«Փաստ». Հազարավորների արյան մեղքի տակ մտնել, տասնյակ հազարավորների տնազրկել, բայց... հռհռալ, հրճվել, սալյուտ խփել, իսկ կախիչից դառնանա՞լ

«Փաստ» թերթը գրում է. «Տարին մեկնարկել է Նիկոլ Փաշինյանի «ցուցադրական ելույթներով»: Ամանորի տոներից հետո մեկնում է մարզեր, «ստուգայցեր» անցկացնում կառուցվող կամ շահագործման հանձնվելիք կրթօջախներում, քաշքշում հագուստի կախիչները, ծորակները, սանհանգույցների պատերն է տնտղում, ոլորում ցնցուղները, հեռացնում մարզպետներին, այլ պաշտոնյաների: Մի խոսքով՝ լիովին դերի մեջ է. տեսեք-տեսեք՝ Փաշինյանը խիստ ղեկավար է, բոլորին «դռի է տալիս», ձեռաց պատժում է թերացողներին և այդպես շարունակ: Իրեն ծնծղացնծումներ ապահովելու համար ցնցուղացնցել է, որ ցնցուղացնցում է: Ու որպեսզի դերակատարումն ամբողջանա, մի հատ էլ վերջում ասում է, թե բա՝ «դառնացած եմ»: Չէ, «շատ դառնացած եմ»: Իբր, տեսածից, նկատած թերություններից ու պոկվող կախիչներից դառնացել է:

Փաշինյա՛նը: Պատկերի ամբողջության համար մնում է, որ մի հատ էլ երգ միացնի. «Ծանրացե-ե-ե-լ է հոգուս քարը, դառնացեե-ե-լ է այս աշխարհը...»: Բայց վերադառնանք Փաշինյանի «դառնանալուն»: Այսի՞նքն, ոնց թե՝ «դառնացել եմ»: Սեփական ենթակաների՝ անորակ ու անպետք աշխատանքի՞ց, որ լիովին կանխատեսելի և օրինաչափ է վերից վար նման անորակ կառավարության պայմաններում: Դառնացե՞լ է: Երկիրն ու ժողովրդին կործանման տանողը դառնացել է հագուստի պոկվող մի հատ կախիչի՞ց... Այն էլ, Աստված գիտի, թե ինչու պոկվեց, ու հենց ինչու էր բազում կախիչներից այդ մեկը քաշքշում: Ո՞նց էլի: Այսինքն, երկիրը տանես աղետի, հազարավոր երիտասարդների մատնես կոտորածի ու մահվան, պետությունը խարխլես, ժողովրդին դնես ցեղասպանության անմիջական սպառնալիքի տակ, Արցախն ուրանաս ու հանձնես թշնամուն, հայությանն Արցախազրկես, արցախցիներին տնազրկես, բացարձակ «վեջդ» չլինի ու... դառնանաս հագուստի կախիչի՞ց:

Հազարավորների արյան մեղքի տակ մտնել, տասնյակ հազարավորների տնազրկել, բայց... հռհռալ, հրճվել, սալյուտ խփել, իսկ կախիչից դառնանա՞լ: Արցախը թողնել թշնամուն, հազարամյակներ շարունակ հայկական Արցախը հայազրկել ու դառնանալ... անորակ կախիչի՞ց, կասկածելի ցնցուղի՞ց... Լավ կլիներ, որ ստուգման ենթակա հաջորդ դպրոցի հանդերձարանում «կախարդական հայելի» լիներ, որի մեջ նայելիս Փաշինյանը տեսներ իր գործած աղետները, իր հեղած դառնությունները: Գուցե այդ ժամանակ իսկապես մի քիչ դառնանար: Չէ, իր պաշտոնավարումից ու իր բերած ավերմունքից հայ մարդկանց դառնացածության աստիճանը նա չի զգա, բայց գուցե մի անգամ իր իսկական դառնացածությունը ինչ-որ բան հուշի նրան»։