Կարատեն այլևս օլիմպիական մարձաձև է. Կամո Ունանյանը վերադառնում է մեծ սպորտ

Մեզանից յուրաքանչյուրն էլ քաջ գիտակցում է, թե որն է մարզիկների փառահեղ հաղթանակների գրավականը. նրանց անձնվիրաբար աշխատասիրությունն ու անհավանական ձգտումն է հենց բերում հաղթանակ, որով ոչ միայն հենց ինքը` մարզիկն է կատարելության հասնում, երբ մրցահարթակում հնչում է հաղթական գոնգը, այլև՝ երկրպագուն է այդ փառահեղ հաղթանակների բերկրանքը վայելում:

Մարդու կյանքում առանձնակի մեծ դերակատարում է ունենում երկու նշանակալի և կարևոր օր. մեկ, որ նա լույսաշխարհ է գալիս, և երբ հասկանում է, թե ինչո՞ւ…

Aysor.am-ի զրուցակիցը ծնվել է Հայաստանում: Այն պահից, երբ առաջին անգամ գիտակցեց այլևս առանց սպորտի ապրել չկարողանալը՝ հասկացավ՝ ինչու է լույս աշխարհ եկել: Չնայած անցել է մեծ ու բարդ կենսական նշանակության փորձություններով, բայց արդյունքում կարողացել է հետագիծ թողնել իր մարզաձևը նախընտրողների համար:

ՄՕԿ-ի կողմից ընդունված և արդեն 2020թ-ից օլիմպիական մարզաձև հանդիսացող կարատեի Աշխարհի երկակի և Եվրոպայի բազմակի չեմպիոն Կամո Ունանյանը մեզ հետ զրույցում խոսել է իր հետ տեղի ունեցած վերջին խառնաշփոթ իրադարձությունների, երկարատև լռության և մոտ ապագայում սպասվելիք նորությունների մասին:

- Կամո, վերջին շրջանում ԶԼՄ-ն ողողված էր քո մասին միայն արտառոց դեպքերին առնչվող ինֆորմացիաներով: Հետո եղավ բավականին երկար լռություն: Հետաքրքիր է՝ ինչպիսի՞ զարգացումներ տեղի ունեցան աղմկահարույց ձերբակալությունից հետո, և ո՞րն էր դրան հաջորդած լռության պատճառը:

- Անկեղծ ասած՝ այդ էջը վաղուց փակվել է ինձ համար, ցանկություն չունեմ խոսել մանրամասներից: Միայն կասեմ, որ բացի մարզիկ լինելուց, ես նաև տղա եմ, ով կարող է հայտնվել կյանքի ինչ-որ բարդ իրավիճակում: Այդ չարաբաստիկ դեպքերն էլ անցան… Կարծում եմ, որ ամեն բան էլ մարդու համար է (ժպտում է):

- Տեղյակ ենք, որ նախկինում ապրում և մարզվում էիր Ղազախստանում, այնուհետև տեղափոխվեցիր Հայաստան, հետո էլ՝ ԱՄՆ: Նման հաճախակի տեղափոխությունները ի՞նչ ազդեցություն են ունենում մարզական կյանքի վրա:

- Սկսենք նրանից, որ տեղափոխություններս երբեք ստիպված չեն եղել, դա գալիս է իմ բնավորությունից և նպատակներս իրականացնելու մեծ ցանկությունից: Մի առիթով ասել եմ, որ փոքր էի, երբ ընտանիքով տեղափոխվեցինք Ղազախստան, հետո արդեն երիտասարդ հասակում ցանկացա վերադառնալ հայրենիք ու այդպես էլ արեցի: 17 տարեկանում եկա Հայաստա՝ սովորելու և սպորտային կյանքս այստեղ շարունակելու նպատակով: Ժամանակի հետ նպատակներս շատացան, ու ավելի մեծ հնարավորություններ տվող Ամերիկան ինձ հետաքրքրեց: Տեղափոխվեցի այնտեղ: Բայց ասեմ, որ Հայաստան տեղափոխվելս սպորտային առումով ինձ այդքան էլ չոգևորեց, քանի որ Հայաստանում մարդիկ կարատեի նկատմամբ սխալ կարծիք ունեն, այն դեպքում, երբ բավականին զարգացած ու հզոր պետություններում կենտրոնացված վերահսկողություն և ֆինանսավորում կա այս սպորտաձևին՝ թե՛ պետական, թե՛ սպորտկոմիտեների մակարդակով, ինչպես օլիմպիական պատկանելության մյուս մարզաձևերին:

- Շարունակելո՞ւ ես հանդես գալ կրկին Հայաստանի Հանրապետության դրոշի ներքո:

- Իհարկե, շարունակելու եմ: Եթե խոսքը վերաբերում է օլիմպիական սպորտաձևին, ասեմ, որ շատ բարդ ու անգամ անլուրջ կթվա որոշ ժամանակ հանդես գալ մի դրոշի ներքո, այնուհետև՝ մեկ այլ դրոշի: Իսկ կարատեն, ի ուրախություն մեզ, արդեն 2020 թվականից Տոկիոյում կայանալիք Օլիմպիական խաղերում կլինի որպես օլիմպիական մարզաձև:

- Ներկայումս ի՞նչ նորություններ կան և ի՞նչ նորություններ են սպասվում քո մարզական կյանքում:

- Չնայած քաշի հետ կապված դժվարություններին՝ վերադարձել եմ մեծ սպորտ. գրեթե մեկ տարի դադարից հետո, ամենօրյա մարզումները, կամքի ուժն ու ձգտումը ինձ նորից տատամի բերեցին (ժպտում է): Առաջիկայում՝ սեպտեմբերի 23-ին շատ կարևոր մի մրցաշար կկայանա Ստամբուլում. Ա սերիա մրցաշարն է, որտեղ խաղարկվելու են կարատեի առաջին Օլիմպիական ուղեգրերը: Այնուհետև՝ սեպտեմբերի 30-ին, արդեն Չեխիայում կարատեի Եվրոպայի գրանդ-պրի մրցաշար կանցկացվի, դրանց կհաջորդի հոկտեմբերի 7-8-ը Ավստրիայում կրկին Ա սերիա մրցաշարը: Եթե ստացվի բոլոր մրցաշարերում հանդես գալ լավագույն մարզավիճակով և ցույց տալ լավ արդյունք, ու նաև առողջականս ների, կձգտեմ հետ բերել կորցրած մի տարին՝ մասնակցելով նոյեմբեր և դեկտեմբեր ամիսներին կայանալիք միջազգային երկու մրցաշարի ևս:

- Հարցազրուցներից մեկում նշել էիր, որ մարազական կարիերան կավարտես երկու տարի հետո: Այդ հայտարարությունից գրեթե հինգ տարի է անցել, բայց դու դեռ շարունակում ես մարզվել և հանդես գալ բավականին լուրջ մրցաշարերում… Այսօր կրկին այդ հարցը՝ ե՞րբ ես պատրաստվում հեռանալ մեծ սպորտից:

- Գիտեք, դա անկախ մեզնից է լինում, ինձ կհասկանան բոլոր պրոֆեսիոնալ մարզիկները: Սպորտը մարզիկի համար նույնն է, ինչ թմրանյութը թմրամոլի համար. այսինքն՝ առաջանում է կախվածություն, դա է ամեն անգամ մեզ հետ պահում կարիերան ավարտելուց: Երբ դու երկար տարիներ ապրում ես սպորտային կյանքով, հետո ինչ-ինչ պատճառներով հնարավոր է որոշակի դադար առնես, դա ժամանակավոր է: Ոչ մի մարզիկ հենց այնպես չի ավարտել իր մարզական կարիերան: Դա միայն մեկ դեպքում է լինում՝ երբ առողջությունդ այլևս չի ներում…

- Արդյոք մարզիկի կարիերան ավարտելուց հետո կտեսնենք քեզ նաև մարզիչի կարգավիճակում:

- Պլաններ կան զբաղվելու կարատեի զարգացմամբ հենց Հայաստանում: Որպես մարզիչ՝ քիչ հավանական է, բայց լինելով այս պահին մարզիկ՝ ես ամբողջովին գիտակցում եմ և տեղյակ եմ այս մարզաձևում թերություններին, նպատակ ունեմ հետագայում անել ամեն բան, որ օլիմպիական կարատեն Հայաստանում հասնի այն մակարդակին և ունենա այնպիսի ճանաչում ու համբավ, ինչպիսին ներկա պահին ըմբշամարտն է, բռնցքամարտն ու ծանրամարտը: Մարդկանց մոտ սխալ կարծիք է ձևավորված կարատեի մասին: Ցավոք, դա գալիս է պատկան այրերի՝ մարզաձևը ոչ ճիշտ ներկայացնելուց:

- Կամո, գիտենք որ ներկայացնում ես «RecTime» ֆիլմարտադրող ընկերությունը: Ի՞նչ կասես այս մասին, արդյոք մոտ ապագայում կլինեն նոր ֆիլմեր:

- Այս պահին մտքերս ամբողջովին սպորտի վերաբերյալ են, սակայն եկող տարի, եթե սպորտով չզբաղվեմ, կվերսկսեմ ֆիլմարտադրությունը, քանի որ դժվար է թե՛ ժամանակային առումով, թե՛ մտովի կենտրոնանալ երկու բանի վրա միանգամից: Եթե ցանկանում ես ունենալ լավ արդյունք և որակով աշխատանք, պիտի ամբողջովին տրվես միայն մեկին… Բայց, իհարկե, նոր ֆիլմի համար մտածված շատ լավ սցենար ունեմ, ու երբ սկսվեն նկարահանումները, բոլորը կիմանան այդ մասին: Վստահ եմ, որ նորը կընդունվի և կսիրվի նույնքան ջերմորեն, որքան իր ժամանակին սիրվեց մեր առաջին ֆիլմը՝ «Ելք չկա»-ն…