Պայքարում ենք մեր ինքնության համար, հայ տեսակը հավերժ մնալու համար, հայկական մշակույթը պահելու համար. Սվետլանա

23-ամյա Սվետլանա Միքայելյանը ծնվել և մեծացել է Ստեփանակերտում: Բարձրագույն կրթություն է ստացել  Երևանի Վ․ Բրյուսովի անվան պետական լեզվահասարակագիտական համալսարանում:

Այդ տարիներին շատ էին արցախցիների մասին վատ ու կեղծ լուրեր շրջանառվում, որից Սվետլանան շատ վատ էր զգում ու փորձում էր ամեն կերպ մարդկանց հասկացնել, որ այդ ամենը միֆ է, որը ստեղծել են հատուկ նպատակով, հայ ազգը պառակտելու համար:
Զարմանում էր, որ արցախցին կարող է զինվորին ջուր չտալ, ու նմանատիպ անհիմն խոսքեր:

Հաճախ հարցնում էր, թե ինքը ինչպիսի՞ մարդ է: Լսելով պատասխանը՝ ժպտում էր ու ասում՝ «ձեր առջև իրական արցախցի է, այլ ոչ թե ձեր պատկերացումներինը»:

Ուսանողական տարիներին Երևանում ընդունվում է աշխատանքի: Բայց ուսումն ավարտելուց հետո, վերադառնում է Արցախ, որպեսզի կարողանա իր գիտելիքները օգտագործել ի նպաստ Արցախի, միևնույն դեպքում պահպանելով իր աշխատանքը՝ հեռահար եղանակով:
Մինչ շրջափակումը, մեկնում է Ռուսաստանի Դաշնություն: Այնտեղից վերադառնում է Երևան դեկտեմբերի 17-ին:

Բարեբախտաբար, ունենալով ընկերուհի, Սվետլանան մինչ Արցախ վերադառնալը բնակվում է ընկերուհու տանը:

Նրա միակ սփոփանքն այն էր, որ աշխատանք ուներ Երևանում և գնում էր օֆիս աշխատանքի ու մարդկանց հետ շփվում, որ կարողանա հաղթահարել հոգեբանական այդ ճնշումը:

«Բախտի բերմամբ, ես աշխատում եմ այնպիսի մի օֆիսում, որի և՛ ղեկավար կազմը, և՛ իմ բոլոր գործընկերները, հիանալի մարդիկ են, ովքեր ամեն կերպ փորձում էին ինձ աջակցել, անում էին ամեն ինչ, որ ես ինձ միայնակ չզգամ: Ես իմ գործընկերների  համար կամուրջ եմ հանդիսանում՝ իրենց ներկայացնելու Արցախի իրավիճակը, ներկայացնելու իրական արցախցուն, քանի որ շատերը անգամ չգիտեն էլ, որ 120հազ. մարդ շրջափակման մեջ է:

Մի օր անգամ կոլեկտիվով ինձ դրամական օգնություն ուղարկեցին, որից շատ զարմացա, բայց և շատ հուզիչ էր: Երախտապարտ եմ, որ ունեմ նման կոլեկտիվ:

Գիտեք, մարդուն ապրեցնում է մարդկային այդ վերաբերմունքը մեկը մյուսի հանդեպ:

Մինչ Ստեփանակերտ վերադառնալս, շատերը համոզում էին, որ մնամ Երևանում, քանզի Արցախում գազ, լույս, ինտերնետ գրեթե չկա:
Բայց այդ կանչը, կարոտը, որը միայն քո ծննդավայրից ես կարողանում զգալ, ավելի առաջնային էին, քան բոլոր տեսակի հարմարավետությունները: Ես Արցախ վերադարձա Կարմիր խաչի ուղեկցությամբ: Չեմ կարող նկարագրել ապրումներս, երբ հասա Ստեփանակերտ՝ ուրախություն, լաց, կարոտ, ցավ. այդ ամենը խառնվել էր իրար:

Սկզբի մեկ շաբաթը շատ դժվար էր, չէի կարողանում հարմարվել այդ   դժվարություններին: Մինչև ինքդ քո աչքով չես տեսնում, իրական պատկերացում չես կարող ունենալ այստեղի իրավիճակից:

Առաջնային բացասական երևույթը մեր ընտանիքի համար շրջափակման ընթացքում այն էր, որ 44-օրյա պատերազմի ընթացքում մեր ռմբակոծությունից տուժած տունը վերջնականապես որոշեցին վերանորոգել, բայց մնաց կիսատ: Ես բախվեցի մի իրականության, երբ չէի կարողանում աշխատել լույսերի ու ինտերնետի անջատումների պատճառով:

Շնորհակալ եմ իմ գործատուին, որ այդքան լավ մարդ է, որ հասկանում է  ու աջակցում է ինձ այս պահերին: Ես էլ իմ հերթին փորձում եմ, լույս լինելու պարագայում, առավելն անել, որ հոգիս հանգիստ լինի:

Հասկացա, որ պետք է իրավիճակը իմ ձեռքը վերցնեմ ու փոխեմ իմ այս հոգեվիճակը: Ու սկսեցի ավելի ակտիվ աշխատել, մասնակցեցի ստորագրահավաքին, որի ժամանակ ավելի համոզվեցի, որ մեր փրկությունը մեր միասնության մեջ է՝ Հայաստան-Արցախ-Սփյուռք:
Տարբեր բլորգերների դիմեցի, որ նաև ներկայացնեն մեր իրավիճակը, Սարսանգի ջրամբարի վիճակը, ու շատերը անգամ պատկերացում չունեին: Դա մեր բացն է, որ չենք կարողանում այնպես ներկայացնել մեր խնդիրները, որ մեր ազգաբնակչությանը հասու լինեն:
Ինձ այդ հարցում շատ օգնեց հայկական «Տնջրի» պարի համույթը, որի մի մասնիկը դարձա նաև ես: Բացի այն, որ ես դուրս եկա այդ վիճակից, նաև ակտիվորեն սկսեցի տարածել մեր մշակույթը: Երբ պարի ընթացքում մեկս մյուսի ձեռքից բռնում ու ուս ուսի տված կանգնում ենք, հասկանում ենք, որ ցանկացած դժվարություն հաղթահարելի է:

Պայքարում ենք մեր ինքնության համար, հայ տեսակը հավերժ մնալու համար, հայկական մշակույթը պահելու համար:
Մեր դիմագիծը պետք է պահենք՝ մեր անցյալը, ներկան ու ապագան: Կորցնելով Արցախը՝ իրոք կփակենք մեր պատմության վերջին էջը:
Անցակետով այս պայմաններում անցնելը ինձ համար անընդունելի է, սա մեզ մեխանիկորեն տանում է ինտեգրման: Միայն հիվանդների տեղափոխությունն է ընդունելի:

Նպատակներս միայն կապում եմ Արցախի հետ, ցանկանում եմ մեր ասեղնագործությունը զարգացնել ու ավելի ճանաչելի դարձնել աշխարհին»,- ասել է Սվետլանան: