22/09/2017 17:05
Մկոն էլ, Արամեն էլ, Մգեռն էլ շատ լավ տղերք են, բայց այդպես շռայլ թափրտել այս կոչումը, գեղեցիկ չէ. ՀՀ վաստակավոր արտիստ Ռուդոլֆ Ղևոնդյան
Վերջին տարիներին պետական մրցանակները, հատկապես Վաստակավոր ու Ժողովրդական կոչումները հանրության շրջանում ոչ միայն քննարկման, այլև՝ զայրույթի պատճառ են դառնում: Նույն հարթակում կողք-կողքի կանգնում ու հավասարվում են 50 տարի արվեստ ներկայացնողն ու 10 տարի թամադայություն անողը:
Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնի դերասան Ռուդոլֆ Ղևոնդյանը, ով երեկ անկախության 26-րդ տարեդարձի կապակցությամբ նախագահ Սերժ Սարգսյանի հրամանագրով պարգևատրվեց ՀՀ վաստակավոր արտիստի կոչմամբ, իր իսկ խոսքերով՝ բոլորովին տպավորված ու ոգևորված չէ այս փաստով:
«Սրա մեջ շլացուցիչ ոչինչ չկա, ոչինչ չի փոխում ու չի փոխելու: Ո՛չ աշխատավարձիս չափն է փոխվելու, ո՛չ էժան տոմսեր եմ ձեռք բերելու, ո՛չ էլ ձրի տաքսի եմ նստելու: Ժողովրդականն էլի մի 40 հազար դրամ ավելացնում է, բայց վաստակավորը՝ ոչ», - Aysor.am-ի հետ զրույցում նշեց Ռուդոլֆ Ղևոնդյանը:
Հարցին, թե ինչպես է վերաբերվում այն հանգամանքին, որ պարգևատրվողների մեջ քիչ չեն այնպիսիք, ովքեր իրական արվեստում գրեթե ոչ մի ներդրում, կամ, լավագույն դեպքում, չնչին ներդրում են ունեցել՝ ընդգծեց.
«Շատ վատ եմ վերաբերվում, շատ վիրավորական է: Բան չունեմ ասելու, Մկոն էլ, Արամեն էլ, Մգեռն էլ շատ լավ տղերք են, բայց այդպես շռայլ թափրտել այս կոչումը, գեղեցիկ չէ: Իսկապես արժեզրկվում է: Մի քանի ժամում, օրում, տարում չեն վաստակում, դա երկարատև քրտինք է, իրավունք չկա աջ ու ձախ նվիրել: Օրինակ՝ Շուշանն (Շուշան Պետրոսյան՝ հեղ.) ի՞նչ գործ ունի դեպուտատի աթոռին նստած, կամ ի՞նչ վաստակավոր է: Նույնն էլ Անդրեն, Արմենչիկը: Ու այդքանից հետո ինձ 65 տարեկանո՞ւմ են վաստակավորի կոչում տալիս: Արդեն մտածում էի, թե հետմահու եմ արժանանալու այդ կոչմանը»:
65-ամյա դերասանի անունը վաստակավոր արտիստի կոչման համար այս տարվա մարտ ամսին ներկայացրել է Սունդուկյան թատրոնը: Նկատում է՝ երևի ամոթից հենց այս տարի տվեցին:
«Արդեն պապիկ եմ դարձել, 50 տարի է՝ բեմում եմ, բայց կոչում չունեի: Կարելի էր 15,20,25 տարի առաջ ստանալ: Սովետի ժամանակ ես հիմա ԽՍՀՄ արտիստ էլ կլինեի, բոլոր պետական մրցանակներն էլ կունենայի: Բայց դե ինչ անեմ, մեզանով չեն հետաքրքրվում, մեզ չեն սիրում, չեն ծափահարում, թատրոն չեն գալիս: Կառավարությունը չգիտի թատրոնի տեղը, որ ասում են Սունդուկյանի անվան թատրոն, ասում են՝ ո՞րն է՝ ցիրկից վերև՛... Այն ժամանակ հատուկ վերաբերմունք կար, բոլոր պրեմիերաներին գալիս էին: Հիմա գեղցիներով ու անճաշակներով ենք շրջապատված, թալանելով ու փող մուրալով տարօրինակ, տգեղ, պոլիկլինիկայի տիպի շենքեր են կառուցում ու հիանում…Այնուամենայնիվ, շնորհակալ եմ և՛ նախարար Արմեն Ամիրյանին, և՛ մեր թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Արմեն Էլբակյանին… Ի դեպ, մի գաղտնիք բացեմ. 1988 թվականին ես, Հարություն Մովսիսյանը և Ալիս Կապլանջյանը ներկայացված էինք վաստակավոր արտիստի կոչման համար, Կենտկոմը հաստատել ու ուղարկել էր մինիստրություն: Բայց Արցախյան շարժման սկսվելուն պես այդ ամենը մոռացվեց: Ով կարողացավ դասավորի, դասավորեց, ով էլ չէ, մնաց: Բոլորը դասավորելու վրա է՝ լալաներ-մալաներ դասավորել, փող են տվել ու առել իրենց «կոչումները», - նկատեց նա:
Ժողովրդական արտիստի կոչման հետ կապված Ռուդոլֆ Ղևոնդյանը հույսեր չի փայփայում: Նկատում է՝ «վաստակավորն» առածները հիմա միմյանց «փոր են թափում» հանուն «ժողովրդականի», դեռ իրենք դա պիտի առնեն, մինչև հերթը ստացողներին հասնի:
