Կյանքս նրա հետ պետք է կապեմ ամբողջ հոգով ու սրտով, նվիրվեմ ամբողջովին. Հարութ Բալյանը՝ անձնական կյանքի ու հայաստանյան մենահամերգի մասին

Հունիսի 15-ին Մարզահամերգային համալիրում 8 տարվա ընդմիջումից հետո տեղի կունենա ամերիկահայ երգիչ Հարութ Բալյանի մենահամերգը, որի հատուկ հյուրն է լինելու Սուպեր Սաքոն: Ունենալով բծախնդիր բնավորություն՝ երգիչը հայաստան է եկել համերգից երկու ամիս առաջ՝ անձամբ վերահսկելու կազմակերպչական աշխատանքները:

Aysor.am-ը շուրջ 3 ժամ նախատեսվող մենահամերգի մանրամասների, ԱՄՆ-ում հաստատվելու պատճառների ու ընտանիքի մասին զրուցել է Հարութ Բալյանի հետ:

- Հարութ, սովորաբար երգիչները Հայաստան են գալիս համերգներից 1-2 օր, առավելագույնը՝ 1 շաբաթ առաջ: Ձեր սկզբունքը կարծես թե այլ է:

- Ես մի քիչ շատ բծախնդիր եմ իմ գործի մեջ: Ճիշտ է՝ շատ եմ վստահում իմ լավ ընկերոջն ու համերգի կազմակերպչին՝ Խաչիկ Եղոյանին, բայց սիրում եմ այդ գործընթացի մեջ անձամբ ներգրավվել: Չեմ ուզում այնպես լինի, որ համերգից հետո մտածեմ՝ այս կամ այն բանը պետք է այսպես անեինք: Շաբլոն բաներ չեմ ուզում ասել, բայց վստահեցնում եմ՝ բեմում հրաշալի շոու-համերգ է լինելու, իմ նպատակն է՝ ժողովուրդը գա, ուրախանա ու բարձր տրամադրությամբ դահլիճից դուրս գա: Ասեմ, որ հատուկ այս մենահամերգի համար դրսից շատերն են եկել, իրենց հանգստյան շրջանն այնպես են դասավորել, որ այդ օրը իմ մենահամերգի հանդիսատեսի շարքերում լինեն:

- Հայաստանյան Ձեր վերջին մենահամերգը 2010 թվականին է եղել: Երգացանկը շա՞տ է փոխվել:

- 27 երգ եմ կատարելու, որից 20-ը բոլորովին նոր երգեր են: Այսինքն՝ շուրջ 90 տոկոսով փոխվել է երգացանկս: Նաև, երկու նոր զուգերգ ունեմ, որոնք Հայաստանում երբեք չեմ կատարել: Սուպեր Սաքոյի հետ երգի պրեմիերա կունենանք այդ օրը: Իհարկե, մի քանի կատարում կա, որոնք ժողովրդի կողմից սիրված ու պահանջված են ու միշտ ներառված են իմ համերգներում:

- Երևանի ամենամեծ համերգասրահը Մարզահամերգային համալիրի դահլիճն է: Դժվար չէ՞ լեփ-լեցուն դահլիճ ապահովելը:

- Երբ ԱՄՆ-ում բնակվելուց 17 տարի անց առաջին անգամ Հայաստան եկա ու ընկերներիս հետ Համալիրի տարածքով էինք անցնում, նրանց ասացի՝ զգում եմ, այստեղ մենահամերգ պետք է տամ: Ինձ թարս ու զարմացած հայացքով նայեցին… Նախորդ համերգիս այս նույն դահլիճում 12 հազար մարդ կար: Մինչ այսօր զարմացած եմ այն հանգամանքից, որ հանդիսատեսը իմ բոլոր երգերը բառ առ բառ գիտեր, ինձ հետ հավասար երգում էր: Հրաշք էր, ես այդպիսի բան չէի տեսել: Իհարկե, չի նշանակում, թե ես հիմա վստահ եմ՝ այս մեկն էլ է այդպես լինելու, բայց չի էլ բացառվում, որ կարող է նախորդից լավ լինել:

- Մինչ այս՝ վերջին անգամ ե՞րբ եք Հայաստան եկել:

- Սովորաբար, տարվա մեջ 2-3 անգամ գոնե գալիս եմ: Ճիշտ է, մեծամասամբ այցելությունս գործնական բնույթ է կրում, բայց առիթն օգտագործելով հանդիպում եմ հարազատներիս ու ընկերներիս:

- Ծնունդով Երևանի՞ց եք:

- Այո՛, Զեյթունից եմ: Լոս Անջելես մեկնել ենք 1989 թվականին, երբ ես ընդամենը 10 տարեկան էի: Ծնողներիս որոշումն էր, դե, ես էլ երեխա էի, որտեղ իրենք՝ այնտեղ էլ՝ ես (ծիծաղում է՝ հեղ.): Չգիտեմ՝ ինչպիսին կլիներ իմ կարիերան, եթե այստեղ մնայինք, բայց վստահ եմ՝ անտեղ գտնվելն ինձ շատ օգնեց: Բոլորս էլ գիտենք, թե ԱՄՆ-ում շոու բիզնես ասածն ինչ բարձունքի վրա է, ու այս տարիների ընթացքում դա ինձ համար լավ դպրոց է եղել, շատ բան եմ սովորել:

- Շատերը դրսից գալիս ու Հայաստանում են տեսահոլովակ նկարահանում, արդյոք այստեղ առավել մատչելի է:

- Բոլորովին մատչելի չի, հետաքրքրվել եմ ու գիտեմ, որ մի քիչ նորմալ տեսահոլովակ նկարահանելու համար գոնե 10 հազար դոլար պետք է:

- Հարութ, շոու բիզնեսի հայ ներկայացուցիչներից ովքե՞ր են Ձեր ընկերները:

- Թաթա Սիմոնյանն, ում հետ շփվում եմ գրեթե ամեն օր, Արման Հովհաննիսյանը… Ընդհանրապես, բոլորի հետ էլ շփվում եմ, այսպես ասած՝ ջան-ջիգյար եմ, սիրում եմ ու գնահատում իրենց արած աշխատանքը: Չէ՞ որ իմ կաշվի վրա եմ զգում, գիտեմ՝ ինչ բարդ աշխատանք է: Բայց չեմ սիրում քիթս խոթել նրանց գործերի մեջ:

- Դրսում ապրող ու ստեղծագործող հայերի նկատմամբ վերաբերմունքը երբեմն միանշանակ չէ. ոմանք մեղադրում են, թե այնտեղ «տաք-տաք» ապրում եք, գալիս այստեղ փող աշխատում: Զգացե՞լ եք նման վերաբերմունք:

- Երանի այդպես լիներ: Հավատացեք՝ այնտեղ ստեղծագործելը տասնապատիկ ավելի դժվար է, քան այստեղ: Գոնե մեզ՝ այլազգիներիս համար… Այստեղի վերաբերմունքը մեր նկատմամբ նախկինում շատ վատ էր, հիմա մի քիչ փոխվել է: Վերջերս շշուկներ լսեցի, որ ինձ համար ասել էին՝ սփյուռքի հերթական ռաբիս երգիչներից ա, ով եկել ա Հայաստան բիզնես անի… Ուրիշների համար էլ են այդպես խոսում, ես իմ օրինակը բերեցի: Չգիտեմ, թե այդ բացասական տրամադրվածությունը որտեղից է եկել:

- Շա՞տ դժվար էր ամերիկյան հասարակությանն ինտեգրվելը:

- Ինձ համար՝ շատ. 10 տարեկան երեխա, ով լեզվին չի տիրապետում ու շրջապատում իրեն ամեն ինչ օտար է՝ սկսած լեզվից, միջավայրից ու ուտեստներից… Շատերը զարմանում են, որ ես հիմա առանց որևէ ակցենտի հայերեն եմ խոսում, մտածում են՝ պետք է 30 տարվա մեջ մոռանայի լեզուս: Չէ՛, իմ ծնողներն ինձ ուրիշ դաստիարակություն են տվել, ու ես իմ կյանքը շատ ռեալ եմ ապրում: Ինձ համար ծիծաղելի է, որ մարդիկ երկու-երեք տարի այնտեղ ապրելով՝ սկսում են օտար բառեր օգտագործել, իրենց սմերիկահայ, սփյուռքահայ համարել…  Այսօր, երբ իմ ընկերներից շատերը տեղափոխվում են Միացյալ Նահանգներ, երկու ամսում ադապտացվում են: Եվ գիտե՞ք ինչու. հայկական ինչ ուզես՝ կա: Նույնիսկ պետական հաստատություններում բացառվում է չլինի մեկը, ով հայ է ու քեզ հետ հայերեն է շփվում: Այ դա կյանքը սկզբնական շրջանում բավական հեշտացնում է:

- Հարութ, մշտապես երգում եք սիրո մասին, սակայն, կարծես թե դեռ չեք գտել Ձեր երկրորդ կեսին:

- (Ծիծաղում է՝ հեղ.) Փաստորեն, այդպես էլ է պատահում: Ինչպես ասացի՝ իմ կյանքը շատ ռեալ եմ ապրում. Եթե որևէ մեկին ընտրեմ, ապա կյանքս նրա հետ պետք է կապեմ ամբողջ հոգով ու սրտով, նրան նվիրվեմ ամբողջովին: Իհարկե, նույնն էլ նա պետք է անի: Մեր օրերում ամուսնությունը, նվիրվածությունը, հավատարմությունը խաղալիք են դարձել, անլուրջ են նայում ամեն ինչին: Դա իմը չի: 39 տարեկան եմ, ու պատկերացնո՞ւմ եք՝ ծնողներս օրը քանի անգամ են ասում՝ ամուսնացիր: Բնականաբար, ընտրության մեծ հնարավորություն ունեմ, բայց այդ քայլին կգնամ, երբ զգամ դիմացինս ՆԱ է: Ես չեմ ուզում ընտրեմ, ուզում եմ հանկարծակի հայտնվի, ու սիրեմ: Երևի՝ դեռ ժամանակը չի (ժպտում է՝ հեղ.):

- Կարևորո՞ւմ եք ապագա կողակցի ազգային պատկանելությունը:

- Իհարկե, իմ ծնողներն ինձ հայ զավակ են մեծացրել ու ես պետք է շարունակեմ նույնն իմ ընտանիքում: Ճիշտը դա է:

- Ընտանիքի միա՞կ զավակն եք:

- Ոչ, 4 եղբայր ենք, ես 3-րդ զավակն եմ:

- Հավանաբար, անմասն չեք ներքաղաքական թոհուբոհից: Ձեզ դո՞ւր է գալիս, այսպես ասած, նոր Հայաստանը:

- Այո՚, քանի որ մարդիկ հույսով ու ժպիտով են լցված, հուսանք՝ այդպես էլ կշարունակվի: Մեր ազգն արժանի է, որ վատ օր չտեսնի:

- Երկա՞ր եք մնալու Հայաստանում:

- Դե, արդեն 2 ամիս է՝ այստեղ եմ, հունիսի 20-ին կմեկնեմ: