29/08/2017 13:50
Մենք այլևս այն նույն մարդիկ չէինք, ովքեր հանդիպել էին 7 տարի առաջ. Մարիամ Սարյանը՝ ամուսնալուծության և մոսկովյան գործունեության մասին
Դերասանուհի Մարիամ Սարյանն, ով տևական ժամանակ է՝ իր գործունեությունը ծավալում է հայրենիքի սահմաններից դուրս, այսօր ստեղծագործական ու անձնական կյանքում բազմաթիվ նորություններ ունի: Գործնականում դերասանուհու կյանքը լեցուն է ու հագեցած, անձնականում՝ ամուսնալուծություն, որը, սակայն, նրան չի ընկճում ու կաշկանդում: Նկատում է՝ կյանքում ամեն ինչ լինում է ճիշտ ժամանակին ու հստակ նպատակով:
Անձնական կյանքի՝ հանրությունից փակ էջերը Մարիամ Սարյանն առաջին անգամ բացում է հենց Aysor.am-ի հյուրասրահում:
- Մարիամ, արդեն տևական ժամանակ է՝ Մոսկվայում եք ապրում: Ներկա պահին ի՞նչ զբաղվածություն ունեք, ի՞նչ գործունեություն եք ծավալում:
- Ինչպես միշտ՝ զբաղված եմ ներկայացումներում: Այս թատերաշրջանը կսկսեմ 4 ներկայացումներով: Նաև առաջարկ ունեմ բեմադրություն անելու… Ասեմ, որ արդեն նաև նկարահանման հրապարակում եմ հայտնվում, երգում եմ… Տեսնենք՝ ճանապարհն ինձ ուր կտանի (ժպտում է՝ հեղ.):
- Մոնոներկայացումներո՞վ եք հանդես գալիս:
- Ոչ, մոնոներկայացում ես միայն բեմադրել եմ և ոչ խաղացել… Հիմա զբաղվածություն ունեմ «Лизистрата», «Дипломат», «Шинель» ներկայացումներում, որոնք բեմադրվում են տարբեր թատրոններում: Թեև ես այս ներկայացումներում հրավիրյալ դերասանուհի եմ, բայց սրանցից ոմանք խաղացանկային են:
- Ի դեպ, մինչ Ձեր՝ Հայաստանից մեկնելն այստեղ 18+ ֆորմատով ներկայացում էիք բեմադրել, որը նախնական փուլում որոշակի դժվարություններ հաղթահարեց: Ի՞նչ ճակատագիր ունեցավ այդ ներկայացումը:
- Այո, «Չեմ բողոքումն» արդեն 5 տարեկան է, այս գարնանը նշեցինք նրա ծնունդն ու նորից բեմ բարձրացրեցինք: Սակայն ներկա պահին այդ նախագիծը դադարի մեջ է:
- Բեմական զբաղվածության պակաս չունեք, իսկ ֆիլմերի մասի՞ն ինչ կասեք:
- Չնայած դժվար, բայց անհնարին չեղավ այդ ասպարեզ ներխուժել: Արդեն իսկ առաջարակներ ունեմ, 2018 թվականի գարունն առատ կլինի նկարահանումներով:
- Նշեցիք, որ նաև երգում եք: Որտեղի՞ց սերը երգի նկատմամբ: Պրոֆեսիոնալ գիտելիքներ ստացե՞լ եք երգի ասպարեզում:
- Երգել ինձ Մոսկվան ստիպեց (ժպտում է՝ հեղ.): Մինչ այս, այդ ուղղությամբ չէի էլ մտածել: Թատերական ինստիտուտում երաժշտական հմտություններ էլ եմ ստացել, 4 տարի վոկալ եմ սովորել, բայց չեմ համարել, թե դա բավարար է երգելու համար: Երբ Մոսկվայում մյուզիքլում աշխատելու հրավեր ստացա, այդ շրջանակներում 8 ամիս աշխատեցի դասախոս Օլգա Բեզրուկովայի հետ, ու բոլորովին նոր աշխարհ բացվեց ինձ համար: Այս ընտրությանս մեջ մեծ ազդեցություն ունեցավ նաև իմ գործընկեր, երաժիշտ-դերասան Սոբակա Ռիժիյը (Դմիտրի Սեմյոնով): Հենց նա հետագայում հրավիրեց տարբեր համերգների ժամանակ իր հետ երգելու: Սկզբում որպես բեք վոկալ էի, հետո նաև փողային նվագախմբի հետ որպես մենակատար հանդես եկա: Չնայած իմ վախերին և «չեմուչումերին», պնդմանս, թե ես շատ քիչ գիտելիքի եմ տիրապետում այս ոլորտում, նա ասում էր. «Մի մտածիր, գնա դեպի արմատներդ, ամեն ինչ արդեն արյանդ մեջ է»:
- Երգը, որպես աշխատանք, որքանո՞վ է Ձեզ օգնում:
- Ընդհանրապես, երաժշտությունն ուղիղ կապ ունի մարդու թե՛ հոգևոր աշխարհի, թե՛ մտավոր զարգացվածության հետ: Այնպես որ, այդ հարցում, միանշանակ, շահել եմ… Մի անգամ համերգի ավարտից հետո մտա գրիմանոց ու նույն պահին էլ ինքս ինձ համար հայտնաբերեցի, որ չեմ հիշում, թե ինչպես է անցել համերգը, ինչպե՞ս եմ երգել: Միայն սկիզբն եմ հիշում ու գրիմանոց մտնելս… Իմ գործն էլ հենց դա է՝ որոշ ժամանակով կերպար, մարդ, պատմություն, ձայն կամ հնչյուն դառնալը: Դու այլևս չես ենթարկվում իրականության և ժամանակի պայմաններին: Այսպիսի մի տերմին կա՝ «точка невозврата»՝ պահ, որից հետո մի ամբողջ աշխարհ ես գտնում ու այլևս չես կարող առաջվանը լինել (ժպտում է՝ հեղ.): Ի դեպ, հիմա երգում եմ նաև Ռոմանսի պետական տան համույթում, սեպտեմբերի 10-ին էլ համերգ ունենք: Այս կոմպոզիցիան՝ «Մոսկովյան պատուհան», ջազային է, ես էլ որպես մենակատար եմ ներկայանալու: Սա ինձ համար երևի ամենաբարդ նախագիծն էր, սովորեցի երաժշտությունը «կարդալ»:
- Հետևո՞ւմ եք հայաստանյան մշակութային անցուդարձին: Ինչպե՞ս կբնութագրեք այսօրվա հայ թատրոնն ու հայ կինոն:
- Ինձ իրավունք չեմ վերապահի գնահատել հայաստանյան մշակութային վիճակը, քանի որ հեռացել եմ նրանից: Միայն կասեմ, որ մեզանից ավելի երիտասարդ սերունդը հուսադրող է, իրենց ձեռագիրն անպայման կթողնեն, մի նոր «բառ» կասեն:
- Մարիամ, դուք Մոսկվա մեկնել էիք Ձեր ամուսնու՝ նկարիչ Արթուր Սարյանի հետ: Տեղեկացա, որ 6 տարվա ամուսնական կյանքից հետո արդեն գրեթե մեկ տարի է՝ ամուսնալուծվել եք: Ի՞նչը պատճառ դարձավ երիտասարդ ընտանիքի կազմալուծմանը:
- Պատճառը կյանքի բնականոն ընթացքն է: Մենք այլևս այն նույն մարդիկ չէինք, ովքեր հանդիպել էին 7 տարի առաջ: Կարծում եմ՝ դա նորմալ երևույթ է: Չնայած՝ նույնքան մտերիմ էինք, բայց յուրաքանչյուրս զարգացել էր տարբեր կամ նման ուղղություններով: Ու մեր ճանապարհները տարբեր կողմեր պետք է գնային: Դա երկուսս էինք գիտակցում…
- Այսինքն՝ որևէ կոնկրետ իրադարձություն չի՞ հրահրել այս բաժանումը:
- Ո՛չ, որևէ իրադարձային դրդապատճառ չենք ունեցել բաժանվելու համար: Ընդհանրապես, Արթուրը լավ մարդ ու նկարիչ է, ես իրեն միայն երջանկություն եմ ցանկանում: Համոզված եմ՝ նա էլ ինձ:
- Ամուսնալուծված շատ զույգեր պնդում են, որ կարողանում են հետագայում լավ ընկերներ մնալ: Ձեզ դա հաջողվե՞լ է,. թե դա միայն «հանուն երեխայի» պարագայում է լինում…
- Մենք հիմա էլ լավ հարաբերություններ ունենք ու հրաշալի ընկերներ ենք: Ինչ որ կարող էինք միմյանց տալ, արդեն տվել էինք: Ես նրան շնորհակալ եմ մեր անցած ճանապարհի համար: Դա իմ կյանքի մի մեծ շրջան է, որն ինձ դարձրեց այն, ինչ կամ:
- Չե՞ք մտածում երբևէ վերամիավորվելու մասին:
- Ո՛չ:
- Կարծես թե ճի՞շտ են խոսակցությունները, որ ստեղծագործող մարդիկ ընտանիքում միմյանց դժվար են հասկանում…
- (Մտածում է՝ հեղ.) չէի ասի, մենք միմյանց վատ չենք հասկացել: Կարծում եմ՝ ամեն բան էլ սկիզբ ու վերջ ունի: Կարծրատիպը, թե պետք է պահպանել հարաբերությունները, քանի դեռ լուրջ իրադարձություն չի եղել, հանգեցնում է սխալ ու անդառնալի հետևանքների: Իսկ քանի որ մենք միմյանց հարգում էինք ու անկեղծ էինք, գիտակցելով գնացինք այդ քայլին:
- Հայկական միջավայրում ամուսնալուծությունը կանանց համար որոշ բարդույթների պատճառ է դառնում: Թեև Հայաստանում չեք բնակվում, սակայն հարազատների շրջապատում նման կոմպլեքսներ զգո՞ւմ եք:
- Հարազատներիս հարցում բախտս առանձնահատուկ է բերել: Նրանք ինձ սիրում են առանց եթեների: Եղբայրներիս ու ծնողներիս միակ պարտադիր պահանջը երջանիկ լինելս է (ժպտում է՝ հեղ.): Չնայած հեռավորությանը, սցենար գրելուց մինչև անձնական ու կենցաղային հարցեր, նրանք միշտ կողքիս են: Ես որևէ կոմպլեքս չեմ զգում:
- Մարիամ, չնայած ամուսնալուծությանը, փաստորեն Ձեր ամուսնու Սարյան ազգանունից չեք հրաժարվում…
- Անկախ նրանից, թե իմ կյանքն ինչպես է ընթանում, ես արդեն Մարիամ Սարյանն եմ: Համարենք, որ դա իմ կեղծանունն է (ժպտում է՝ հեղ.):
- Ինքներդ Ձեզ համար որոշե՞լ եք, թե այսուհետ տղամարդու որ հատկանիշներին ուշադրություն կդարձնեք:
- Որոշել եմ ուշադրություն դարձնել իմ հատկանիշներին, մեզ շրջապատող մարդիկ մեր արտացոլումն են: Ընդհանրապես, կարծում եմ, մարդն ինքն իրեն պետք է լիարժեք զգա՝ անկախ պայմաններից: Չկան ոչ մի «կեսեր», կա լիարժեքություն և վերջ: Եթե այդ զգացումը չունես, ապա երբեք լիարժեք չես լինի ոչ մեկի կողքին, ոչ ոք քեզ չի լրացնի:
- Այժմ Մոսկվայում մենա՞կ եք: Օտար երկրում դժվար չէ՞ միայնակ կնոջ համար, գուցե Հայաստա՞ն վերադառնաք:
- Մենակ չեմ, փիսիկիս հետ եմ (ծիծաղում է՝ հեղ.)… Ճիշտն ասած, վերադառնալու ցանկություն ունեի: Ես Մոսկվան չեմ սիրել, մենք կարճ ժամանակով էինք այստեղ եկել, բայց պարզվեց՝ Մոսկվան ինձ սիրեց… Արդեն պայմանագրեր ունեի, նախագծեր, ու ընտանիքիս հետ ընդհանուր որոշում կայացրեցինք… Ինչ վերաբերում է դժվարություններին, ապա ամենամեծ դժվարությունն այն է, որ այստեղ ցուրտ է (ժպտում է՝ հեղ.): Վերջին բեկումնային տարիներից հետո սկսել եմ ավելի շատ վստահել կյանքին: Գիտեմ, որ «հեռուն կգնամ» (ժպտում է՝ հեղ.):
- Ի դեպ, Մոսկվայում բնակարան ունե՞ք, թե՞ վարձակալության սկզբունքով եք բնակվում…
- Բնակարան չունեմ, վարձակալում եմ: Բայց զգացողություն ունեմ, որ Մոսկվան իմ կյանքի մի կարևոր փուլ է, որը շուտով կավարտվի: Տեսնենք…
- Եզրափակելով հարցազրույցը՝ կա՞ ինչ որ բան, ինչի համար ափսոսում եք կյանքում:
- Անկեղծ՝ չեմ ափսոսում: Ամենաթանկն, ինչը կարող ես ձեռք բերել, կյանքի փորձն է: Ես կարող եմ վստահ ասել, որ շատ հետաքրքիր ու գունեղ եմ ապրում: Եթե ամեն ինչ նորից սկսելու լինեի, ճանապարհս նույնը կլիներ, որպեսզի դառնայի այն, ինչ կամ: Ես կյանքից շնորհակալ եմ, այն ոչ մի րոպե չի դադարում ինձ զարմացնել ու հիացնել: Մի խոսքով՝ չեմ տխրում (ժպտում է՝ հեղ.):
