Հավատանք հային ու Հայոց եռամիասնությանը. նկատառումներ

Այն, որ Հայաստանի Հանրապետությունը և Արցախը սկիզբ առած ազգային  պայքարով պիտի փրկվեն կործանումից՝ աքսիոմա է։

Ինչպես ամեն մի պայքարում՝ այստեղ էլ կան և´ թերացումներ, և´ ձեռքբերումներ ու ավելի ճիշտ կլինի սխալների և չարածների մասին խոսել ու կենտրոնանալ դրանց լուծման  վրա:

Դրանցից են՝

• Վերհանել ու քննադատել ինչպես անկախութան տասնամյակներին, այնպես էլ որպես էթնոսի՝ մեր թերություններն ու նախանշել դրանց վերացման ուղիները: Այն իրականացնել հնարավորինս օբյեկտիվ և հիմնավորված մոտեցումներով ու տարվող զուգահեռներով: Նման ձևով սույն հարցին կարող են մոտենալ պատրաստված, կիրթ ու անկողմնակալ մարդիկ: Մարդկանց հետ անհրաժեշտ է զրուցել ամենուր՝ գյուղեր, ավաններ, քաղաքներ, աշխատանքային կոլեկտիվներ, համացանցային հարթակներ, և այլն:

• Մարդկանց համոզել, որ այս տարածաշրջանում մենք լավագույն դեպքում «զուսպ» հարաբերություններ կարող ենք ունենալ Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետ, միշտ հիշելով, որ նրանց գերնպատակը Արցախն ու Հայաստանը Երկիր մոլորակից վերացնելն է եղել, կա ու կլինի։

Մնացած հարևանների հետ՝ Պարսկաստան, Վրաստան, ՌԴ, և այլն, անհրաժեշտ է կառուցել նորմալ գործընկերային հարաբերություններ, իսկ ՌԴ-ի և աշխարհի ուժեղների  հետ անհրաժեշտ է հստակեցնել նաև մեզ համար խիստ կարևոր անվտանգային բաղադրիչը։ Նպատակը մեկն է՝ Հայաստանը պատրաստ է գործընկեր ու բարեկամ լինել ցանկալի պետության ու ժողովրդի հետ, բայց մեր պետությունը ոչ մեկի ստրուկն ու ծառան չի լինի երբեք։

• ՀՀ-ի և Արցախի բոլոր քաղաքացիները պետք է համոզված լինեն, որ հռչակված «խաղաղության» դարաշրջանը  դեռևս կեղծ է, քանզի նրա սկզբունքները նսեմացնում են մեր ազգային արժանապատվությունը և պատմական հիշողությունը: Ընդմիշտ հիշել է պետք, որ երբևէ պարտվածին խաղաղություն չեն մատուցում, այն պարտադրում են։

• Հստակորեն մեր քաղաքացիներին պետք է ասվի, որ ընթացող  պայքարը քաղաքական չէ, այն գոյաբանական է ու միտված մոլորակի վրա մեր զույգ պետությունների հետագա գոյությանը: Անհրաժեշտ է բուն պայքարին մասնակից դարձնել ազգի ճանաչված գործիչներին, մշակույթի, գիտության, կրթության, առողջապահության, տեխնիկատեխնոլոգիական ուղղությունների ներկայացուցիչներին և հասարակ՝ բանիմաց ու աշխատող մարդուն, նրանց, ովքեր չեն ապրում «ով էշ»՝ ես նրան «փալան» սկզբունքով և ցավագին սեր չունեն կոչումների, մեդալների, փողի և դիրքի նկատմամբ: Նրանք  բոլորի՝ այդ  թվում նաև խաբված տասնյակ հազարավոր մարդկանց համար պարզ լեզվով կբացատրեն,  թե ինչպիսի աղետալի վիճակում են հայկական զույգ պետությունները և ինչ պետք անել ճահճից դուրս գալու համար:

• ՌԴ-ն միշտ ընդգծված, հատուկ դեր է ունեցել Արցախի հարցի կարգավորման գործում և անկասկած կունենա նաև հետայսու, բայց աշխարհում հիմա այնպիսի իրավիճակ է, երբ  գերտերությանը սատարող սակավաթիվ պետությունների շարքում են մեր թշնամիները՝ Թուրքիան և Ադրբեջանը /իրականում դա խաբկանք է/: Սա դեռևս չի նշանակում, որ ՌԴ-ն կթողնի մեզ և տարածաշրջանը։

Ընդհանրապես բարեկամների ու թշնամիների թեման հարաբերական է, և միշտ էլ «պատերազմից փրկող դիվանագիտությունը գերադասելի է»: Թեզ, որը մեր պարագայում՝ 2018-20 թվականներին քարուքանդ եղավ այն իրականացնողների ապիկարության և անգրագիտության պատճառով ու որպես արդյունք ստացանք ողբերգական պատերազմ։

• Մեր ժողովուրդը, ինչքան էլ տարօրինակ հնչի, վերջին դարում հայրենասիրական մեծ մղումներ և աստիճան է ունեցել  առանձնապես ԽՍՀՄ-ի գոյության  վերջին տարիներին, երբ սկսվել էր Արցախյան ազգային ազատագրական շարժումը և որի ադյունքում ծնվեց երկրորդ հայկական պետությունը՝ Արցախի Հանրապետությունը, առանց որի չի կարող գոյություն ունենալ Հայաստանի Հանրապետություն։

Հետագայում ինչ-ինչ պատճառներով /սեփականաշնորհում, անարդարություններ, պլանային տնտեսությունից հապճեպ անցում շուկայականի, հարուստների խավի արագ առաջացում, և այլն/ մի տեսակ մարել է քաղաքացիների հայրենասիրական պաթոսը ու նրանց ավելի շատ դարձնելով անտարբեր, կամ էլ օրվա հացի համար պայքարող: Այստեղ առկա է նաև կրթական մակարդակի հարցը, որից ընդհանրապես ածանցվում են կյանքի և իրականության  բոլոր մեծ ու փոքր խնդիրները։

• Աքսիոմատիկ ճշմարտություն է, որ ազգային ազատագրական շարժումը ոչ  մի ազգի  համար դյուրին չի եղել, միշտ հաղթել են կամք, ուժ,  եռանդ ու համբերություն  ցուցաբերողները, և միայն նման գործընթացների շնորհիվ է, որ աշխարհի քաղաքական քարտեզը անընդհատ  փոփոխությունների մեջ է: Անհիմն են հայ և այլազգի մի շարք գրչակների այն բարբաջանքները, որ մենք ի վիճակի չենք, մենք թույլ ենք, մենք 30 տարի առաջ պիտի ստրուկի կարգավիճակին կրկին համաձայնվեինք  ու նման  այլ տգիտություններ։

• Կոնկրետ օրինակներով /դրանք շատ-շատ են/ անհրաժեշտ  է ցույց տալ, որ 2018-ին փողոցով իշխանության եկածները մեծամիտ, պոպուլիստ, ինքնահավան, սուտասան, կառավարման ոլորտում անփորձ կիսագրագետներ  են, որոնք 44-օրյա պատերազմում և դրանից հետո ավելի քան 21 ամիսների ընթացքում ժողովրդի կողմից վաստակեցին նաև «դավաճան», «հողատու» իրենց բավականին սազող որակումները։
• Մեր նման ազգը, որը ցրված է ամբողջ մոլորակով ու միայն 4 հայից մեկն է ապրում  Հայաստանում՝ ՀՀ գումարած Արցախ  տիրույթում, չի կարող ապրել ու զարգանալ առանց ազգային առաջնորդի, որին  մենք այդպես էլ չունեցանք, չգտանք, ու որի նկատմամբ  հսկայական պահանջարկ կա և շուտով, հուսով ենք՝ ազգովի կգտնենք նրան ու համախմբվելով իր շուրջ կսկսենք Հայրենիքի փրկության և կառուցման գործը:

Եկեք հույսներս  մեզ վրա դնենք, հավատանք հային ու հայրենի եզերքի փրկությունը կապենք Հայոց Հզոր Եռամիասնության հետ /ՀՀԵ, ՀՀ-Արցախ-Սփյուռք/, որը ամրակուռ է ու ոչ մի ներքին  կամ արտաքին թշնամի,  դավաճան հողատու չի կարող այն կազմաքանդել:

Հ.Գ. Հայկական իրականության վերջին՝ մոտ երկու տարվա յուրաքանչյուր օրն ու ժամը մեզ հուշում է օրհասական վիճակի և դրանից դուրս գալու անհրաժեշտության  մասին։