17/08/2023 17:05
«Մեր գյուղի երիտասարդները բարիքներ են մի կերպ ուղարկել Ստեփանակերտ՝ հղիներին ու ծերերին բաժանելու համար»․ Անահիտը չէր սպասում, որ ճանապարհն այսքան երկար է փակ լինելու
23-ամյա Անահիտ Խաչատրյանը ծնվել և մեծացել է Մարտակերտի շրջանի Վերին Հոռաթաղ գյուղում: Դպրոցը գյուղում ավարտելուց հետո Անահիտը բարձրագույն ուսումը ստացել է Արցախի պետական համալսարանում: Հետագայում նա մագիստրատուրան շարունակել է Երևանում:
2022 թվականի օգոստոսի 3-ին Դրմբոնի զորամասում անօդաչու թռչող սարքը հարվածեց Անահիտի հայրիկին և իր զորքին։ Հոր մահից հետո նա վերադարձավ Ստեփանակերտ և ուսումը շարունակեց Ստեփանակերտում, քանի որ տան մեծ երեխան էր և չէր կարող ընտանիքին մենակ թողնել:
Որդու մահից ուղիղ երեք ամիս անց՝ նույն օրը, չդիմանալով վշտին, կաթվածամահ է լինում Անահիտի պապիկը: Այդ ժամանակ Անահիտի մայրը, տատիկը և փոքր եղբայրը բնակվում էին Վերին Հոռաթաղ գյուղում, իսկ ինքը իր երկու քույրերի հետ բնակվում էր Ստեփանակերտում:
Անահիտը ունի երկու մասնագիտություն, բայց չգտնելով համապատասխան աշխատանք, պատրաստ էր ցանկացած բարդության աշխատանքի, միայն թե կարողանար թեկուզ բնակարանի վարձը վճարել և ընտանիքի հոգսը թեթևացնել: Անահիտը ընդունվեց աշխատանքի հագուստի խանութում՝ որպես վաճառողուհի:
«Ես օնլայն շոփինգով էի զբաղվում և դեկտեմբերի 11-ին սպասում էի մեծ քանակի ապրանքի ներմուծման, բայց, որոշ տեխնիկական խնդիրներից ելնելով, փոխադրող ընկերությունը խոստացավ բեռը տեղ հասցնել դեկտեմբերի 12-ի երեկոյան:
Իմ սպասումները այնպիսին էին, որ ճանապարհը երկար փակված չի մնա: Ամենից մեծ հավատը առաջացավ այն ժամանակ, երբ դեկտեմբերի 28-ին արցախցիները հավաքվեցին և պահանջեցին ճանապարհը բացել:
Իմ երկար բանակցություններից հետո, միևնույն է, իմ գումարը բեռները տեղափոխող ընկերությունը չվերադարձրեց ու անգամ զիջումներ չարեցին: Մարտ ամսին հավելյալ վճարումների դիմաց բեռները տեղ հասան:
Հունվար ամսին բուժման նպատակով ես պետք է գնայի Երևան, քանզի արդեն նախօրոք պայմանավորվածություն ունեի բժշկի հետ, բայց մինչ այսօր դեռ չի ստացվում: Դիմեցի Կարմիր խաչին, բայց նրանք երաշխավորեցին միայն տանելը, իսկ Երևանից այստեղ գալը չէին երաշխավորում, իսկ ես չվերադառնալ ուղղակի չէի կարող:
Ձմռան ընթացքում դասապրոցեսը համալսարանում շատ դժվար էր, քանզի հա՛մ լսարաններն էին ցուրտ, հա՛մ մեզ դասավանդող դասախոսները հիմնականում Երևանից են, համացանցի ահավոր վատ կապի, էլեկտրաէներգիայի հաճախակի անջատումների պատճառով, գրեթե անհնարին էր դառնում դասապրոցեսը:
Տունը, որտեղ բնակվում ենք, տաքացվում էր գազի վառարանով: Գազը անջատելուց հետո գյուղում ձմռան համար փայտ էին գնել, այդ փայտից ենք բերել և տաքացել: Ուտելիքի առումով բողոքել չեմ կարող, քանի որ գյուղում մայրս պատրաստվել էր ձմռանը և մեզ ամեն ինչ ուղարկում էր:
Կտրոններից գրեթե չենք օգտվել, երկու անգամ եմ հերթ կանգնել։ Առաջին անգամ երկար կանգնելուց հետո, իմ հերթը չհասած՝ ապրանքը վերջացավ, իսկ երկրորդ անգամ այդ վիճակից վատացա ու էլ հերթեր չէի կարողանում կանգնել:
Այս վերջին շրջանում, երբ ամբողջությամբ դադարեց գործել հասարակական տրանսպորը, իմ կապը գրեթե կտրվեց գյուղի հետ: Մայրս, երբ իմանում է, որ հնարավոր է՝ ինչ-որ մեկը գա Ստեփանակերտ, թեկուզ կողքի գյուղից, փորձում է մեզ համար ուտելիք ուղարկել: Այս տարի մայրիկիս չարչարանքի մեծ մասը կարկուտի պատճառով տուժել է:
Տրանսպորտ չլինելու պատճառով մենք՝ քույրերով չենք կարողանում գնալ գյուղ, որ մայրիկին ու տատիկին գոնե մի փոքր օգնենք, ինձ համար նույնպես շատ դժվար է, որ չեմ կարողանում օգնել ընտանիքիս:
Մեր գյուղի երիտասարդությունը այս օրերին հավաքել է գյուղի բարիքներից, մի կերպ ուղարկել Ստեփանակերտ, որ բաժանեն քաղաքի բնակիչներին, հիմնականում՝ հղի կանանց, ծերերին:
Այս ընթացքում, երբ Արցախում ընդհանրապես քաղցրավենիք չկար, քույրս որոշակի հավաքած պաշար ուներ, նա քաղցրավենիքով կոմպոզիցիաներ էր անում, իր քաղցրավենիքի ամբողջ պաշարը բաժանեց երեխաներին: Ինչպես նաև տակդիրներ ուներ մեծ քանակությամ, դա էլ նվիրեց նորածինների մայրերին: Իսկ մայրերն էլ իրենց հերթին փորձում էին շնորհակալ լինել քույրիկիս։ Մայրերից մեկը մեծ դժվարությամբ, քանի որ քույրս չէր ուզում, մի կերպ մի շիշ ձեթ է տվել ու այդպես․․․»,- պատմեց Անահիտը:
Հարցին, թե կլքի՞ Արցախը՝ Անահիտը պատասխանեց.
«Եթե մինչ հայրիկիս զոհվելը կարողանում էի այդ հարցի շուրջ մտածել, այժմ չեմ կարող պատկերացնել, թե ինչպես կարող եմ հայրիկիս շիրիմը թոցնել այստեղ ու հեռանալ»:
