«Ուրալ»-ով փրկեց խաղաղ բնակիչների կյանքը, իսկ պետությունը մեքենան ցանկանում է նրանից խլել. MediaHub

Ռոբերտ Բադասյանը ծառայում էր Ներքին Հոռաթաղի հրետանային զորամասում։ Սեպտեմբերի առաջին տասնօրյակում տագնապով դիրք էր բարձրացել։ 

Վրանում պառկած իր հանգստի ժամն էր, երբ առաջին հրթիռը պայթեց ու մերոնք ընդունեցին թշնամու մարտահրավերը․ կռվել մինչև վերջին շունչը։ Մինչև հաջորդ օրը ոչ ոք չի լքել դիրքը, կռվել ու բազմաթիվ կորուստ են պատճառել ադրբեջանական բանակին։

Կրակի դադարից հետո Ռոբերտն «Ուրալ» մակնիշի ավտոմեքենայով զորքին իջեցրել է դիրքերից, որ հասցնի Մեհմանա գյուղ։ Ասում է անգամ մոռացել էր, որ այդ օրն իր ծննդյան տարեդարձն էր՝ 28-ամյակը։

«Զինադադարը միակողմանի էր, ադրբեջանական կողմը շարունակաբար կրակում էր ու արդեն թիկունք մտած զորքը ահաբեկում էր գյուղերում մնացած խաղաղ բնակիչներին։ Մարդիկ տներում չէին, այլ հիմնականում անտառներում։ Փոքր երեխաների հետ գնում էին դեպի անորոշություն։ Սարսափելի էր տեսարանը»,- ասում է նա։ 

Ստեփանակերտցի երիտասարդն անտարբեր չէր կարող անցնել այդ ամենը տեսնելով։ Վճռական որոշումը 300-ից ավելի խաղաղ բնակիչների համար դարձել էր ճակատագրական։ 

«Ադրբեջանցիներն արդեն Կաշենի հանքավայրին հարակից Վարդաձոր, Ճանկաթաղ գյուղերում էին և շարունակաբար կրակում էին՝ ինչով ասես։ Տեղում որոշեցի զորքի հետ վերցնել նաև խաղաղ բնակիչներին, այն խոստումով, որ նորից հետ կգամ ու մյուսներին կտեղափոխեմ։ Վարդաձորից (Գյուլաթաղ) Գագո անունով մի մարդ կար, շատ երեխաներ ուներ, մինչև վերջին պահը զենքը վայր չի դրել ու այդպես մի զենքով փորձել է ուղեկցել համագյուղացիներին: Իր հետ 3 անգամ գնացի ու հետ եկա, բոլորին հասցրեցի Դրմբոն։ Խոսքը 50 կիլոմետրի մասին է»,- MediaHub-ին պատմում է Ռոբերտ Բադասյանը։

Մեր զրուցակիցը դժվարանում է նկարագրել ապրումները։ Իրեն հատուկ համեստությամբ, ասում է. «Ախր պատմելու բան էլ չկա, չեմ ուզում վերհիշել։ Ժողովուրդն անտառներում էր, երեխաներ ու տարեցներ էին, ժամերով մնացել են անտառում, անգամ քայլել չէին կարողանում։ Բոլորը լացում էին, իսկ թշնամին կրակում էր և՛ հրետանային, և՛ օդային միջոցներով»։

Ռոբերտը խաղաղ բնակչությանն օգնություն է ցուցաբերել առանց որևէ մեկի հրամանի, դժվարության մեջ հայտնված հայրենակիցների հանդեպ զգալով պատասխանատվության զգացում։

Ինքը «Ուրալ» մեքենա վարել անգամ չգիտեր, անտառային ճանապարհին էլ ծանոթ չէր, բայց պետք էր րոպե առաջ դուրս բերել բնակչությանը, հակառակ դեպքում՝ նրանք էլ կարժանանային դաժան ճակատագրի։ 

Պետությունն այժմ Ռոբերտից ցանկանում է վերցնել «Ուրալը», որի վրա առկա է կրակոցների հետքերը։ Տեղահանության ժամանակ այդ մեքենայով նա մարդկանց է տեղափոխել Հայաստան՝ հրաժարվելով իր փոքր անձնական մեքենայից, որը մնացել է Արցախում։ 

Առավել մանրամասն սկզբնաղբյուր կայքում։