«Դա միասին լինելու միակ ձևն էր». «Ռուբիկոն»-ի Իզան՝ Հայաստանից հեռանալու ու նոր գործունեության մասին

Ուղիղ 18 տարի առաջ հայկական հեռուստաեթերի ամենաճանաչված ու ժպտերես հաղորդավարուհին որոշեց հատել իր կյանքի ամենակարևոր ռուբիկոնը՝ հեռանալ իրեն հանրային ճանաչում բերող միջավայրից, ընտանիք կազմել ու հաստատվել այլ երկրում: Սա երկար ծրագրած որոշում չէր, այլ ճակատագրի թելադրանք, որն իրականություն դարձավ օրերի ընթացքում:

Aysor.am-ը զրուցել է Թայլանդում բնակվող Իզա Մելքոնյանի (Միրզախանյան) հետ, ում հանրությունը հիշում է 2000-ականների սկզբին՝ պատանեկան, երիտասարդական «Ռուբիկոն» հաղորդմամբ: Գանգուր մազերով, ժպտերես աղջիկն այսօր երկու զավակների մայր է:

- Իզա, կա մի սերունդ, որի համար Դուք մշտապես կմնաք «Ռուբիկոնի» Իզան: Հենց այդ սերնդի անունից ուզում եմ Ձեզ հարցնել՝ որտե՞ղ եք հիմա:

- Հիմա Թայլանդում եմ։ Հայաստանից Իտալիա եմ մեկնել 2003 թվականին: Ամուսինս Իտալիայում էր ապրում: Սակայն 15 տարի առաջ տեղափոխվեցինք Բանգկոկ: Կարող եմ ասել՝ Թայլանդը հիմա մեր տունն է: Հրաշալի տեղ է, մարդիկ միշտ ժպտում են, մշտապես ամառ է ու արև (ժպտում է - հեղ.):

- Դուք այդ ժամանակ ընդամենը 20 տարեկան էիք, Ձեր ամուսինը՝ 42: Տարիքային կրկնակի տարբերությունը հարաբերություններում դժվարություններ չառաջացրե՞ց: Կարողանո՞ւմ եք ընդհանուր «լեզու» գտնել:

- Այո, իմ ու Էմիլի միջև տարիքային մեծ տարբերություն կա, բայց մինչև օրս մենք դա չենք զգացել: Միակ բանը, որ այդ տարբերության մասին հիշեցնում է, այն է՝ երբ ինչ-որ հին դեպք, իրողություն պատմելիս ասում է՝ «դու դեռ ծնված չէիր» (ծիծաղում է - հեղ.):

- Ինչպե՞ս եք ծանոթացել, ինչպե՞ս եղավ, որ օրերի ընթացքում այնպես սիրահարվեցինք, որ հեռացաք Հայաստանից:

- Ծանոթացանք կատակով, ամուսնացանք՝ նույնպես կատակով (ծիծաղում է - հեղ.): Ես և Էմիլն ընդհանուր ընկերներ ունեինք: Մի օր նրան ասում են՝ այսօր մինչև կեսգիշեր քեզ համար հարսնացու ենք գտնելու: Ու որոշել էին, որ այդ հարսնացուն ես եմ: Զանգեցին ինձ, ասեցին, որ հավաքվում ենք, բայց չասեցին՝ ինչ նպատակով: Դե, ես էլ «դմբո-դմբո» գնացի (ծիծաղում է - հեղ.): Հենց տեղ հասա, բոլորը միանգամից «գործի» անցան: «Մենք որոշել ենք, որ դուք լավ զույգ կլինեք»՝ ասեցին «թակարդ» լարողները: Ես էլ որոշեցի իրենց կատակը շարունակել ու ասեցի. «Շատ լավ, ամուսնանանք»: Էմիլն էլ նույնն ասաց, մի լավ ծիծաղեցինք, անցավ-գնաց… Դա մեր հանդիպման առաջին օրն էր: Կատակը՝ կատակ, բայց 4 ամիս հետո ամուսնացանք (ժպտում է - հեղ.):

- Կպատմե՞ք Էմիլի, Ձեր ընտանիքի մասին: Ի դեպ, նույն ոլորտի՞ց եք:

- ՉԷ, նա անտիկվար գորգերի և արձանների մասնագետ է: Պարսկահայ է, բայց 6 տարեկանից Իտալիայում է ապրել: Երկու զավակ ունենք, զույգ են՝ 14 տարեկան տղա և աղջիկ: Նրանց Փոլլ և Մինա անուններն ենք տվել:

- Երեխաների հետ ի՞նչ լեզվով եք շփվում, հայերեն խոսո՞ւմ են:

- Տանը հայերեն խոսում ենք, բայց շատ հաճախ նրանք մեզ միայն անգլերենով են պատասխանում:

- Սոցցանցերում նշված եք Իզա Միրզախանյան, ինչո՞ւ որոշեցինք Ձեր ամուսնու ազգանունն ընտրել:

- Զուտ թղթաբանության պատճառով եմ ազգանունս փոխել, որպեսզի ապագայում ընտանեկան թղթաբանությունները քաշքշուկի պատճառ չդառնան:

- Դուք, թեև շատ երիտասարդ տարիքում հասցրել էիք ճանաչում ձեռքբերել, սակայն միանգամից թողեցիք ոլորտը: Հե՞շտ էր հեռուստաաշխարհից կտրվելն, ու հետաքրքիր է՝ դա զուտ երկրից հեռանալո՞վ էր պայմանավորված, թե՞ ամուսնու պահանջն էր:

- ՉԷ, հեռուստատեսությունը լքելու պահանջ չկար, ուղղակի դա միասին լինելու միակ ձևն էր: Պետք է տեղափոխվեինք Իտալիա, որտեղ Էմիլի տունն ու աշխատանքն էր: Իհարկե, դժվար էր հեռուստատեսությունը թողնելը, բայց դե ամեն ինչ ունի սկիզբ և ավարտ: Կարծում եմ՝ անկախ իմ գնալուց, մեր «Ռուբիկոն»-յան լավ տարիներն արդեն իսկ հետևում էին: Իմ ռուսերենի ուսուցչուհին միշտ մի բան էր ասում, որը շատ է տպավորվել իմ մեջ. ինքը շուտ էր ուզում թոշակի գնալ, իսկ մենք ասում էինք՝ ախր ինչո՞ւ: «Ավելի լավ է 10 րոպե շուտ գնաս, քան՝ 2 րոպե ուշ, որ մարդիկ քեզ լավ հիշեն, որ «համը» չհանես»՝ իր պատասխանն էր (ժպտում է - հեղ.):

- Հիմա ինչո՞վ եք զբաղվում, ի՞նչ գործունեություն եք ծավալում:

- Արդեն մի քանի տարի է՝ զբաղվում եմ թափառող կենդանիների, հիմնականում՝ շների օգնության հարցերով: Մեր տունը, կարելի է ասել, դարձել է վերականգնողական կենտրոն. փողոցից գտած հիվանդ, վիրավոր կամ հաշմանդամ շներին բուժում ենք, ապա տուն գտնում նրանց համար: Հիմա նաև փոքրիկ սրճարան ունենք՝ «Adoptable Puppy Café», որտեղ մարդիկ գալիս, ժամանակ են անցկացնում շների հետ: Մեկտեղ, կարող են նաև մեզ մոտից որդեգրել:

- Հայաստանում հաճա՞խ եք լինում, ունե՞ք հարազատներ այստեղ, ընկերների հետ կապը պահպանո՞ւմ եք:

- Իմ ամբողջ ընտանիքը Հայաստանում է: Վերջին անգամ երկու տարի առաջ եմ եկել՝ ձմռանը: Հիմնականում Ծաղկաձորում էինք անցկացնում, քանի որ երեխաներս առաջին ձյունն էին տեսնում: Ճիշտ է՝ հաճախ չեմ լինում Հայաստանում, բայց կապն այդտեղի ընկերներիս հետ կա, նույնիսկ՝ դպրոցական ընկերներիս: Երբ այդտեղ եմ լինում, անպայման հանդիպում ենք:

- Ծնունդով Երևանի՞ց եք:

- Այո, մեծացել եմ Սայաթ-Նովայի պողոտայում, որտեղ մինչև օրս ծնողներս են ապրում:

- Հայաստանը, Երևանը շա՞տ էր փոխվել Ձեր աչքերով:

- Երևանը շատ է փոխվել: Ես հին Երևանն եմ կարոտում, հին շենքերն ու բակերը, որոնք այլևս չկան: Հայաստան գալիս նախընտրում եմ մարզեր ու գյուղեր գնալ, որտեղ «մոդեռն կյանքի» վրձինը դեռ չի դիպչել (ժպտում է - հեղ.):