Երջանկություն է մեղքերին պատերազմ հայտարարելը․ Թովմաս ուրարակիր Առաքելյան

Ծնունդով գյումրեցի Թովմաս Առաքելյանը Տավուշի թեմի ուրակակիրն է։ Երիտասարդ հոգևորականն իր մտորումներով է կիսվել հայրենիքի,  հոգևոր արժեքների, ազգային գիտակցության ու ինքնաճանաչման վերաբերյալ։

Ո՞րն է ազատությունը, ինչպե՞ս է այսօր այն դրսևորվում։  Թովմաս Առաքելյանի խոսքով՝ գոյություն ունի ազատության և մեղքի բաժանում, դա կախված է նրանից, թե դու ինչպիսին ես։ Ազատ կամքի ամենավեհ դրսևորումներից է անպայմանական խոնարհությունը։

Թովմաս ուրարակիր Առաքելյանը, որպես Տավուշի թեմի երիտասարդաց պալատի պատասխանատու,  երիտասարդությանն ավելի մոտ լինելու համար օգտագործում է համացանցային տիրույթը։ Հոգևորականի խոսքով՝ ցանկացած նյութ համացանցով մատուցելուց առաջ հարկ է հիշել, որ անկախ քեզանից՝ կարող ես թելադրել կարծիք, ուստի անհրաժեշտ է զգուշությամբ քայլեր ձեռնարկել այդ տիրույթում։ Կես կատակ, կես լուրջ ասում  է․

«Միշտ մտածում եմ ՝ վայը տանի այն մարդուն, ով կփորձի նմանվել ինձ, ինձնից օրինակ վերցնել․ Քրիստոսն է մեր օրինակը»։

Թովմասի պատանեկության մի շրջանն անցել է Արցախի Քաշաթաղի շրջանի Գետամեջ, ապա՝ Իշխանաձոր գյուղերում։ Կյանքի այս փուլի պատմությունները շատ են։ Նշում է, որ ինքնակրթության փուլն իր կյանքում սկսվել է հենց Արցախից՝ այնտեղ ապրելուց։

«Վերաբնակեցման առաջին փուլերն էին, հայրս որպես զինվորական  մեկնեց Արցախ. այդ ժամանակ նույնիսկ լույս չկար։ Սա այն շրջանն էր, երբ կար գումար, բայց չկար խանութ՝ գնումներ կատարելու համար։ Գյումրիի խաղերին փոխարինելու եկավ արցախյան ընթերցանությունը»,- հիշում է հոգևորականը։

Թովմաս ուրարակիր Առաքելյանն անդրադառնում է նաև Իշխանաձորը հանձնելուն․

«Այն, ինչը պահում էին մեր տղաները արյունով, և ինչը շենացնում էին մեր հայրենակիցները,  թանաքով հանձնվեց»։

Ըստ ուրարկակրի՝ Իշխանաձորի հանձնման պատմությունը  թանաքի պատմություն է։ Այստեղ ոչ ոք չի կարող պատմել արյան մասին։

«Մինչև այսօր էլ երազում քայլում եմ Իշխանաձորով  ու երբ արթնանում եմ, մտածում եմ՝  տեսնես հիմա ի՞նչ  է այնտեղ կատարվում, մի օր ես այնտեղ կգնա՞մ,  թե՞ չէ։

Ես չգիտեմ Իշխանաձոր վերադառնալու ճանապարհը, բայց ես գիտեմ այն ճանապարհը, որով պետք է գնան դավաճանները և գիտեմ, որ Իշխանաձորի ճանապարհային քարտեզը սկսվում է Երևանից, որի ազատագրմանը հասնելու ենք»,- հավելում է ուրարակիրը։

Ինչու՞ է  մեղքն ընդհանրացվում, ինչի՞ համար է այն համատարած մանիպուլացիան, երբ միաբերան կրկնում են․ «Բոլորս ենք մեղավոր» ․․․ Հոգևորականի համար այս ձևակերպումն անընդունելի է։

«Ասել՝ բոլորը մեղավոր են, նշանակում է ասել՝ մեղավորներ չկան։ Մեղավորներն ունեն անուններ, մեղավորներն ունեն ազգանուններ։ Նրանց անունները հատ-հատ ցուցակագրված, կուսակցական պատկանելիությամբ հայտնի են բոլորին։ Հարց է՝ ունե՞նք վճռականություն դա ընդունելու, թե՞ կշարունակենք ջայլամի քաղաքականությամբ շարժվել»,- ասում է նա։  

Խոսեցինք նաև Թովմաս Առաքելյանի ընտրած ճանապարհի, ընտանիքի արձագանքի մասին։ Նրա խոսքով՝ իր ինքնուրույնությունը արտահայտվել է փոքրուց․ չի հիշում մի շրջան, որ փորձեին իրեն ուղորդել․ երբեք չի լսել արգելքի լեզուն։ Ծնողները միշտ հարգել են իր որոշումները, ինչի շնորհիվ ունի այսօրվա արդյունքը։

Շոշափելի հաջողություններից մեկն էլ «Հայացք» հաղորդաշարն է։   

«Հոգուս խորքում միշտ իմացել եմ, որ մի օր հարցազրույց եմ վարելու։ Դա իսկապես շատ հետաքրքիր է։ Տարիներ շարունակ հետաքրքրվել եմ հարցազրույց վարելու հմտություններով, փորձել եմ պատկերացնել՝ ես այն ինչպե՞ս կվարեի։ Հաղորդում վարելու հրավերը եղել է «Վեմ» ռադիոյի կողմից, որի հիմնադիրը և տնօրենը Տեր Մեսրոպ քահանա Արամյանն է։ Շնորհակալ եմ նրան ինձ վստահելու համար։ Հաղորդման շրջանակներում մարդիկ սկսում են բացահայտել իրենց սիրելի կերպարներին՝ նոր տեսանկյունից։ «Հայացք»-ը դեռ շատ երիտասարդ ծրագիր է, վախենում եմ պատկերացնել,  թե մի քանի տարի հետո ինչ աչքով եմ նայելու այսօրվա իմ հաղորդումը, դրա համար հարկավոր է աշխատել ամենօրյա ռեժիմով»,-նշում է ուրարակիրը։

Զրույցի վերջում անդրադարծ կատարեցինք նաև մարդկային մեղքերին, Աստծո կողմից դրանց ներմանը և մեղքը չշրջանցելու կարևորությանը։

«Ինձ համար ավելի հաճելի է պայքարել սեփական մեղքերի դեմ, քան հրաժարվել դրանցից։ Ես չգիտեմ որևէ մեղք, որը հաճույք կպատճառի. այն ծնում է ցավ, դիսկոմֆորտ և վախ։ Երջանկություն կա անմեղության  և մեղքերին պատերազմ հայտարարելու մեջ»,- զրույցը եզրափակեց հոգևորականը։