06/08/2023 20:03
Բանակն ունի հնարավորություն՝ վերականգնելու իր պատիվը, բայց ոչ երկիրն ու բանակը բռնազավթած այս պատահականությունների ղեկավարությամբ. Սենոր Հասրաթյան
Արցախում ստեղծված մարտահրավերների, դրանց հնարավոր լուծումների մասին Aysor.am-ը զրուցել է Արցախի ՊԲ գնդապետ Սենոր Հասրաթյանի հետ։
- Չնայած ստեղծված ծանր կացությանը, ասում եք՝ Արցախում մարդիկ հանգում են նույնաբովանդակ եզրակացության, որ անկախ բոլոր դժվարություններից, միևնույն է, Արցախը նորից լինելու է ազատ և երջանիկ...։ Կա գնահատական, որ ի տարբերություն 90-ականների՝ այս օրերին Մայր Հայաստանն Արցախի թիկունքին չէ։ Այս իրավիճակում ի՞նչ լուծումներ եք տեսնում նորից ազատ ու երջանիկ Արցախ ունենալու համար։
- Կա ժողովրդական մի լավ իմաստնություն. «Եթե հավատում ես քո ուժերին և պատրաստակամ ես մինչև վերջ գնալ, ապա անկասկած հուսախաբ կանես բոլոր նրանց, ովքեր ցանկանում են քո անկումը»: Արցախցին մեկ անգամ չէ, որ հայտնվել է նման դժվարին կացության մեջ, բայց շնորհիվ կամային ու ոգեղեն որակների, կարողացել է հասնել իր նպատակին: Համոզված եմ՝ այս անգամ էլ բացառություն չի լինի և դա արդեն ցուցադրում է ամիսներով շարունակվող խուլ շրջափակման պայմաններում: Ինչ վերաբերում է Մայր Հայաստանի իշխանությունների կողմից Արցախի հանդեպ դրսևորվող դավաճանական կեցվածքին, ապա դրա գնահատականը կտա պատմությունը: Չեմ կարծում, որ նրանց հանդուրժող ժողովրդի համբերությունն անսպառ է։
- Ասում եք՝ ազգային հեղինակությունները պետականության հենասյուներն են․ այս օրհասական ժամանակներում հանրության զգալի հատված ակնկալիքներ ունի այդ հեղինակություններից, էլիտայից։ Այդ սպասումներն արդարացվա՞ծ են, և արդյոք հեղինակությունները իրավիճակին համարժե՞ք են գործում։
- Եթե հիշում եք՝ այդ ապազգայինները 2018-ին իշխանության գալով, առաջին քայլերը, որ կատարեցին, երկրի համար ինչ-որ բան արած հեղինակություններին թիրախավորելն էր: Նրանք կարողացան մտածելու ընդունակությունից զուրկ զանգվածների մոտ արմատավորել այն տեսակետը, որ բոլոր նախկինները եղել են թալանչիներ՝ լինի նախագահ, կաթողիկոս, թե գեներալ. մարդիկ հավատացին ու դեռ շարունակում են հավատալ այդ դատարկ խոսակցություններին: Որպես հետևանք ունենք այն, ինչ ունենք՝ պատերազմ անցած, հաղթանակներ կերտած հերոսներին ատող հասարակություն, աշխարհի մեծերի հետ հավասարը հավասարի հետ հարաբերություններ կերտած առաջնորդներին ատող զանգված և այդպես շարունակ: Ասել է թե՝ մենք ազգովի սկսել ենք չհավատալ իրականում կյանքի հզոր հետագիծ կերտած հեղինակություններին: Իսկ դա նշանակում է գործելու հնարավորությունից զրկել նրանց, ովքեր ունակ են ինչ-որ բան անել երկրի համար ճակատագրական այս պահին: Մեր ժողովուրդը պետք է գիտակցի ու հավատա, որ առանց իրական ազգային հեղինակությունների մենք ոչ միայն հաջողության չենք հասնելու, այլև եղածն էլ կորցնելու ենք։
- 90-ականների պատերազմում, երբ թշնամուն պարտադրեցինք մեր կամքը, տարիներ շարունակ Արցախն ազգի համար միասնության, հպարտության և արժանապատվության խորհրդանիշ էր։ Ինչպե՞ս ստացվեց, որ համայն հայության վերածննդի, արժանապատվության ու հաղթանակի խորհրդանիշ դարձած Արցախի այս օրերի մարտահրավերներին հավաքական հայությունը բավարար արձագանք չի տալիս. իրավիճակին համապատասխան ջանքեր չե՞նք տեսնում։
- Պատճառները մի քանիսն են և դրանք պայմանավորված են ինչպես ներքին, այնպես էլ արտաքին մի շարք հանգամանքներով: Սակայն, այդ ամենով հանդերձ, գլխավոր պատճառը ստով ու բանսարկություններով երկիրը բռնազավթած օրվա ապազգային ու ապիկար իշխանություններն են, որոնք ամենատարբեր տեխնոլոգիաների կիրառմամբ կարողացան մեր ժողովրդին բաժանել «սևերի ու սպիտակների», «արևմտամետերի ու ռուսամետերի» և, որ ամենակործանարարն էր՝ «հայաստանցիների և ղարաբաղցիների»: Ավոների, ազգալդյանների, պետոների պաշտպանած ու ազատագրած Արցախը տարիներով ներկայացվեց որպես դժոխք բոլոր այն հայաստանաբնակ ծնողների համար, որոնց զավակները ծառայում և պաշտպանում էին Հայոց հայրենիքի պատմական 10-րդ նահանգը՝ Արցախը: Եվ ամենաողբերգականն այն է, որ այդ ամենը կատարվել է համապատասխան կենտրոնների կողմից մշակված ծրագրով: Չնայած այս իրողություններին, այդուհանդերձ ես լիահույս եմ, որ ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ իր տեղը կընկնի և հայը նորից իր Հայրենիքը կսիրի նույն այն ազնվությամբ, ինչպես իրեն հարիր է։
- Ասում եք՝ աշխարհը հարգում է խաղաղություն պարտադրողին, այլ ոչ թե մուրողին։ Տևական ժամանակ ստեղծվել է տրամադրություն, թե որևէ ռեսուրս և հնարավորություն չունենք այս իրավիճակում բեկում մտցնելու։ Ինչպե՞ս հանրությանը հավատ ներշնչել սեփական ուժերի հանդեպ համատարած անորոշության, անզորության, զիջողականության քարոզչության պայմաններում և ամենակարևորը՝ ունե՞նք ռեսուրս խաղաղություն պարտադրելու համար։
- Քանիցս ասել եմ, հիմա էլ չեմ զլանա մեկ անգամ ևս կրկնել. 44-օրյա պատերազմում մեր բանակը չի պարտվել, պարտվողը եղել է երկրի օրվա ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը՝ իր գերագույն գլխավորի առաջնորդությամբ: Թշնամին շատ լավ գիտի հայ զինվորի բազկի զորությունը և վերջին 30 տարվա ընթացքում մեկ անգամ չէ, որ ճաշակել է նրա հարվածի ծանրությունը: Այսօր էլ մեր բանակն ունի նյութական ու բարոյական բոլոր հնարավորությունները վերականգնելու իր պատիվն ու անունը, բայց ոչ երկիրն ու բանակը բռնազավթած այս պատահականությունների ղեկավարությամբ:
