Մեր տուն՝ Հադրութ վերադառնալու հույսը չի մարում. Տաթևիկ Մկրտչյան

32- ամյա Տաթևիկ Մկրտչյանը Հադրութ քաղաքից է, այժմ ժամանակավորապես ապրում է Ստեփանակերտում։

2020 թվականի սեպտեմբերի 1-ին  Տաթևիկը նշանակվեց Հադրութ քաղաքի Արվեստի դպրոցի տնօրեն։

44-օրյա չարաբաստիկ պատերազմի ընթացքում Տաթևիկը, գրեթե, դատարկաձեռն, երեխաների հետ եկավ Երևան, իսկ հետո, Հադրութ վերադառնալու հույսով, վերադարձավ Արցախ ու այժմ ապրում և արարում է Ստեփանակերտում։

Պատերազմից հետո Հադրութի արվեստի դպրոցին տեղ հատկացվեց Ստեփանակերտի Կոմիտասի անվան երաժշտական դպրոցի նկուղային հարկում՝ միաժամանակ հնարավորություն ընձեռելով օգտվել երաժշտական դպրոցի մնացած դասարաններից։

«Ու գտնվեցին անհատներ՝ ՀՀ-ում և Արցախում, ովքեր մեզ իրենց նվիրատվություններով օգնեցին, որ կարողանանք ունենալ մեր դպրոցի սեփական գործիքները և գրքերը։

Եղել են նաև պետության կողմից նվիրատվություններ։

Հադրութի  երեխաները դպրոց հիմնականում հաճախում են երկրորդ հերթով, իսկ արվեստի դպրոց՝ առաջին հերթով  ու այդպես մեր երեխաները, Ստեփանակերտի երեխաների հետ միմյանց չխանգարելով, սովորում են։

Դեկտեմբերի 12-ին ճանապարհի փակվելը սկզբնական շրջանում մեր դասապրոցեսի վրա ազդեցություն չունեցավ՝ մինչև այն պահը,երբ արդեն անջատվեց գազամատակարարումը։

Մեր դպրոցը ջեռուցվում էր գազային կաթսայով։ Ու ձմռան ընթացքում հաճախ էին դադարեցվում դասերը։

Դպրոց հաճախելու ժամանակ էլ  դասարաններում անհրաժեշտ ջերմություն չէինք կարողանում ապահովել։ Ի դեպ՝ այդ հարցում մեզ էլեկտրական տաքացուցիչներով օգնել է Հադրութի վարչակազմը։

Չնայած այդ դժվարություններին, միևնույն է, մեր դասապրոցեսը անցնում էր ուրախ և հաճելի։

Անհատական դասերի ժամանակ տաքացուցիչի մոտ նստելով՝ կարողանում էինք դասը  անցկացնել։

Բախտի բերմամբ, մեզ բաժին հասած նկուղային հարկը ձմռանը տաք է լինում, ու մի կերպ անց էինք կացնում մեր դասերը։

Ձմռանը հիմնականում շատ բացականեր չունեինք, անգամ այն պարագայում, երբ տրանսպորտը չէր գործում, բայց ուշացումներ ունեինք»,- պատմում է Տաթևիկը։

Երաժշտական դպրոցի տնօրենից  թույլտվություն են ստացել կիրակի օրը ևս, անհրաժեշտության դեպքում,  դաս անցկացնել։

«Եվ այն դասերը, որոնք բաց էինք թողնում՝ հանգամանքներից ելնելով,լ րացվում են կիրակնօրյա պարապմունքների ընթացքում։

Մեզ մոտ գործում է մի սկզբունք․ ոչ թե երեխան պետք է կոնկրետ ժամին դասին հաճախելը առաջնային համարի, այլ արդյունքն է առաջնային, ինչի համար նա հաճախում է մեզ մոտ։

Գարնանը ամբողջ Արցախի շրջաններում անցկացված կերպարվեստի մրցումներում  մեր առաջին դասարանի սանը զբաղեցրել է երկրորդ տեղը, որը մեզ համար շատ կարևոր է։

Շվիի օնլայն մրցույթում՝ «Եղեգան Փողում»,որն անց էր կացվում Հայաստանում, մեր երկրորդ դասարանի աշակերտը գրավել է երկրորդ տեղը»,- հպարտությամբ նշում է Տաթևիկը։

«Ազգային նվագարաններ մրցույթում նույնպես երկրորդ տեղը զբաղեցրինք։

Ինչքան էլ մեր երեխաներին Ստեփանակերտում լավ են վերաբերվում, միևնույն է, մեր երեխաների մեջ կա մի թախիծ, դա իրենց հայրենի Հադրութի կարոտն է։

Մեր հույսը չի մարում՝ մեր տուն վերադառնալու։ Ու անգամ այստեղ փորձում ենք Հադրութի բարբառը օգտագործել, որ երեխաները չմոռանան»,- ասում է նա։

Հադրութի արվեստի դպրոցի տնօրենը նշում է՝ մեզ մոտ այն մոտեցումն է, եթե մտնում ես դպրոց, ապա մոռանում ես, որ խանութներում դատարկություն է, գիշերները հերթերում ես անցկացրել, չես կարողացել լիարժեք սնվել։

«Քեզ նվիրում  ես արվեստին  ու գոնե փոքր-ինչ հոգեպես հանգստանում՝ մի որոշակի ժամանակ։

Ճիշտ է, երեխաներն էլ են գիտակցում, որ իրենք ոչնչով պակաս չեն աշխարհի մյուս ծայրերում ապրող երեխաներից, իրենք էլ են ցանկանում իրենց հայրենիքում ապրել արժանապատիվ, բայց դպրոցում մեր իրական աշխարհը 180 աստիճանով փոխվում է։

Մեր երեխաները մեկ անգամ կրել են զրկանքներ՝ կորցնելով իրենց տունն ու տեղը, երեևի դրանից է, որ այս շրջափակման ընթացքում նրանք ավելի հանգիստ են տանում դժվարությունները։

Ու մենք մեր երեխաներին սովորեցնում ենք միշտ դրականը տեսնել։

Այս ընթացքում երեխաները գալիս են դպրոց, ու որ մեկը մի խնձոր է բերում,  հանդերձարանում կիսվում են միմյանց հետ։ Այդ երևությն է ապրեցնում ու շունչ տալիս», -ասում է նա։

Տաթևիկը ցանկանում է, որ  Արցախի հարցը լուծվի բանակցային ճանապարհով ու  որ ոչ մի երեխա պատերազմ չտեսնի։

Նա վստահ է՝ դեռ կարողանալու է իր գուծունեությունը ավելի մեծ եռանդով շարունակել Հադրութում։