություն, դա ինձ համար լավագույն կոչումն է ու պարգևը:

- Այնուամենայնիվ, այդ խնդրի հետ առնչվե՞լ եք, զգացե՞լ եք, որ լավ դերերը հենց այդ պատճառով Ձեզ բաժին չի հասնում:

- Ոչ, այդ լավ դերերի բացակայության խնդիրը իմ քաղաքացիական ակտիվության մեջ չէ, այլ ազգային ակադեմիական թատրոնում իմ ոչ հայկական դեմքն է: Համենայնդեպս, այդպես են ասում (ժպտում է, հեղ.): Այդ իսկ պատճառով թատրոնում քիչ դերեր ունեմ, բայց բոլորն էլ խաղում եմ որակյալ: Ես որակի կողմնակից եմ, ոչ թե` քանակի:

- Հանրային մարդկանց անձնական կյանքը բոլոր ժամանակներում է հետաքրքրել է հասարակությանը: Մենք էլ չշրջանցենք… Արդեն ժամանակը չէ՞ մտածել ընտանիք կազմելու, երեխաներ ունենալու մասին:

- Բավական երկար ժամանակ է, ինչ մամուլի համար փակ է իմ անձնականը: Գրեթե մեկ տարի է՝ ոչ մի հարցազրույց չեմ տվել և չեմ խոսել անձնականիս մասին: Բայց ասեմ, որ իմ հոգում նորից փոթորիկ է, հաճելի ու ուժգին փոթորիկ, երբեմն՝ կիզող արև, երբեմն՝ ամպրոպ ու կայծակ, երբեմն՝ ունայնություն: Այսքանով կարող եմ նկարագրել անձնական կյանքս… Բայց ես երջանիկ եմ նրանով, ինչ ունեմ, կամ չունեմ…

- Գյումրեցիները խիստ են, ավանդապաշտ, բայց արտիստներն էլ սիրում են ազատ կյանքով ապրել… Դուք գյումրեցի դերասանուհի եք, Ձեր դեպքում ի՞նչն է հաղթում՝ մասնագիտությո՞ւնը, թե՞ հողն ու ջուրը:

- Գյումրին ըդիգ աշխարհի կենդրոնն է, գյումրեցի էղնելը ըդիգ պադիվ է ու արժանապատվություն (ժպտում է, հեղ.)… Ես հպարտ եմ, որ մեծացել եմ ավանդույթներով ու «ադաթներով» լի քաղաքում, բայց և չեմ «կոտրել» իմ ծննդավայրի՝ Վանաձորի մաքրությունն ու միամտությունը, որը շատ է խանգարել և դեռ երբեմն խանգարում է: Դրա համար իմ գյումրեցի ընկերները միշտ ասում են՝ ըսիգ շուռ էգած լեննագանցի է (ժպտում է, հեղ.): Բայցև, միշտ պահում եմ նորմերը՝ ազատությունս չխառնելով լկտիության հետ:

- Ինչո՞վ է պայմանավորված Ձեր՝ հաճախակի սիրահարվելն ու հիասթափվելը: Դո՞ւք եք հոգնում ու լքում, թե՞ Ձեզանից են հոգնում:

- Կխոստովանեմ՝ ես խառնվածքով բուռն մարդ եմ, հոգնում եմ միապաղաղությունից, ինձ միշտ նորություն է պետք ստեղծագործելու համար, միշտ նոր շունչ է պետք: Չեմ կարող ասել, որ միշտ ես եմ թողնում: Համարձակներ եղել են, որ ինձ են լքել, բայց միշտ վերադարձել՝ ուշացած: Եղել են դեպքեր, որ ես եմ թողել՝ հասկանալով, որ նա իմ տեսակը չէ: Բայց մի բան հաստատ է, երբեք չեմ չարացել իր տեսակի վրա: Գիտեք, յուրաքանչյուրս էլ մարդ ենք և սխալվելու իրավունք ունենք: Մեկը ներում է քո մեծ սխալը, իսկ մյուսը` քո ամենափոքրիկ սխալը դարձնում ճակատագրական... Եվ վերջ այն հեքիաթին, որը հյուսել եք միասին…

- Ո՞ր դեպքում եք ինքներդ հեռանում:

- Ինձ համար ատելի է սուտը և շատ հաճախ փախել եմ այդ ստի պատճառով, նույնիսկ հրաժարվել եմ մեծ սիրուց՝ փոքրիկ ստի պատճառով: Տղամարդն իրավունք չունի ստելու, քանզի, եթե տղամարդու բերանից սուտ է դուրս գալիս, ուրեմն նա իրավունք չունի տղամարդ կոչվելու…

- Այս 34 տարիների ընթացքում երբևէ իրապես սիրե՞լ եք:

- Այո, սիրում եմ հիմա: Իմ 34 տարիների ընթացքում երբեք չեմ հասկացել խանդոտ կանանց, սակայն այժմ ինքս եմ խանդում, և ինձ թվում է, որ վերջապես իրական ու մեծ սերը թակեց իմ դուռը:

- Կա՞ն տղամարդու մեջ լավ ու վատ հատկանիշներ, որոնց այսուհետ ուշադրություն կդարձնեք:

- Այո, իհարկե, գտել եմ այդ լավ ու վատ հատկանաշիները, սակայն, հուսով եմ, այլևս հնարավորություն չեմ ունենա մեկ ուրիշ տղամարդու մեջ փնտրել այդ ամենը:

- Որքան նկատում եմ՝ Ձեզ չեն անհանգստացնում կողմնակի խոսակցությունները:

- Սկզբում շատ էի հուզվում, օրերով փակվում տանը և ցավ տանում, սակայն այժմ բացարձակ չեմ մտածում այդ խոսակցությունների մասին, քանի որ մարդիկ չար են ու պատրաստ են յուրաքանչյուր լուսավոր կետ ոչնչացնել իրենց բամբասանքով ու ստով: Ես պատասխանատում եմ 3 հոգու առաջ՝ իմ, մորս և ամենակարևորը՝ Աստծո: Մնացածը թող իրենք մտածեն ՝ ինչ եմ անում ես և ինչ են խոսում իրենք (ժպտում է, հեղ.):